Ένας υπουργός, δυο περούκες κι ένα χωνί

Τι χρειάζεται κανείς για να έχει μια κωμωδία στα όρια του γελοίου; Έναν υπουργό, έναν εκδότη σύμβουλο υπουργού με χωνί, δυο ανταποκριτές καναλιών με άφθονη επιπολαιότητα, και ανοησία, ανασφάλεια με αρκετή δόση χολής.

Όλα αυτά είναι τα υλικά της χτεσινής ιλαρής ιστορίας με τους δυο ανταποκριτές του STAR και του ALPHA στη Νέα Υόρκη, που η κυβέρνηση ανέδειξε σε πολιτικό γεγονός αντίστοιχο της επίθεσης τρομοκρατών στο Μανχάταν!

Ας δούμε τα γεγονότα με ψύχραιμη ματιά. Ο υπουργός Επικρατείας και η συνοδεία του φθάνουν στη Νέα Υόρκη δύο μέρες πριν τον πρωθυπουργό, που συνοδεύουν για την ομιλία του στον ΟΗΕ, χωρίς να έχουν επίσημα γνωστό πρόγραμμα. Για την ακρίβεια, χωρίς να έχουν επίσημο πρόγραμμα!

Σύμφωνα με τη διεθνή πολιτική οι επίσημες επισκέψεις κρατικών αντιπροσωπειών έχουν επίσημη ατζέντα με πρόγραμμα και δεν σουλατσάρουν στις ξένες πόλεις αυτοβούλως για έναν και σημαντικό λόγο: Η εκεί παρουσία τους χρηματοδοτείται από τον λαό. Δεν πάνε για πλάκα ούτε για δικές τους δουλειές. Επομένως, λογοδοτούν με κάθε δυνατό τρόπο και οι κινήσεις τους είναι δημόσιες. Δεν είναι μαφία.

Οι δημοσιογράφοι έχουν δουλειά να παρακολουθούν τι κάνουν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, πού και πώς ξοδεύουν το δημόσιο χρήμα, όχι μόνο εδώ στη χώρα, αλλά κυρίως και έξω από δω.Αυτή είναι η δουλειά τους.

Θυμίζω στους αναγνώστες που τα έζησαν και βεβαιώνω όσους είναι νεώτεροι ότι πολλά ρεπορτάζ εφημερίδων στον ξένο, αλλά και στον ελληνικό Τύπο έχουν γίνει από δημοσιογράφους που παρίσταναν ότι είναι ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους προκειμένου να «βγάλουν την είδηση». Είναι θεμιτό στα πλαίσια του επαγγέλματος. Αν αποκαλυφθείς, απλώς γίνεσαι ρεζίλι των σκυλιών.

Έλληνες δημοσιογράφοι κατέγραψαν κατά καιρούς συνομιλίες προέδρων και πρωθυπουργών ή κινήσεις των κυβερνήσεων, μεταμφιεσμένοι σε γκαρσόνια σε επίσημες δεξιώσεις ή σε συνεργεία που ανέσκαπταν την Ηρώδου του Αττικού σε άλλες (!), για να μεταφέρω δύο από τις αρκετές που έχουμε ζήσει στις εφημερίδες. Κανείς ποτέ από τους κυβερνήτες δεν σκέφτηκε να φωνάξει την ΚΥΠ ή την ασφάλεια να τους συλλάβει! Κανείς δεν ήταν φοβικός ή μηχανορράφος για να βγάλει από τη μύγα ξύγκι.

Επιπλέον, για τα ήθη εκείνης της εποχής, μια τέτοια κίνηση εκ μέρους των κυβερνητών θα προκαλούσε τη χλεύη της κοινής γνώμης, η οποία προφανώς δεν είχε ξεπέσει στο σημερινό επίπεδο, όπου τέτοιες εκατέρωθεν ανοησίες αποκτούν πολιτικό βάρος.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι δύο δημοσιογράφοι ανταποκριτές των δυο ελληνικών καναλιών είχαν τη σωστή μεν σαν επαγγελματική ιδέα αλλά επιπόλαιη σαν εφαρμογή φαεινή να παρακολουθούν χονδροειδώς μεταμφιεσμένοι τον υπουργό Επικρατείας και τη συνοδεία του στο διήμερο της χωρίς επίσημο πρόγραμμα παραμονής του στη Νέα Υόρκη.

Υπό κανονικές συνθήκες η συνοδεία του υπουργού θα ζητούσε απλώς το λόγο από τους ενοχλητικούς ακόλουθους και θα τους αποκάλυπτε, έτσι πρόχειρα που είχαν μεταμφιεστεί, δεδομένου ότι ήταν πολύ γνωστοί σε όλους και είχαν επανειλημμένως πάρει συνέντευξη και από τον υπουργό.

Η γνώμη μου είναι ότι τους αναγνώρισαν και κάλεσαν το FBI μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν τον δήθεν πολιτικό ντόρο που προκάλεσαν για αντιπερισπασμό στο φιάσκο που έχει εξελιχθεί η υπόθεση των καναλιών για την κυβέρνηση και τον υπουργό προσωπικά. Τα δυο κανάλια των ανταποκριτών δεν έχουν πάρει στον διαγωνισμό- τζόγο την πολυθρύλητη άδεια.

Η απόπειρα της υπουργικής κουστωδίας να δώσει βάρος στο χωρίς αξία ιλαρό θέμα γίνεται φανερή από την καθοδηγημένη από τα κυβερνητικά μέσα χοντράδα που μετέδωσαν με ένταση χωνιού ότι οι δύο ανταποκριτές «είχαν σκοπό (!;) να χρεώσουν με μεγάλα ποσά τον υπουργό και τη συνοδεία του για να τους συκοφαντήσουν» (!!). Στον Λεφάκη πήγαν;

Αφορμή γι αυτή τη χοντράδα ήταν η αντίστοιχη χοντράδα που έκαναν οι δύο ανταποκριτές να χρεώσουν το λογαριασμό του υπουργικού συμβούλου και εκδότη της λαθρόβιας εφημερίδας «Το χωνί» για δύο μπύρες που ήπιαν στο λόμπυ του ξενοδοχείου της κυβερνητικής αποστολής, αξίας 20 δολαρίων, προκειμένου να δικαιολογήσουν στην ασφάλεια του ξενοδοχείου ότι είναι εκεί ως μέλη της αποστολής. Κι αυτό ελέγχεται. Γιατί ο ένας από τους δύο το αρνείται.

Όπως καταλαβαίνει και ο πιο αδαής αναγνώστης η ιστορία είναι για γέλια. Και θα ήταν για γέλια υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση και κυβερνητικό αξιωματούχο, που απλώς θα έκανε ρεζίλι τους δύο ερασιτεχνικής πρακτικής δημοσιογράφους αν δεν της έδινε τον τόνο Ηρακλή Πουαρώ ο υπουργός, που στο κανάλι το οποίο ελέγχει απολύτως, την ΕΡΤ, μεταδίδεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη η εξαιρετική βρετανική σειρά με ήρωα τον ντετέκτιβ της Άγκαθα Κρίστι.

Κερασάκι στην τούρτα όλης αυτής της γελοιότητας ήρθαν με ταχύτητα αστραπής οι επίσημες ανακοινώσεις των δύο δημοσιογραφικών συνδικαλιστικών ενώσεων, που καταδίκασαν πομπωδώς τη στάση των δημοσιογράφων.

Είναι οι ίδιες ενώσεις που είτε ήταν απούσες είτε αντέδρασαν με απύθμενη καθυστέρηση στην αθλιότητα για τη δημοσιογραφία υπόθεση των αδειών στα κανάλια, ή οποία θα αφήσει στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους του Τύπου. Ήταν απούσες ή καθυστερημένες και απίστευτα ήπιες επίσης και στην προχτεσινή εξαφάνιση του Επικουρικού Ταμείου των 18.500 εργαζόμενων και των οικογενειών τους στον Τύπο από τον κ Κατρούγκαλο. Την οποία, έτσι, αγνοεί και ο ελληνικός λαός. Τέτοια αγωνιστικά αντανακλαστικά!

Η γελοιότητα μοιάζει να μην έχει τέλος στη χώρα. Το επικίνδυνο είναι που το πολιτικό προσωπικό την έχει ταυτίσει πια με την πολιτική. Και το ακόμα πιο επικίνδυνο είναι που ένα κομμάτι της δημοσιογραφίας, αντί να υπερασπίζεται και να υπηρετεί τη δημοσιογραφία, δηλαδή το λαό, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, έχει παρασυρθεί από την πολιτική στην ίδια γελοιότητα.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης