Κορονοϊός: Οι «αρνητές» τσίπας!

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Ένας, δύο, τρεις… ο Γιώργος, ο Γιάννης, η Ελένη, η Μαρία… εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν μ’ έναν μοναχικό, βασανιστικό, άδικο τρόπο. Δύο χρόνια τώρα η πανδημία του κορονοϊού επανέρχεται όπως τα κύματα της παλίρροιας. 112 νεκροί σε μία μέρα στην Ελλάδα.

 

«Συμβαίνει παντού» είναι το κυβερνητικό επιχείρημα. Το "παντού" μοιάζει να παρέχει το άλλοθι του αναπόφευκτου, του "φυσικού συμβάντος"! Αυτή είναι η αφετηρία των παραλογισμών. Εδώ καλλιεργείται ο ανορθολογισμός των αρνητών. Στην πραγματικότητα, όμως, ο κορονοϊός είναι η «θανατηφόρα δοκιμασία για ολόκληρη τη λογική του νεοφιλελευθερισμού» (Fr. Lordon στη Le Monde Diplomatique).

 

Γιατί αυτοί που μας κυβερνούν, αν τους είχε μείνει λίγη τσίπα, θα έπρεπε να παραδεχτούν όταν μιλούσαν για την διάλυση της δημόσιας Υγείας, ότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα για το τι η εποχή απαιτεί. Θα έπρεπε να παραδεχτούν ότι είναι υπεύθυνοι για τους θανάτους, για τις ΜΕΘ «πεταμένα λεφτά», για τη μη ενίσχυση με υγειονομικό προσωπικό των νοσοκομείων. Αντ’ αυτού παρουσιάζουν τους θανάτους ως δήθεν μοιραίο –ως σχεδόν φυσικό- γεγονός,  ενώ παράλληλα επιχειρούν να εκμεταλλευθούν την καταστροφή για να ενισχύσουν τον έλεγχο και την επιτήρηση, για να αυξήσουν την αστυνομία, να στρατιωτικοποιήσουν την κοινωνία, να χειραγωγήσουν την επικοινωνία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για να στηρίξουν ένα νέο δυστοπικό σύστημα, που θα υπηρετεί το κέρδος χωρίς όρια, την υπερσυσσώρευση χωρίς φρένο.

 

Είναι γνωστό ότι η υγειονομική κρίση είχε προβλεφθεί πριν 15 χρόνια (από την επιδημία του SARS), αλλά δεν έκαναν απολύτως τίποτα, καθώς η "προετοιμασία" δεν ήταν κερδοφόρα. Ακόμα και όταν υπήρχε πρόβλεψη, αυτή υπονομεύονταν. Ο Ομπάμα, για παράδειγμα, όπως αναφέρει ο Νόαμ Τσόμσκι, «είχε αναθέσει σε μια μικρή εταιρεία στην Καλιφόρνια την παραγωγή ποιοτικών αλλά φτηνών αναπνευστήρων για ΜΕΘ… Όμως η εταιρεία γρήγορα αγοράστηκε από μια μεγαλύτερη, την Covidien, που φτιάχνει ακριβούς αναπνευστήρες, και «έθαψε» το πρόγραμμα των φτηνών γιατί δεν ήθελε ανταγωνισμό στα προϊόντα της, και γι’ αυτό ακύρωσε το κυβερνητικό συμβόλαιο, με το επιχείρημα ότι δεν είναι αρκετά κερδοφόρο»! Στο πολιτικό πεδίο οι απαγορεύσεις που επιβάλλονται στις κυβερνήσεις ώστε να μην κάνουν τίποτα είναι φοβερές. Οι φαρμακοβιομηχανίες-κολοσσοί έχουν τεράστια ισχύ και είναι αδύνατο στις κυβερνήσεις να παρέμβουν, καθώς ο νόμος του κέρδους θεωρείται απαράβατος.

 

Παράλληλα, η πανδημία αξιοποιείται για τη διαμόρφωση μιας νέας βιο-εξουσίας, που θα ελέγχει και θα επιτηρεί ολοκληρωτικά τους ανθρώπους, για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, που θα βασίζεται στο φόβο και την καταστολή, κι ενός νέου ανθρωπότυπου, που θα είναι ένα σώμα έγκλειστο σ’ ένα σπίτι-φυλακή, μια ψυχή χωρίς ζωή, διαμεσολαβημένη από τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Η ιστορία βρίθει από παραδείγματα εκμετάλλευσης των πανδημιών από την εξουσία. Ο Michel Foucault στο βιβλίο του Les Anormaux, είχε επισημάνει ότι η επιδημία της πανώλης και τα μέτρα περιορισμού που είχαν ληφθεί τότε, δημιούργησαν μια νέα μορφή διακυβέρνησης, μια νέα μορφή "πειθαρχικής οργάνωσης" της κοινωνίας, όπου υπήρχε γνώση και έλεγχος του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Η νομιμοποίηση του ελέγχου και του καταναγκασμού γινόταν στο όνομα της καταπολέμησης του ιού. Και σήμερα, η οικειοποίηση από την εξουσία όλων των προσωπικών δεδομένων των πολιτών και η διαρκής επιτήρηση γίνεται στο όνομα της «υγείας».

 

Στις παραπάνω «αλήθειες» βασίζεται ο «παρα-λόγος» των αρνητών. Γι' αυτό η εξουσία δεν μπορεί να πείσει και καταφεύγει στην καταστολή…

 

 Υπάρχει λύση; Υπάρχει. Αυτή προϋποθέτει μια άλλη οικονομική λειτουργία που θα θέτει πάνω απ’ όλα τη ζωή(και όχι το κέρδος), συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτή και μια άλλη σχέση με τη φύση. Είναι γνωστό ότι η απειλή της πολιομυελίτιδας τερματίστηκε με το εμβόλιο του Σαλκ, από έναν κυβερνητικό θεσμό, χωρίς ευρεσιτεχνία, και το οποίο έγινε διαθέσιμο σε όλους. Αυτό μπορεί να γίνει και τώρα, αλλά στερεί κέρδη από τα βαμπίρ του νεοφιλελευθερισμού.  Γι' αυτό η λυσιτελής αντιμετώπιση του προβλήματος έχει ως προϋπόθεση και την αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερης «πανούκλας» και του καπιταλισμού ως οικονομικού παραδείγματος…