New Yorker: Grexit, η ανήθικη πρόταση της Γερμανίας

Ποιος έλεγε την αλήθεια, τελικά, για τις πραγματικές επιδιώξεις της Γερμανίας; Ο Βαρουφάκης ή ο Σόιμπλε; Και υπήρχε, ή δεν υπήρχε, εξ αρχής «σχέδιο Grexti»;

Τη δική του απάντηση στα σκληρά αυτά ερωτήματα που αναδείχθηκαν μέσα από το διήμερο, βαθιά υπαρξιακό, θρίλερ της Ευρώπης δίνει ο γνωστός αρθρογράφος του New Yorker Τζον Κάσιντι. Στο άρθρο του, με τίτλο «Grexit, η ανήθικη πρόταση της Γερμανίας», ο Τζον Κάσιντι θυμίζει το έτερο άρθρο, εκείνο του Γιάνη Βαρουφάκη στον Guardian: Είναι το άρθρο στο οποίο ο πρώην υπουργός Οικονομικών δηλώνει «πεπεισμένος, μετά από μήνες διαπραγματεύσεων, πως ο γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλει να σπρώξει την Ελλάδα έξω από το κοινό νόμισμα για να τρομάξει τη Γαλλία και να της επιβάλει το δικό του μοντέλο πειθαρχίας για την ευρωζώνη».

«Προφανώς», σχολιάζει ο Τζον Κάσιντι, «αυτή είναι μια αμφιλεγόμενη κατηγορία. Καθώς οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας και πιστωτών τελμάτωσαν, η Γερμανία υιοθέτησε μια σκληρή στάση: Αυτό μας λέει η ευρέως γνωστή εκδοχή. Όμως, το αφεντικό του Σόιμπλε, η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, είχε πει επανειλημμένα ότι θέλει να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη. Ισως ο Βαρουφάκης, αιχμηρός τύπος ούτως ή άλλως, να υπερέβαλε. Συγκρούστηκε επί μήνες με τον Σόιμπλε, και είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς τους λόγους για τους οποίους θα ήθελε να του χρεώσει την αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης να κλείσει μια συμφωνία».

Στη συνέχεια, ωστόσο, ο Κάσιντι γράφει πως αμέσως μετά, το Σάββατο το βράδυ, ήρθε το περίφημο δημοσίευμα της FAZ να αποκαλύψει το εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών με τις δύο εναλλακτικές για την Ελλάδα – εναλλακτικές, που αργότερα είδαμε και στο, εξίσου περίφημο, προσχέδιο ανακοινωθέντος του Eurogroup που δεν επισημοποιήθηκε ποτέ.

«Όχι, αυτό δεν ήταν τυπογραφικό λάθος, ούτε κακία από πλευράς μου», γράφει ο αρθρογράφος του New Yorker, τονίζοντας: «Το έγγραφο πρότεινε η Ελλάδα, πέραν της αποδοχής μιας νέας λίστας απαιτήσεων από τους πιστωτές της, να μεταβιβάσει μια σειρά μη προσδιοριζόμενων εθνικών περιουσιακών στοιχείων – αεροδρόμια; λιμάνια; τον Παρθενώνα; - σε μια ξένη υπηρεσία, η οποία και θα τα πουλούσε στον πρώτο πλειοδότη.

Με πλήρη επίγνωση ότι αυτή η πρόταση δεν θα προχωρούσε στην Ελλάδα και δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτή από το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το έγγραφο έδινε και δεύτερη εναλλακτική: Στην περίπτωση που δεν μπορεί να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους και μια προοπτική αξιόπιστης εφαρμογής του προγράμματος, μπορεί να προσφερθεί στην Ελλάδα διαπραγμάτευση για ένα time out από την ευρωζώνη, με πιθανή αναδιάρθρωση χρέους εάν χρειάζεται... τουλάχιστον για τα επόμενα 5 χρόνια.

Σωστά το διαβάσατε, ναι. Η Ελλάδα θα εκδιώκετο από την ευρωζώνη, με το δέλεαρ μιας πιθανής αναδιάρθρωσης χρέους, η οποία όπως ανέφερε το ίδιο έγγραφο «δεν συνάδει με την ιδιότητα του μέλους μιας νομισματικής ένωσης». Αλλά ίσως για να φανεί ότι ακόμη και το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών έχει καρδιά, θα προσφέροντο στους Έλληνες αναπτυξιακά κίνητρα, καθώς και ανθρωπιστική και τεχνική βοήθεια για τα επόμενα χρόνια.

Ως εκ τούτου, το έχετε. Ο Βαρουφάκης δεν υπερέβαλε καθόλου. Από τη στιγμή που η Ελλάδα θα εκδιώκετο «προσωρινά» από την ευρωζώνη, οι πιθανότητες να της επιτραπεί να επιστρέψει θα ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Κι επιπροσθέτως, φαίνεται πως και η Μέρκελ μπορεί να στηρίζει την θέση του Σόιμπλε – σύμφωνα, τουλάχιστον, με το ρεπορτάζ της Wall Street Journal, σ΄αυτό το ζήτημα οι δυο τους είναι ευθυγραμμισμένοι…».

Πηγή