Ανήμερα της Δημοκρατίας

γράφει η Μαργαρίτα Κουλεντιανού

Σε ανάμνηση της Δημοκρατίας που, σαν σήμερα, σαράντα ένα χρόνια πριν, ξαναγύρισε στον τόπο όπου γεννήθηκε, ο Πρόεδρος παραθέτει το μεσημέρι γεύμα στους πολιτικούς αρχηγούς, με σκοπό να τους συμφιλιώσει ξανά, όπως είχε κάνει δύο βδομάδες πριν.

Οποιος παρακολούθησε τις δύο συζητήσεις για τα προαπαιτούμενα στη Βουλή, αλλά και τις ενδιάμεσες εμφανίσεις των πρωταγωνιστών στις τηλεοράσεις, καταλαβαίνει αμέσως ότι ο Πρόεδρος ματαιοπονεί.

Για να κάνουν τα καλά παιδιά, οι αρχηγοί θα υποσχεθούν στον Πρόεδρο εθνική ενότητα, και μετά, μόλις μείνουν μόνοι, θα ξαναρχίσουν τα δικά τους. Είναι εντυπωσιακό, κι όμως συμβαίνει: στο πλαίσιο της εθνικής ενότητας, αυτοί που ψηφίζουν μαζί σκυλοβρίζονται, ανταλλάσσουν ειρωνείες, απειλές και εκφοβισμούς, καγχάζουν ο ένας στα μούτρα του άλλου και κουνάνε με πάθος το δάχτυλο.

Από την άλλη, αυτοί που θα έπρεπε να ψηφίζουν μαζί αλλά ψηφίζουν χωριστά, όλο με το σεις και με το σας μιλάνε μεταξύ τους και διαλαλούν την ενότητα και τη συντροφικότητά τους.

Απ’ όλα αυτά που λέγονται ανάμεσα στις ύβρεις και τις λοιδορίες, εμείς πρέπει να συμπεράνουμε πού στ’ αλήθεια βρισκόμαστε, τι έγινε μέχρι τώρα και, κυρίως, τι θα γίνει από δω και πέρα. Μέσα στη μεγάλη εικόνα της σαραντάρας πια Δημοκρατίας μας, βρίσκονται εκατομμύρια μικρές εικόνες, το σπιτικό του καθενός, που πρέπει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να λειτουργήσει.

Δεν θα αναζητήσουμε ευθύνες για το «Οχι» μας και για το «Ναι» μας στο δημοψήφισμα, που ερμηνεύτηκαν ποικιλοτρόπως ανάλογα με τις ανάγκες των ομιλούντων κάθε φορά και κατάντησαν πια να μην μοιάζουν ούτε σαν «Οχι» ούτε σαν «Ναι». Θα θέλαμε, όμως, αντί να μας απασχολούν μέρες και νύχτες ολόκληρες με τους σκυλοκαβγάδες τους, οι πολιτικοί μας αρχηγοί –που σήμερα συνεστιάζονται– να μας πουν με ακρίβεια πού βρισκόμαστε και πώς θα πορευτούμε.

Βέβαια, μετά από σαράντα ένα χρόνια και με την ευκαιρία των σημερινών γενεθλίων, καλό θα ήταν να κάνουμε και έναν απολογισμό της Δημοκρατίας: τι έργο παρήχθη και τι όχι, τι σπατάλες έγιναν, πώς βρεθήκαμε με ένα χρέος βουνό.

Οι επιτροπές για τη διερεύνηση της διαχείρισης των τελευταίων σαράντα χρόνων και για τις ευθύνες των υπουργών δεν θα έπρεπε να εκτοξεύονται σαν απειλές εν βρασμώ ψυχής, αλλά να είναι το κοινό αίτημα όλων: διερευνώντας τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος, θα μαθαίναμε τι να αλλάξουμε, τι να βελτιώσουμε, πώς οι αρμόδιοι θα είναι και υπεύθυνοι και πώς αυτοί που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα θα ελέγχονται.

Ομως, ο νόμος περί μη ευθύνης των υπουργών ισχύει ακόμα και όλα του γάμου δύσκολα φαίνονται στις απόπειρες να εξεταστεί πώς στ’ αλήθεια φτάσαμε ώς εδώ.

Ακόμα και ο υπεύθυνος της στατιστικής υπηρεσίας που μαγείρεψε την υποδομή για τις επιλογές των τελευταίων πέντε χρόνων, στο απυρόβλητο έμεινε κι αυτός.

Στο αίτημα για «ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» το ζητούμενο δεν είναι οι τιμωρίες και οι φυλακίσεις, αυτές θα είναι επιλεκτικές και δεν θα ωφελήσουν σε τίποτα. Το ζητούμενο είναι να επιστραφούν όσα κακώς δεν βρίσκονται στα θησαυροφυλάκια του κράτους, αυτά που κακώς θα μας επιβαρύνουν με ένα ακόμα δάνειο πολλών δισ.

Δεν έχει νόημα να καταστήσουμε αποδιοπομπαίους τράγους έναν-δυο ακόμα από εκείνους που διαχειρίστηκαν με λάθος τρόπο τη δημόσια περιουσία, έχει όμως νόημα να εξασφαλιστεί η ορθολογική της διαχείριση, και ένα πρώτο βήμα ασφαλώς είναι να επιστρέψει η δημόσια περιουσία στο Δημόσιο.

Αυτό το νοικοκύρεμα δεν είναι απειλή, δεν είναι κομματικό χαρτί και πρέπει να πάψει να είναι προεκλογική υπόσχεση. Είναι ο τρόπος για να δώσουμε νόημα στο «Οχι» μας και στο «Ναι» μας, στη βαριά φορολόγηση και στην καινούργια λιτότητα που μας ξημερώνει.

Πηγή