Για να μείνουμε στα ίδια, πρέπει ν' αλλάξουν όλα!

γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

Πάλι “βαρύ το κλίμα” για την Ελλάδα στην Ευρώπη. Η δόση των 2,7 δισ (την οποία έπρεπε να είχαμε πάρει από... πέρσι τον Οκτώβριο!) θα καθυστερήσει αρκετά, μπορεί και να εκταμιευθεί τελικά αρχές του 2017...

Η αξιολόγηση (εκ συνεχών αναβολών από πέρσι) του Σεπτεμβρίου, πρόκειται ν' αρχίσει οσονούπω, αλλά την πρόγευση της, μας την αποκάλυψαν οι δανειστές: “μην περιμένετε πολλά, από τα 15 προαπαιτούμενα για τα οποία είχατε δεσμευθεί να κάνετε, έχετε ολοκληρώσει μόνο τα...2”. Το deja vu  σκηνικό ρήξης, πόλωσης, απειλών, “ηρωικών”  αντιστάσεων και “κόκκινων γραμμών, θα ξαναστηθεί. Ίδιο και απαράλλακτο μ' εκείνο του περσινού  βαρουφάκειου Φλεβάρη, του περσινού  αριστερού νεομνημονιακού  Οκτώβρη, του φετινού Μάη...

Γιατί, αλήθεια; Ποια μεγαλοφυής σκέψη στρατηγικής οδηγεί τον κ. Τσίπρα στο να δεσμεύεται (γιατί, αυτό έκανε με το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε) μεν για συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να πάρει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αλλά στην συνέχεια να μην τα υλοποιεί; Με αποτέλεσμα η εξ αναβολής επαναδιαπραγμάτευση τους να γίνεται υπό δυσμενέστερους τρόπους, και η τελική εναρμόνιση σ' αυτά να μας κοστίζει πολύ περισσότερα από το κόστος που συνεπάγονταν όταν συνομολογούνταν;

Και το πιο παλαβό: τα μη υλοποιηθέντα 13 από τα 15 προαπαιτούμενα, δεν αφορούν σε νέες φορολογικές επιβαρύνσεις (τις οποίες η “κυβέρνηση του λαού” επιβάλλει δίχως την παραμικρή χρονοτριβή ή περισυλλογή...), αλλά σε μεταρρυθμίσεις. Τις οποίες αναβάλλει διαρκώς κόμμα και κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν έχουν άμεσο (και μεγάλο) επιβαρυντικό οικονομικό αντίκτυπο στην κοινωνία, όπως έχουν τα φορολογικά “ισοδύναμα” που προτιμάει... Έχουν, βέβαια, μεγάλο “ιδεολογικό” πολιτικό κόστος. Και ερεθίζουν επικίνδυνα το πελατειακό σύστημα, το οποίο η “αριστερή” κυβέρνηση, όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή διάθεση να διαλύσει, αλλά αντίθετα στηρίζεται πάνω του. Το θεωρεί ιδανικό θεμέλιο για την εμπέδωση της καθεστωτικής “λαϊκής δημοκρατίας”...

Για να είμαστε ειλικρινείς, το πελατειακό κράτος, δεν οικοδομήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί η αριστερά, με την συνεχή και άκριτη υποστήριξη, ιδεολογική και... απεργιακή, να συνέβαλε στην γιγάντωσή του τα τουλάχιστον 50 τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι η κύρια υπεύθυνη. Ιστορικά, το πελατειακό κράτος άρχισε να θεμελιώνεται από τα πρώτα χρόνια ανεξαρτησίας μας μετά την τουρκοκρατία, στην “λογική” του γαλουχήθηκαν πολιτικές σχολές αλλά και πολιτικά υποκείμενα, ο λαός δηλαδή, και ουδείς (πλην του  Ελευθερίου Βενιζέλου, ίσως...) δεν διανοήθηκε ή τόλμησε να εγκαταλείψει την “θαλπωρή” που προσέφερε.

Η ελληνική κρίση ( η χειρότερη και πλέον επώδυνη εκδοχή της παγκόσμιας που ξέσπασε το 2008), δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Επωάστηκε “ανεπαισθήτως” μέσα στο επίπλαστο και νομοτελειακά θνησιγενές κουκούλι της “ασφάλειας” που υποτίθεται παρείχε το πελατειακό κράτος-πατερούλης, και τα πρόδρομα σημάδια της (που εθελοτυφλώντας αγνόησαν όλες οι ηγεσίες, τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και μετά) έγινα  ζώσα πραγματικότητα την “ευδαίμονα” περίοδο της δανειακής ευμάρειας. Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, αν θέλουμε να βγούμε κάποτε, με θυσίες και αίμα, από αυτόν το φαύλο κύκλο...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτοξεύθηκε σε ποσοστά εξουσίας, όταν η κρίση επέβαλε αναπροσαρμογές δύσκολες, επαναπροσδιορισμό του “ποιοι είμαστε, που πάμε και πώς”, το τέλος των ψευδαισθήσεων και της αποχαυνωτικής αμεριμνησίας. Την  (αναγκαστική και επώδυνη) διόρθωση πορείας, εκ των πραγμάτων την ανέλαβαν κόμματα και πολιτικοί που ενοχοποιούνταν για τα “έργα και ημέρες” τους από το '74 και μετά. Κι' εδώ, τίθεται το κομβικό ερώτημα: ο κόσμος ,θυμωμένος, οργισμένος, απογοητευμένος, εκδικητικός, στράφηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ για να “τα αλλάξει όλα”, ή... για να μην αλλάξει τίποτε, να μην σπάσει αυγά, να μην θίξει “κεκτημένα” και παγιωμένες νοοτροπίες, να συνεχίσει να υπόσχεται και να κανακεύει δυναμικούς υπάρχοντες και δυνάμει “πελάτες”; Η... κοσμοσυρροή συνδικαλιστικών και πολιτικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, η “γοητεία” που άσκησε ακόμη και σε παραδοσιακούς (και συνηθισμένους στην “πελατειακή θαλπωρή”) δεξιούς ψηφοφόρους, δίνει μια πρώτη απάντηση. Αλλά το φαινόμενο είναι περίπλοκο και χρήζει προσεκτικότερης, “ψυχολογικής” προσέγγισης...

Με τον ΣΥΡΙΖΑ και την “πρώτη φορά αριστερά...”, είτε λόγω ιδεοληπτικής αγκύλωσης, είτε λόγω πελατειακού οπορτουνισμού, είτε λόγω έλλειψης προγράμματος και αφόρητου ερασιτεχνικού αυτοσχεδιασμού (το πιθανότερο, ένα μείγμα με όλα αυτά...), κινδυνεύουμε  άμεσα να βιώσουμε μιαν ακόμη (ίσως την τελευταία μας...) “χαμένη ευκαιρία”. Κανείς δεν μπορεί μετά βεβαιότητας να πει “που το πάει” ο κ. Τσίπρας: σε ροκάνισμα του χρόνου; Σε δημιουργία κλίματος “ασφυξίας” για να προλειάνει το έδαφος για τα... επερχόμενα χειρότερα; Σε προετοιμασία συνθηκών “ηρωικής εξόδου” με πρόωρες εκλογές; Η, θύμα της ανικανότητας και των “αυταπατών” του, καταφεύγει στο “βλέποντας και κάνοντας”;

Αν όλα αυτά δεν μας προβληματίσουν (και για τον “εθνικό χαρακτήρα μας”...) όσο υπάρχει ακόμη, έστω ελάχιστος, χρόνος, πολύ φοβάμαι ότι ή έσχατη πλάνη μας, θα είναι χείρων της πρώτης, που μας οδήγησε σε αντιδράσεις οργής και απόγνωσης...