Ωρα φθινοπώρου

 

γράφει ο Αριστείδης Καλάργαλης*

Πόσο γρήγορα κυλάνε οι μέρες κι οι μήνες, νομίζεις ότι χθες ακόμα ήταν Αύγουστος, καλοκαίρι, και προχθές Γενάρης κι άρχιζε ο νέος χρόνος. Κι όμως βρισκόμαστε στην τρίτη δεκαετία της νέας χιλιετίας. «Γρήγορα ο καιρός περνάει», λένε οι στίχοι ενός λαϊκού τραγουδιού. Αν παραμερίσουμε, αφήσουμε στην άκρη τούς κάθε είδους επινοημένους μηχανισμούς μέτρησης του γήινου χρόνου, μπορούμε να ζήσουμε σε έναν ιδεατό χρόνο. Εύκολα γίνεται αυτό όταν βρισκόμαστε στη φύση, ειδικά την όσο γίνεται αφτιασίδωτη· σε μέρη όπου ο άνθρωπος είναι μέρος της κι όχι εισβολέας, κατακτητής και καταστροφέας της.

 

Αφήνεις το αυτοκίνητο κάπου, σε μια διασταύρωση χωματόδρομων, στην άκρη ενός κτήματος, κι απ’ εκεί περπατάς στο δάσος με άγρια δέντρα ή σε έναν αιωνόβιο ελαιώνα. Τούτες τις μέρες όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου όλα σου λένε ότι είσαι στο φθινόπωρο. Ναι, η καταγραφή κι η αποτύπωση του χρόνου δείχνει φθινόπωρο. Δεν μας ενδιαφέρει ο χρόνος ή ο μήνας, γιατί δεν θα ξεκολλήσεις κάποιο χαρτάκι από το επιτοίχιο ημερολόγιο, όπως κάνει κάθε μέρα η μητέρα σου. Εδώ αλλάζουν χρώμα τα φύλλα των δέντρων, πέφτουν στη γης και τα παρασέρνει ο αγέρας. Τούτη την εικόνα αντικρίζουν, από γενέσεως κόσμου, οι ζωγράφοι κι οι ποιητές και γεμίζουν με χρώματα τις παλέτες και στίχους τα ποιήματά τους. Ευτυχώς, όσο κι αν προσπαθήσουν, δεν μπορούν να αντιγράψουν ό,τι βλέπει το μάτι τους, ακούει το αυτί τους. Οσο βρίσκεσαι σ’ αυτά τα απόμακρα μέρη της φύσης είσαι εκτός χρόνου, γίνεσαι συλλέκτης μιας ζωής χωρίς ηλικία.

 

Βαδίζεις με μικρά βήματα, γιατί γνωρίζεις ότι πίσω από τα βάτα θα αντικρίσεις μια μεγάλη φυσική κοιλότητα γεμάτη νερό, την γκιόλα, όπου ίσως δροσίζεται ένα ζευγάρι αγριόπαπιες. Με την επίσκεψή τους αυτή μετράνε τον χρόνο κι εσύ την αντοχή της φύσης και των ανθρώπων. Σίγουρα θα σου κελαηδήσουν πολλά άλλα, μικρότερα πουλιά. Εύκολα ξεχωρίζεις τον κοκκινολαίμη, το ονομαζόμενο γιαννέλ’ στην ντοπιολαλιά, ενώ όλα τ’ άλλα τα αποκαλείς γενικά πουλιά. Επιθυμείς, κάποτε, να βρεις φωτογραφίες τους και να τα ταυτοποιήσεις, γιατί όλα έχουν όνομα.

 

 

Παρακάτω κόβεις τα τελευταία ρόδια και κυδώνια, γιατί στα υψώματα αργούν να ωριμάσουν. Μπαίνεις μες στον πευκώνα κι ανέλπιστα βρίσκεις τα πρώτα μανιτάρια. Καλό σημάδι, λένε οι μανιταροσυλλέκτες, για τη φετινή χρονιά. Μαζεύεις καρπούς αγριοτριανταφυλλιάς, για πρώτη φορά. Φέτος κάνεις την αρχή, για να δεις πώς είναι αποξηραμένοι στο τσάι ή αν θα κάνεις μαρμελάδα όπως σου είπανε. Για τούτα ο χρόνος είναι στην αρχή. Θα τον έχεις ως εκκίνηση για το καινούργιο μέτρημα.

 

* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας