«Οι ψηφοφόροι μας δεν διαβάζουν Guardian»

Είναι δυνατόν να απαντάει το Γραφείο του Πρωθυπουργού σε δημοσιεύματα και μάλιστα με non paper, χωρίς τακτ; Η κυβέρνηση οφείλει να διαχειρίζεται αυτά τα πράγματα με τρόπο που να μεγιστοποιεί το επικοινωνιακό όφελος της χώρας

Του  Κώστα Γιαννακίδη

Στις 14 Ιουνίου 2016 συνεδρίασε για πρώτη φορά το Εθνικό Συμβούλιο Επικοινωνιακής Πολιτικής. Το πιθανότερο είναι πως δεν θυμάστε το γεγονός και αγνοείτε την ύπαρξη του Συμβουλίου. Και είναι εξίσου πιθανό να το έχουν ξεχάσει και τα μέλη του.

Ωστόσο η σχετική ανακοίνωση, για τη σύστασή του, ήταν μοναδικής φλυαρίας. Ξέρετε, όπως όλες οι ανακοινώσεις που προσπαθούν, χρησιμοποιώντας πομπώδεις λέξεις, να φουσκώσουν με ύφος ένα άδειο μπαλόνι. Τέλος πάντων, σύμφωνα με όσα είπε εκείνη την καλοκαιρινή μέρα ο Αλέξης Τσίπρας, «το Σ.Ε.Ε.Π. είναι αρμόδιο για το στρατηγικό σχεδιασμό της εθνικής επικοινωνιακής πολιτικής καθώς και για την κεντρική διαχείριση επικοινωνιακών κρίσεων. Οφείλουμε να συντάξουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο επικοινωνιακής πολιτικής, διότι αν δεν διαχειριστούμε εμείς την εικόνα της χώρας μας, κάποιος άλλος θα το κάνει για εμάς». Ο Guardian, ας πούμε.

  

Όπως θα έχετε ακούσει, η βρετανική εφημερίδα δημοσίευσε ένα επιθετικό, ως δυσφημιστικό, άρθρο για την κατάσταση της δημόσιας υγείας στην Ελλάδα. Ας υποθέσουμε ότι η συντάκτης του άρθρου είχε κακή πληροφόρηση και προδιάθεση έναντι της πατρίδας μας και της κυβέρνησης που ήρθε για να αλλάξει την Ευρώπη. Και ναι, το δημοσίευμα αξίζει μία σωστή απάντηση. Από πού και ως πού απαντάει το Μαξίμου στον Guardian και μάλιστα με non paper; Δηλαδή αν η εφημερίδα έγραφε κάτι για τα γερμανικά αεροδρόμια, θα έβγαζε non paper η καγκελαρία; Εχετε δει άλλο πρωθυπουργικό γραφείο στην Ευρώπη να υιοθετεί αντίστοιχη επικοινωνιακή διαχείριση και γλώσσα συνδικαλιστών των ’80ς;

Αυτοί, λοιπόν, που συγκρότησαν και ολόκληρο Συμβούλιο για να κάνει εθνική επικοινωνία, όφειλαν να γνωρίζουν ότι υπάρχουν οι κατάλληλοι μηχανισμοί και ο σωστός τρόπος για να απαντάς σε αυτά τα δημοσιεύματα. Σίγουρα δεν το κάνει το γραφείο του Πρωθυπουργού. Και όποιος το αναλάβει, το κάνει με τακτ που, όπως είπε και ο Τσόρτσιλ, είναι ο τρόπος για να στείλεις κάποιον στο διάολο και μάλιστα να ευχαριστηθεί το ταξίδι.

Τη μία, λοιπόν, ως Γραφείο Πρωθυπουργού επιτιθέμεθα στους Financial Times. Την άλλη στον Guardian. Όμως δουλειά της κυβέρνησης δεν είναι ούτε να κάνει μαθήματα δημοσιογραφίας, ούτε επιδείξεις τσαμπουκά τύπου Πολάκη προς την εγχώρια κοινή γνώμη. Η κυβέρνηση οφείλει να διαχειρίζεται αυτά τα πράγματα με τρόπο που να μεγιστοποιεί το επικοινωνιακό όφελος της χώρας. Ακόμα και αν συμφωνήσουμε ότι ο Guardian είναι «πατσαβούρα», από τη στιγμή που είναι μέσο παγκόσμιας εμβέλειας και επιρροής, η αντιμετώπιση του πρέπει να είναι έξυπνη και ευέλικτη. Την επόμενη φορά που θα συνεδριάσει –αν συνεδριάσει- το Συμβούλιο Εθνικής Επικοινωνιακής Πολιτικής, ας το συζητήσουν. Εκτός και αν αποφασίσουν ότι οι ψηφοφόροι τους δεν διαβάζουν Guardian.