Τζογάροντας...

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Βλέπει τηλεόραση και οργίζεται. Εχει τέτοιο θυμό ο αναγνώστης Α.Κ., που δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Αποφασίζει να μου στείλει τις ακόλουθες αράδες. Ζητάει συγγνώμη αν ενοχλεί. Μα, αγαπητέ, θα ήταν ποτέ δυνατό κάτι τέτοιο; Απεναντίας, μας τιμά η απόφασή του -και έτσι, νομίζω, θα όφειλαν να αντιδρούν οι σκεπτόμενοι και ενεργοί πολίτες σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. (Λέμε, τώρα, για το δικό μας...).

Σε οικείο, ευτυχώς, τόνο: «Εκεί που χάζευα, που λες, το μεσημέρι στην τηλεόραση και άλλαζα κανάλια, πέφτω σε μία διαφήμιση του ΑΝΤ1, που έλεγε: Τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης για τον τζόγο -1114- από τον ΟΠΑΠ. Λέω, μήπως δεν άκουσα καλά; Μετά από λίγο παίζει άλλο μήνυμα. "Είσαι εθισμένος στον τζόγο; Πάρε τηλέφωνο στο -1114 -, άλλη μια κοινωνική υπηρεσία του ΟΠΑΠ».

Τρέλα, φίλε, μόνο τρέλα μπορείς να το χαρακτηρίσεις αυτό. Ολοι αυτοί του ΟΠΑΠ, που με ό,τι μορφής τυχερό παιγνίδι (ΤΖΟΚΕΡ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΤΟ, ΠΡΟΠΟ, ΚΙΝΟ, ΣΤΟΙΧΗΜΑ, ΣΚΡΑΤΣ, ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΔΕΣ, ΛΑΧΕΙΑ, ΚΑΖΙΝΑ) και διάφορα άλλα παιγνίδια βομβαρδίζουν τον κόσμο με διαφημίσεις να παίξει, χάνοντας έτσι περιουσίες -και με όλα τα αρνητικά του τζόγου. Μετά σου λένε πάρε μας τηλέφωνο να σε υποστηρίξουμε ψυχολογικά!!!».

Τι να πω, συμμερίζομαι τον θυμό του, αλλά τι μπορεί να κάνει κανείς; Ολος αυτός ο τζόγος είναι εθνική πολιτική, αποδεκτή και από τους κυβερνώντες και από τους κυβερνωμένους; Η υποκρισία, βεβαίως, είναι που εξοργίζει τον αναγνώστη -και με το δίκιο του να εκμαίνεται.

Ακούς εκεί ψυχολογική υποστήριξη αφού προηγουμένως σε ωθούν ακατάπαυστα και με πλύση εγκεφάλου να εθιστείς σε αυτά τα τυχερά παιγνίδια. Δηλαδή, «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι», να σε γδάρω ζωντανό και μετά να σε συρράψω...

Οι διαφημιστές ούτως ή άλλως έχουν εκτραχυνθεί, έχουν χάσει κάθε μέτρο και κάθε ηθικό ή οποιασδήποτε άλλης μορφής ενδοιασμό· ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους και το θεωρούν ξεχωριστό, υπαινικτικό τάχα, προχωρημένο και άλλες αηδίες, μας το σερβίρουν στην οθόνη και άντε να φυλαχτεί κανείς.

Δεν φταίνε μόνο οι διαφημιστές, αλλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, και οι παραγωγοί πολιτικής (τρομάρα τους). Μας πρήξανε με τις κοινωνικές υπηρεσίες των κρατικών και πάσης φύσεως φορέων. Τουλάχιστον -έχει δίκιο ο αγαπητός αναγνώστης- ας πάψει ο εμπαιγμός, η δήθεν ευαισθησία απέναντι σε φαινόμενα που οι ίδιοι δημιουργούν -επίσημα και με κρατική βούλα... παντού στην οικουμένη...

Τι να κάνει ο φτωχός και απελπισμένος πολίτης (πολίτης;), το ρίχνει στη θεά Τύχη, η οποία ήταν περί πολλού και στους αρχαίους χρόνους· δαίμων της ευμάρειας, της αφθονίας, του πλούτου και λοιπά...

Καλό είναι να φεύγει ο θυμός μέσα από τον καθένα, να τον κάνει γνωστό και όχι να τον καταπίνει -είναι μια πολιτική πράξη και ας έχει μικρό αντίκτυπο· πάντα υπάρχουν ευαίσθητα ώτα και οφθαλμοί στις κοινότητες των ανθρώπων... όσο υπάρχουν ακόμη κοινότητες, όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι.