Χτες χολή, σήμερα έπαινοι

γράφει ο Τάσος Παππάς

Tι μεταστροφή κι αυτή; Μέχρι προχτές χολή και όξος, τώρα έπαινοι και διθυραμβικά σχόλια. Ο αριστεριστής, ο επικίνδυνος βολονταριστής, ο ριζοσπάστης που ηγείται μιας κομμουνιστικής κυβέρνησης, ο αναξιόπιστος, ο επιπόλαιος ταραξίας που παίζει στα ζάρια την τύχη της χώρας του, φλερτάροντας πότε με τον Πούτιν πότε με τους BRICS και πότε με τους λαϊκιστές ηγέτες της Λατινικής Αμερικής, έγινε ξαφνικά υπεύθυνος, σοβαρός ρεαλιστής, έντιμος συνομιλητής, έτοιμος να σηκώσει το βάρος των υποχρεώσεών του και να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση.

Τα παραπάνω μεταδόθηκαν με απόσταση μερικών ημερών από τα ίδια διεθνή μέσα ενημέρωσης, γράφτηκαν από τους ίδιους αναλυτές και αφορούσαν το ίδιο πρόσωπο: τον Αλέξη Τσίπρα. Το τι μεσολάβησε και ο δαιμονοποιημένος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο αποσυνάγωγος, ο θρασύς και αγραβάτωτος νεαρός, έγινε ο εκλεκτός των συστημικών ΜΜΕ -κάποια μάλιστα τον αποκάλεσαν βασιλιά!- είναι γνωστό: έβαλε την υπογραφή του στη συμφωνία που του έδωσαν με τη μορφή τελεσιγράφου οι δανειστές.

Αυτοί οι έρωτες όμως είναι βραχύβιοι και ιδιοτελείς από την πλευρά αυτού που ανακάλυψε προσόντα εκεί που μέχρι πριν από λίγο εντόπιζε μόνο κουσούρια.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ -πολιτικές, οικονομικές και μιντιακές- φοβήθηκαν τον Τσίπρα για δύο λόγους:

1) Να μη γίνει το παράδειγμά του μεταδοτικό και σπεύσουν και άλλοι σχηματισμοί σε διάφορες χώρες να το υιοθετήσουν, βάζοντας έτσι σε κίνδυνο συνολικά το οικοδόμημα. Μέσα στο 2015 θα διεξαχθούν εκλογές σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία και μπορεί τα αποτελέσματά τους να μην αρέσουν καθόλου στις καγκελαρίες της Ευρώπης και στις συντηρητικές δυνάμεις αυτών των χωρών.

2) Κάποια στιγμή πίστεψαν ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός ερωτοτροπούσε στα σοβαρά με την επιλογή της ρήξης που θα οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρώ, εξέλιξη που, παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα, δεν ήταν και τόσο σίγουροι ότι θα ήταν σε θέση να ελέγξουν. Το παραδέχτηκε ο επικεφαλής της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που είπε ότι δεν ήταν η σοφία, αλλά ο φόβος που μας έκανε να φτάσουμε σε συμφωνία. Ωστόσο ούτε τώρα πρέπει να αισθάνονται και πολύ ασφαλείς.

Μπορεί η αριστερή απάντηση στη στρατηγική της λιτότητας να αποδείχτηκε στην πράξη ατελής και ανεφάρμοστη στις παρούσες συνθήκες και με τους υπάρχοντες συσχετισμούς, κυρίως γιατί εκπονήθηκε από μια μικρομεσαία, χρεοκοπημένη και βάναυσα συκοφαντημένη χώρα, αλλά το μικρόβιο της αμφιβολίας για το μέλλον της ευρωζώνης έχει μπει στο σώμα της Ευρώπης και κυκλοφορεί με μεγάλη ταχύτητα, προκαλώντας παρενέργειες.

Πάλι από τον Γιούνκερ ήρθε η επισήμανση για το χάσμα που χωρίζει τις ελίτ από τους πολίτες της Ευρώπης. Στη Γαλλία η πολιτική τάξη της χώρας προβληματίζεται έντονα για τον ρόλο της Γερμανίας. Στην Ιταλία ο Ματέο Ρέντσι δεν κρύβει τη δυσφορία του για τη στάση των Μέρκελ-Σόιμπλε και των δορυφόρων τους απέναντι στον Νότο.

Στην Ισπανία, όπως αναφέρουν καθεστωτικά γερμανικά μέσα ενημέρωσης, έχει ξεκινήσει αυθόρμητα μποϊκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα. Αλλού μιλούν για το τέταρτο Ράιχ, ξυπνώντας ζοφερές μνήμες στις κοινωνίες.

Κατά την άποψη των όψιμων θαυμαστών του Τσίπρα, ο Ελληνας πρωθυπουργός πρέπει να πετύχει στην προσπάθειά του προκειμένου να μην κλιμακωθούν η συζήτηση και οι αντιδράσεις για την πορεία που έχει πάρει η Ευρώπη, να μην επεκταθεί και εδραιωθεί το κλίμα ευρωσκεπτικισμού και γι' αυτό πιθανότατα θα τον διευκολύνουν στην προσπάθειά του να λειάνει τις πιο επαχθείς πλευρές του τρίτου Μνημονίου, κάνοντας σκόντο στις απαιτήσεις τους και δίνοντάς του ορισμένα αντίδωρα (χρέος), ελπίζοντας ότι θα εκτονωθεί κάπως η βαριά ατμόσφαιρα.

Αλλωστε ξέρουν πολύ καλά ότι αν αποτύχει το πρόγραμμα δεν θα είναι εύκολο να χρεώσουν το κόστος μόνο στην ελληνική κυβέρνηση. Από πολλές πλευρές η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δέχεται πυρά για την ταξική μεροληψία της, την τιμωρητική διάθεση που επέδειξε, την τοξικότητα του μείγματος, την ασυναρτησία, τα άθλια οικονομικά και τα κατασκευαστικά λάθη που υπάρχουν στο πρόγραμμα, και οι αμήχανες απαντήσεις που ψελλίζει δεν πείθουν.

Με την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική αντιπολίτευση, ο Τσίπρας είναι η μοναδική αξιόπιστη λύση τους και γι' αυτό θέλουν να σταθεροποιηθεί. Ωστόσο, για να ευδοκιμήσει το πλάνο τους, πρέπει να συντρέξουν τουλάχιστον τρεις προϋποθέσεις: η απογοήτευση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία από τη ματαίωση των προσδοκιών δεν θα μετεξελιχθεί σε οργή, ο Τσίπρας θα καταφέρει να λύσει επωφελώς γι' αυτόν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει στο κόμμα του και η ομάδα Σόιμπλε θα αποσύρει το σχέδιο του Grexit. Δύσκολα πράγματα.

Πηγή