Το χρέος του υψηλού τόνου

Του Παντελή Μπουκάλα

Διακοπές; Ολοι τις χρειάζονται. Και περισσότερο όσοι αδυνατούν να τις πάρουν, γιατί η μείωση του μισθού, η υποαπασχόληση, η καθυστέρηση στην πληρωμή τους και η υπερφορολόγηση εξάντλησαν τις αντοχές τους. Οσο για τα λιγοστά χαρτονομίσματα που είχαν κρύψει στο πάπλωμα ή στην κατάψυξη, είναι ήδη ανάμνηση παλιά.

Και οι πολιτικοί μας χρειάζονται διακοπές, όπως προτείνουν οι μεν στους δε. Επειγόντως. Και όλοι τους, ανεξαρτήτως φρονημάτων και βαλαντίου. Να κάνουν ένα διάλειμμα, μια βδομάδα έστω. Μήπως και τα δροσερά νερά του Αιγαίου ή του Ιονίου μειώσουν λίγο την κρανιακή θερμοκρασία τους. Ωστε να λυτρωθούν προσωρινά από τον βραχνά των κλισέ που τους ταλαιπωρεί. Να δουλέψουν κάπως ψύχραιμα τον χρόνιο διχασμό τους, αφού πολλοί εξ αυτών, αν όχι όλοι, άλλα πιστεύουν κι άλλα ψηφίζουν, άλλα ορκίζονται κι άλλα πράττουν, άλλα θα ’θελαν να πουν κι άλλα λένε τελικά, όσα ορίζουν οι εξαρτήσεις τους, οι βλέψεις τους, το κομματικό καθήκον.

Θα ήταν τεράστιο το όφελος για τον δημόσιο βίο αν οι πολιτικοί μας μπορούσαν, έστω και στο ολιγοήμερο διάλειμμά τους, να απαγκιστρωθούν από το Χρέος του Υψηλού Τόνου, που βαραίνει καταθλιπτικά την ψυχή τους, στεγνώνει το μυαλό τους και σέρνει τη γλώσσα τους στον παροξυσμό. Στον θεατρικό εννοείται παροξυσμό. Μια και συνηθίζουν να «κατεβαίνουν» στις εκλογές, ας «κατέβουν» και στο επίπεδο του «κανονικού» ανθρώπου. Του ανθρώπου δηλαδή που δεν νιώθει καμιά ανάγκη να ουρλιάζει ή να τσιρίζει συνεχώς, δεν θεωρεί υποχρέωσή του το να μην αφήνει τον συνομιλητή του να αρθρώσει λέξη και να τον σκεπάζει φωνασκώντας, δεν είναι πεπεισμένος πως έχει πάντα όλο το δίκιο με το μέρος του. Και ο οποίος βαρέθηκε πια να βλέπει μόνο το μαύρο και το άσπρο, ν’ ακούει μόνο το «ζήτω» και το «κάτω», και τίποτε ανάμεσά τους.

Το Χρέος του Υψηλού Τόνου καταπονεί τους πολιτικούς, τους εξομοιώνει διαγράφοντας τις υπαρκτές διαφορές τους, τους υποτάσσει στη λογική του δημοκοπικού και ψηφοθηρικού σόου: «Ουρλιάξτε, γιατί αλλιώς ο κόσμος θα νομίσει ότι δεν έχετε δίκιο. Καταγγείλτε. Μόνο καταγγείλτε. Μεγαλόφωνα. Εμμονικά. Και μη φοβάστε το υβρεολόγιο. Γιατί αν αφήσετε χώρο για δεύτερες σκέψεις και νηφάλιες αποτιμήσεις, για επιφυλάξεις και μετριοπάθεια, θα σας καταγγείλει το κόμμα σας σαν ενδοτικούς. Και οι ψηφοφόροι θα σας μετρήσουν, θα σας ζυγίσουν και θα σας βρουν ελλιπείς». Ναι. Και αυτό το Χρέος, ταυτόσημο του λαϊκισμού, χρειάζεται κούρεμα.

 kathimerini