Τι είναι ο Τσίπρας; Αρχηγός μεγάλου κόμματος ή τροχονόμος αφελών και αποτυχημένων στελεχών;

 

 Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Τα γεγονότα του τελευταίου διαστήματος έχουν επιφέρει πλήγματα στην κυβέρνηση και ορισμένα προσωπικά στον πρωθυπουργό. Η προκλητική σκηνή στην Ικαρία, το μπάχαλο τις ημέρες της κακοκαιρίας, η υπόθεση Λιγνάδη και πάνω απ’ όλα η κακή πορεία της πανδημίας με τις συνεχείς παρατάσεις των απαγορεύσεων έχουν βάλει τις πρώτες «μουτζούρες» στο «λευκό» κυβερνητικό πρόσωπο.

 

Το λένε ακόμα και οι πιο φιλικές προς την κυβέρνηση δημοσκοπήσεις, ακόμα και αυτές που περιέχουν ερωτήματα για …ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση Λιγνάδη! Τη ζημιά γνωρίζουν και στο πρωθυπουργικό επιτελείο και φοβούνται τα χειρότερα. Γι’ αυτό και, μεσούσης της πανδημίας, κυκλοφορούν σενάρια για εκλογές αμέσως μόλις κοπάσει.

 

Ολες οι κυβερνήσεις, μετά από μια μεγάλη εκλογική νίκη, διακατέχονται από την αίσθηση της παντοδυναμίας. Για όλες, όμως, υπάρχει ένα σημείο καμπής, που αν το ξεπεράσουν δεν έχει γυρισμό. Το σημείο αυτό δεν έχει έρθει ακόμα για τη σημερινή κυβέρνηση. Αλλά ουδείς γνωρίζει πόσο κοντά ή μακριά είναι. Η αδυναμία της αντιπολίτευσης να εισπράξει την όποια κυβερνητική φθορά είναι ένα μαξιλάρι ασφαλείας, αλλά προσωρινό. Το πότε θα πάψει να υπάρχει εξαρτάται αποκλειστικά από τον Αλέξη Τσίπρα.

 

 

Τι παρατηρούμε σήμερα; Κάθε φορά που η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη σε μια γωνία, πετάγεται ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και της δίνει μια ωραία πάσα για να αλλάξει την ατζέντα. Το έκανε ο μόνιμος αβανταδόρος της Παύλος Πολάκης, με μια ανόητη ανάρτηση για την υπόθεση Λιγνάδη και έτρεχε μετά ο Τσίπρας να απολογείται στη Βουλή. Το έκανε και ο Θ. Δρίτσας με την αφελή δήλωση για την υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ κι έτρεχε μετά ο ΣΥΡΙΖΑ να την μαζέψει. Το έχουν κάνει κι άλλοι στο παρελθόν.

 

Κι εδώ ανακύπτει η ευθύνη του κ. Τσίπρα. Ο οποίος είναι αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός, δεν μπορεί να είναι τροχονόμος αφελών και αποτυχημένων στελεχών του κόμματός του.

 

Δεν νοείται να παρακολουθεί αμέτοχος όσα κάθε τόσο λένε και διευκολύνουν την κυβέρνηση. Όπως είναι αδιανόητο να παγιδεύεται ένα μεγάλο κόμμα στην υπόθεση Κουφοντίνα, δίνοντας πατήματα στην κυβερνητική προπαγάνδα. Είναι άλλο να ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην πεθάνει ο απεργός πείνας Κουφοντίνας και άλλο μέλη του να συμπεριφέρονται λες και ανήκουν σε γκρουπούσκουλα, που χρησιμοποιούν εμπρηστικά συνθήματα.

 

Οσοι νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε στις τελευταίες εκλογές ως κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δηλαδή ότι τον ψήφισε το 32% του ελληνικού λαού για να στοιχίζονται ορισμένοι πίσω από συνθήματα του τύπου «γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», είναι μακριά νυχτωμένοι. Και το περίεργο είναι ότι, ενώ ο Τσίπρας το έχει συνειδητοποιήσει και επιχειρεί να ρυμουλκήσει το κόμμα του προς τη μόνη κατεύθυνση που εγγυάται ότι θα παραμείνει κόμμα εξουσίας, την ίδια στιγμή επιτρέπει σε ορισμένους να υπονομεύουν ανοιχτά αυτήν την προοπτική. Συνειδητά ή όχι μικρή σημασία έχει. Τη ζημιά την κάνουν, όπως την έκαναν και όταν ήταν κυβέρνηση. Πώς νομίζουν ότι η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έφτασε στο 40%;

 

Ο Τσίπρας και όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να παραμείνει το  κόμμα τους σε τροχιά εξουσίας πρέπει να ξεμπερδέψουν με πρόσωπα και συμπεριφορές που υπονομεύουν αυτήν την προοπτική. Αλλιώς και στην επόμενη ήττα θα ψάχνουν να βρουν τι φταίει.

 

Και για όσους δεν το καταλαβαίνουν, ιδού πως το έχει πει ο Αμερικανός προπονητής του μπέϊζμπολ Κέισι Στένγελ: «Τα περισσότερα παιχνίδια χάνονται, δεν κερδίζονται»… 

πηγή