Η παρακμή που βρυχάται

Του Θέμη Τζήμα
Η παρακμή στη χώρα μας και όχι μόνο βρυχάται αλλά και μας δαγκώνει ως κοινωνία ολοένα αγριότερα.
Οι ενδείξεις είναι διάχυτες: αστυνομικοί που αφού τρομοκρατούν φοιτητές, φοιτήτριες, μετανάστες, δημοσιογράφους και όποιον άλλον θα τρομοκρατούσε και ένας Χρυσαυγίτης, πλιατσικολογούν περίπτερα.
 
Πρυτάνεις που διοικούν τα πανεπιστήμιά μας με την ισχύ των εργολάβων - καναλαρχών και των ΜΑΤ.
 
Κυβερνώντες που φτύνουν τον αδύναμο πολίτη, ζητούν συγγνώμη από την Καγκελάριο και γλύφουν το μεγάλο πλούτο για την εύνοιά του.
 
Υπάλληλοι του μεγάλου κεφαλαίου και του παρασιτισμού, που φτιάχνουν κόμματα της μιας χρήσης, περιφερόμενα πολιτικά τίποτα που απολαμβάνουν σκανδαλωδώς της παροχής πανάκριβου τηλεοπτικού χρόνου για κάθε κοινότοπη δεξιά μπούρδα, πασπαλισμένη με ολίγη από χοντροκομμένο ψευτό - φιλελευθερισμό.
 
Πολιτική ζωή χωρίς την ελάχιστη αυτονομία από την κεφαλαιοκρατία, ένα σύστημα εξουσίας χυδαίο που επιστρατεύει ναζιστές, λούμπεν, ακροδεξιούς και ελεγχόμενους από τους χρηματοδότες τους υπαλλήλους που παίζουν το ρόλο του βουλευτή.
 
Οικογενειοκρατία που αναβαπτίζεται σε στημένες εκπομπές και «κολλητοί» που εξακολουθούν να απομυζούν τον πλούτο της χώρας, την ώρα που εκφωνούν δεκάρικους κατά της μεταπολίτευσης και υπέρ του εκσυγχρονισμού, των μεταρρυθμίσεων και πάει λέγοντας.
 
Στρατόπεδα συγκέντρωσης για τα οποία κάποτε οικτίραμε γείτονες και τώρα ευχαρίστως ανεχόμαστε αν δε στηρίζουμε κιόλας, βρόμικοι από την ανασφάλεια και από την αδυναμία μας.
 
Σύμπτωμα της ίδιας παρακμής είναι και η αριστερά που ακούσια ή εκούσια προσχωρεί στην πολιτική του επιμέρους, της έξυπνης ή «ξύπνιας» ιδέας, του επιστημονισμού, της ατζέντας του αντιπάλου.
 
Η αριστερά που αντί να μιλήσει για το πώς θα ζήσουμε τις ζωές μας αλλιώς, με ελευθερία, δημιουργικότητα, χτίζοντας το μοντέλου του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα απέναντι στον καπιταλισμό του καταστροφικού και καταρρέοντος παραλογισμού περιορίζεται στα ελάχιστα ανεκτά από το σύστημα εξουσίας.
 
Η αριστερά που θέλει την κυβέρνηση αλλά φοβάται την εξουσία, όταν ακόμα και συντηρητικά στρώματα, λιγότερο ή περισσότερο ώριμα, εγκαταλελειμμένα από τα αστικά κόμματα οσμίζονται την ανάγκη ενός βαθέος μετασχηματισμού.
 
Πολιτιστική και πνευματική ζωή παραδομένη στον κομφορμισμό και στη στειρότητα της οργανικής προς το σύστημα εξουσίας ψευτό- διανόησης, που ηθικολογεί ή καλεί στη φυγή προς την ιδιωτικότητα την ώρα που ο λαός χρειάζεται ανασυγκρότηση και καθοδήγηση.
 
Και όμως όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά συμπτώματα της παρακμής που μας κυκλώνει: ο πυρήνας της, η γέφυρα που μας περνά από την κρίση, δηλαδή από μια κατάσταση δύσκολη αλλά πιθανώς ζωογόνα, προς την παρακμή, δηλαδή προς μια συνθήκη γενικής παθητικοποίησης και εξασθένησης έως του σημείου εξαφάνισης κάθε πρωτοπόρας και δημιουργικής δύναμης είναι η διαμόρφωση κατ' επιλογή του συστήματος εξουσίας του τύπου ανθρώπου της παρακμής.
 
Ενός «κυρ - Παντελή» σε μετά - μοντέρνο περιτύλιγμα, ενός επίδοξου ή νυν καριερίστα, με πτυχίο πανεπιστημίου ή φοιτητή που επιχαίρει όταν τα ΜΑΤ χτυπούν τους συμφοιτητές του γιατί ελπίζει ότι έτσι θα πάρει ταχύτερα πτυχίο και μεταπτυχιακό, που μηρυκάζει ό,τι ακούει στα δελτία ειδήσεων, που αποδέχεται ευχαρίστως μια μικροαστική ψευτό - μποέμ ζωή, ρηχή και εφήμερη χωρίς καμία συλλογικότητα ή διεκδίκηση.
 
Ενός «κυρ - Παντελή» που θα αποτελέσει φτηνό εργατικό δυναμικό, όσο και αν τυχόν θα καμώνεται τον αστό, που θα ξεσπάει στους ομοίους του, που θα επιχαίρει για το τεράστιο μορφωτικό του κενό και που θα φορτώνει τις ευθύνες του στους προηγουμένους, ενώ θα ακουμπά τα δικαιώματά του σε κάθε απίθανο ψευτοσωτήρα.
 
Αυτή είναι η πεμπτουσία της παρακμής στο πλαίσιο ενός καπιταλισμού που όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, επειδή αδυνατεί να επαναστατικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, επειδή αρνείται να τιθασεύσει τις βραχυπρόθεσμες κερδοσκοπικές επιδιώξεις στο εσωτερικό του και τις θεμελιακές αντιφάσεις του, επειδή καταστρέφει τη ζωή στον πλανήτη επαναφέρει τον πόλεμο και απαιτεί έναν τύπο ανθρώπου της μικρής ζωής χωρίς δικαιώματα, δημοκρατία, φαντασία και εξωστρέφεια.
 
Δεν υπάρχει δε, μεγαλύτερη παγίδα για κάθε σοσιαλιστή, κομμουνιστή, ακόμα και δημοκράτη ή εν γένει προοδευτικό από το να παραβλέπει αυτήν την πρωτεύουσα αντίθεση μεταξύ σοσιαλισμού και παρακμής, προς όφελος σημαντικών μεν, δευτερευουσών δε πτυχών της κρίσης.
 
Αν δε στοχαστούμε τί σημαίνει να ζεις ελεύθερα και δημιουργικά, τί σημαίνει να φτιάξεις μια κοινωνία ευέλικτη, αλληλέγγυα, ανεκτική και ικανή να εντοπίζει και να αναδεικνύει σε κάθε έναν, Έλληνα και ξένο τα ταλέντα του αντί να ποδοπατά τον αδύναμο και να κανιβαλίζει το διαφορετικό δε θα σχεδιάσουμε και δε θα υλοποιήσουμε ποτέ ούτε την παραγωγική ανασυγκρότηση, ούτε τον κοινωνικό μετασχηματισμό που ψυχανεμιζόμαστε ότι χρειαζόμαστε.
 
Θα αναρωτηθεί κανείς, πού καιρός για τέτοια: τώρα έχουμε εκλογές. Η τρόικα άλλωστε «αδειάζει» την κυβέρνηση και της στέλνει τελεσίγραφα.
 
Σωστά. Αλλά τα τελεσίγραφά της η τρόικα τα απευθύνει πολύ περισσότερο από αυτήν την κυβέρνηση στην επόμενη. Και ακόμα περισσότερο και από την επόμενη κυβέρνηση στον ελληνικό λαό. Λέει κάτι καθαρό: «το σχέδιο μας είναι η εξακολούθηση πανευρωπαϊκά της ίδιας πολιτικής και δεν κάνουμε βήμα πίσω».
 
Όσο αποδεχόμαστε το πολιτικό και διανοητικό πλαίσιο του αντιπάλου το πολύ - πολύ να χτυπιόμαστε με λίγο παραπάνω δύναμη στα ντουβάρια του. Όσο ηρωικό και αν είναι το παραπάνω - που δεν είναι - η ματαιότητά του καθίσταται προφανής.
 
Από το πλαίσιο αυτό, από την παρακμή που μας δαγκώνει θα ξεφύγουμε και θα τη νικήσουμε όταν θα σκεφτούμε πώς θα ζήσουμε αλλιώς και όταν θα αποφασίσουμε να ζήσουμε βάσει του στοχασμού μας αυτού. Όταν δηλαδή θα συλλάβουμε και θα υλοποιήσουμε το βαθύ, επαναστατικό μετασχηματισμό.
 
Θέμης Τζήμας
 
ΥΓ. «Θερμές ευχαριστίες» στον πρύτανη Φορτσάκη. Επαναλαμβάνει την προσπάθεια της χούντας για κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων, αυτήν τη φορά σα φάρσα. Κάτι είναι κι αυτό. Να γνωρίζει πάντως ότι όσα δημοψηφίσματα και αν οργανώσει - αλήθεια πώς ακριβώς θα οργανώσει δημοψήφισμα για πράξεις που ο ίδιος καταγγέλλει ως παράνομες; - το φοιτητικό κίνημα όταν βρει το βηματισμό του δε θα ρωτήσει ούτε αυτόν, ούτε τα ΜΑΤ στις ασπίδες των οποίων διοικεί. Μέχρι τότε μπορεί να μαζεύει διαπιστευτήρια για ψηφοδέλτιο επικρατείας της κλίκας Σαμαρά - Γεωργιάδη κλπ. Έχει δει κι άλλους, πολλούς τέτοιους «πανεπιστημιακούς» η χώρα δυστυχώς, σε περιόδους κατά τις οποίες η παρακμή βρυχόταν και πάλι.
 

Πηγή