Αλ. Τσίπρας στην Ισπανία: Οι λαοί μας θα δώσουν τον αγώνα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας

Ομιλία του Προέδρου της Κ. Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα με τον Cayo Lara, επικεφαλής της Κ.Ο. της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας, στην Casa de América

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας σήμερα εδώ, και να σας πω ότι η δική μας παρουσία εδώ έχει σαν στόχο να αναγεννήσει αυτό το αίσθημα της αλληλεγγύης και της κοινής ευθύνης για να προχωρήσουμε προς το μέλλον με ελπίδα και προοπτική για τις επόμενες γενιές. 

Πρέπει να σας πω ότι πριν από δύο περίπου χρόνια στην Ελλάδα ξεκίνησε ένα συγκλονιστικό, αυθόρμητο, μη οργανωμένο κίνημα, το κίνημα των Αγανακτισμένων, το κίνημα των Πλατειών. Και ξεκίνησε όταν είδαμε όλοι στην Ελλάδα, από τα μέσα ενημέρωσης, μια εικόνα. Στην Puerta del Sol χιλιάδες αγανακτισμένους πολίτες με τα μέτρα λιτότητας να κρατάνε ένα πανό που να γράφει «Έλληνες που είστε; Γιατί δεν αντιδράτε;»

Τότε, λοιπόν, ξεκίνησε μια πολύ μεγάλη συζήτηση στο διαδίκτυο, από νέους, κυρίως, ανθρώπους, οι οποίοι αισθάνθηκαν αγανάκτηση και ντροπή. Και λίγες ημέρες αργότερα οργανώθηκε αυθόρμητα, από το διαδίκτυο, μια πολύ μεγάλη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά από τη βουλή, που είχε μια τεράστια ισπανική σημαία που στη μέση έγραφε: «Εδώ είμαστε, φίλοι μας Ισπανοί. Αντιδρούμε». 

Οι χώρες μας μπορεί να βρίσκονται μακριά, με βάση τη γεωγραφία. Όμως, έχουμε κοινά βιώματα, κοινό κλίμα -και άρα κοινή ιδιοσυγκρασία, και κοινές ιστορικές ρίζες αγώνων. Δεν μας χαρίστηκαν ούτε η δημοκρατία, ούτε η κοινωνική συνοχή. Οι λαοί μας κατέκτησαν και τη δημοκρατία και τη συνοχή με αγώνες, στην πρόσφατη ιστορία μας. Έχουμε κοινές ρίζες αγώνων, που ξεκινάνε από τη δεκαετία του '30, τον μεγάλο αγώνα στην Ιβηρική Χερσόνησο, για την κοινωνική αλλαγή, που συγκλόνισε όλη την Ευρώπη, αλλά και λίγο αργότερα, από τον μεγάλο αγώνα των ελλήνων παρτιζάνων απέναντι στο φασισμό, τον απελευθερωτικό αγώνα, τον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης που έγραψε ιστορία και είχε χιλιάδες θύματα ελλήνων που έδιναν τη μάχη για λογαριασμό, όμως, όλων των λαών της Ευρώπης. 

Και ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε και πρόσφατη κοινή ιστορία: οι λαοί μας ήταν οι μόνοι λαοί στην Ευρώπη, πρόσφατα, στην καρδιά της Ευρώπης, που για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα βρισκόντουσαν κάτω από τον γύψο ξενοκίνητων δικτατοριών. Ο αγώνας των λαών, όμως, για δημοκρατία και κοινωνικά δικαιώματα ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο για τον εκδημοκρατισμό. Και, πρώτα στην Ελλάδα, αργότερα στην Πορτογαλία, μετά και στην Ισπανία, έπεσε το τελευταίο οχυρό του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη, και γύρισε η δημοκρατία. 

Σήμερα, οι λαοί μας δεν βρίσκονται κάτω από την επιβολή δικτατορικών καθεστώτων. Τυπικά, υπάρχει δημοκρατία. Όμως, οι λαοί μας βρίσκονται κάτω από την ασφυκτική πίεση της δικτατορίας των αγορών, μιας ιδιότυπης δικτατορίας που καταστέλλει βίαια τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Κι εμείς είμαστε εδώ για να ξαναγεννήσουμε την ελπίδα και να ξαναθυμίσουμε στους λαούς μας ότι, όπως τότε αντιστάθηκαν και κατάφεραν να νικήσουν, έτσι και τώρα μπορούν να νικήσουν. Και οι λαοί του ευρωπαϊκού νότου να σύρουν το χορό μιας μεγάλης πολιτικής ανατροπής, προς όφελος όλων των λαών της Ευρώπης. 

Φίλες και φίλοι, έρχομαι από το νοτιοανατολικότερο άκρο της Ευρώπης, για να σας μεταφέρω, εδώ, στο νοτιοδυτικότερο άκρο, όχι και τα πιο αισιόδοξα μηνύματα. Για να σας μεταφέρω την εικόνα της απόγνωσης και της απελπισίας, μετά από πέντε συνεχόμενα χρόνια σκληρής λιτότητας και τρία χρόνια μνημονίου. 

Η χώρα μου βρίσκεται πλέον μπροστά σε μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση. Σε μια κρίση που τα αποτελέσματά της είναι παρόμοια και οι επιπτώσεις της είναι παρόμοιες με αυτές που έζησε ο λαός μας στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και αιτία είναι η λιτότητα. 

Το φάρμακο, που μας είπαν πριν από τρία χρόνια ότι είναι αυτό που έπρεπε να πάρουμε για να καταπολεμήσουμε την ασθένεια, που ήταν η κρίση χρέους, αποδείχθηκε πολύ χειρότερο από την ίδια την ασθένεια. 

Μέσα σ' αυτά τα χρόνια της λιτότητας, η χώρα μου έχασε το 25% του ΑΕΠ της, κάτι το οποίο έχει ξανασυμβεί από την περίοδο της Κατοχής. 

Έρχομαι, λοιπόν, να σας πω ότι όλα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται στην Ελλάδα, είναι αυτά που περιμένουν αύριο κι εσάς. Το δικό μας παρόν είναι σκηνές απ' το δικό σας μέλλον. Έρχομαι να σας πω ότι όσοι πιστεύουν ότι σ' αυτή την κρίση υπάρχουν «ειδικές περιπτώσεις», και κάποιοι θα καταφέρουν να γλυτώσουν διότι είναι καλύτεροι απ' τους άλλους, κάνουνε λάθος. Θα ήθελα να σας θυμίσω το έργο του Χέμινγουεϊ, το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Κάποιοι πιστέψανε ότι η καμπάνα δεν χτυπάει γι' αυτούς. Όμως, η καμπάνα χτυπάει για όλους μας. Όλες οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα αντιμετωπίσουν, αργά ή γρήγορα, το φάσμα της ανθρωπιστικής κρίσης, αν τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν το άθλιο πείραμα που εφαρμόζουν εδώ και τρία χρόνια στην Ελλάδα. 

Στην αρχή μας είπανε ότι η κρίση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι οι εργαζόμενοι ζούσανε πάνω από τις δυνατότητές τους όλα αυτά τα χρόνια. Και επίσης γιατί, ο λαός μας είναι τεμπέλικος λαός. Τεμπελιάζει, και δεν δουλεύει αρκετά. Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. 

Η κρίση αυτή δεν ήταν ούτε ισπανική, ούτε ελληνική, ούτε κρίση του ευρωπαϊκού νότου. Η κρίση αυτή ήταν δομική, ήταν συστημική, ήταν χρηματοπιστωτική, ήταν κρίση του διεθνούς και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Και αυτή η δομική, η συστημική καπιταλιστική κρίση αντιμετωπίστηκε με μία δέσμη μέτρων που είχε σαν στόχο όχι να αμβλύνει και να ξεπεράσει την κρίση, αλλά που είχε σαν στόχο να φορτώσει την κρίση στις πλάτες των πιο αδύναμων. 

Στην αρχή μας είπανε ότι με αυτό τον τρόπο, δηλαδή με τη λιτότητα, με τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, με τις περικοπές στο κοινωνικό κράτος, θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την κρίση και να μειώσουμε το χρέος και το έλλειμμα. Κοιτάξτε όμως τα αποτελέσματα: οι περικοπές στους μισθούς, τις συντάξεις και στο κοινωνικό κράτος δημιούργησαν μια πρωτοφανή ύφεση. Μια ύφεση που δεν είχαμε ξαναδεί. Αποτέλεσμα; Το δημόσιο έλλειμμα διαρκώς ανακυκλωνόταν και το δημόσιο χρέος, αντί να μειωθεί, αυξήθηκε. 

Όταν πριν από τρία χρόνια μπαίναμε στο μνημόνιο, η χώρα είχε χρέος 115% του ΑΕΠ. Σήμερα, η χώρα έχει χρέος 174% του ΑΕΠ. Και αλήθεια, αναρωτιέμαι, σε ποιόν να δώσουμε το νόμπελ οικονομίας, , σε αυτούς που συνέταξαν αυτό το βάρβαρο πρόγραμμα ή σε αυτούς που το εφάρμοσαν με θρησκευτική ευλάβεια και βία στον ελληνικό λαό;

Πριν από λίγους μήνες, οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ παραδέχθηκαν ότι είχανε κάνει λάθος με τους πολλαπλασιαστές της ύφεσης στο ελληνικό πρόγραμμα. Στην πραγματικότητα, είπαν άλλο ένα ψέμα. Δεν έκαναν κανένα λάθος. Η ύφεση δεν ήταν ένα ατύχημα. Ήταν συνειδητή επιλογή διότι αυτό που εφάρμοσαν στην Ελλάδα ήταν η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση. 

Και εσωτερική υποτίμηση σημαίνει μειώνουμε τους μισθούς, μειώνουμε τις συντάξεις, χαμηλώνουμε το επίπεδο της ζωής, αλλά κρατάμε ψηλά τις τιμές των αγαθών και των προϊόντων.

Κι εμείς σήμερα αναρωτιόμαστε: αφού όλα αυτά τα χρόνια μείωσαν μισθούς και συντάξεις, μείωσαν τις κοινωνικές δαπάνες, και ταυτόχρονα το χρέος μας αυξήθηκε, αντί να μειωθεί, ενώ δίνανε δισεκατομμύρια βοήθειας, με υψηλότοκα βέβαια δάνεια στον ελληνικό λαό, τα χρήματα αυτά που πήγανε; Πήγανε στις τράπεζες, στα κερδοσκοπικά funds, στους δανειστές. Ότι παίρνει η Ελλάδα σε δάνεια, την ίδια στιγμή πηγαίνουν στις τσέπες των δανειστών και στα ταμεία των χρεωκοπημένων τραπεζών. 

Αυτό δηλαδή που συμβαίνει με την περίπτωση της Ελλάδας είναι ένα μεγάλο σκάνδαλο. Είναι ένα σκάνδαλο κλοπής του μεγάλου πλούτου, των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, των καταθέσεων στις τράπεζες, με στόχο να συνεχίζουν να κερδίζουν οι τράπεζες και τα μεγάλα funds, αλλά να χρεοκοπεί η κοινωνία. 

Εμείς, λοιπόν, απέναντι σε αυτή την κλοπή, είπαμε ότι οι λαοί δεν χρωστάνε στις πολυεθνικές και στις τράπεζες. Πρέπει αυτοί που δημιούργησαν αυτές τις μαύρες τρύπες να τις πληρώσουν, και όχι οι λαοί. Γι αυτό ζητήσαμε, αντί να φορολογούν τους εργαζόμενους να φορολογήσουν αυτούς που έχουν βγάλει τα λεφτά τους στις τράπεζες της Ελβετίας. 

Και είπαμε επίσης  ότι αυτό το πρόγραμμα είναι μια ανοησία. Όχι μόνο γιατί ανακυκλώνει η λιτότητα την ύφεση και δημιουργεί νέα ελλείμματα και χρέος, αλλά και γιατί, ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που θα πετύχαινε, τότε θα έπρεπε να έχουμε ένα εξωφρενικό πρωτογενές πλεόνασμα για να μπορούμε να αποπληρώνουμε αυτό το δυσβάσταχτο χρέος. 

Γι αυτό λοιπόν  προτείναμε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο πρόβλημα του χρέους. Και είπαμε αυτό να μην αφορά μονάχα την Ελλάδα , διότι εμείς δεν ψάχνουμε να βρούμε μια ελληνική λύση σε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, αλλά μια ευρωπαϊκή λύση στο ευρωπαϊκό πρόβλημα.    Γι αυτό μιλήσαμε για ευρωπαϊκή διάσκεψη για διαγραφή του χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας. 

Τότε είπανε ότι αυτό που λέμε, αυτό που ζητάμε, είναι να μην είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. ότι ζητάμε κάτι πολύ άδικο. Βεβαίως, δεν μας εξηγήσανε γιατί το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας στήθηκε πάνω σε μια παρόμοια απόφαση.  Και δεν μας εξηγήσανε γιατί για τη Γερμανία αυτό ήτανε δίκαιο, και δεν ήταν αθέτηση υποχρεώσεων, ενώ για τη σημερινή ευρωπαϊκή περιφέρεια   αποτελεί αθέτηση υποχρεώσεων και πρέπει οι λαοί να ματώνουν για να ξεπληρώνουν ένα χρέος που δημιούργησαν οι τράπεζες, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι πολυεθνικές. 

Κι έτσι, έχουμε φτάσει σήμερα σε μια οριακή κατάσταση. Όχι μονάχα στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Διότι, παρά το γεγονός ότι όλοι παραδέχονται ότι είναι λάθος το πρόγραμμα της λιτότητας για την έξοδο από την κρίση, κι ότι δεν υπάρχει λύση χωρίς διαγραφή μέρους του χρέους, την ίδια στιγμή, επιμένουν ότι ο ευρωπαϊκός νότος πρέπει να συνεχίζει στο ίδιο λάθος. 

Και απέναντι στα στρατηγικά αδιέξοδα, αυτοί που έχουν την τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που έχουν οδηγηθεί οι ευρωπαϊκοί λαοί,  η ευρωπαϊκή δεξιά και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, η κυρία Μέρκελ κυρίως, αλλά κι ο ανήμπορος να αντιδράσει, όπως φαίνεται, κύριος Ολάντ, τι έρχονται και προτείνουν; Έρχονται και προτείνουν να δώσουμε κάποια ψίχουλα προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς, στην νότια Ευρώπη.  Της νέας γενιάς, που οδηγείται στην ανεργία και στην απόγνωση. 

Όμως, αγαπητοί φίλοι και φίλες, πρέπει να καταλάβουν αυτοί που κρατάνε σήμερα την τύχη της Ευρώπης στα χέρια τους, ότι η Ευρώπη δε μπορεί να είναι ένα κλειστό κλαμπ, ένα κλειστό κλαμπ τραπεζιτών. Ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να μετατραπεί σε μία αυτοκρατορία όπου οι χώρες της περιφέρειάς της θα λειτουργούν ως αποικίες χρέους που θα οφείλουν να δώσουν τον πλούτο τους στην αυτοκρατορία. 

Και αν αυτός είναι ο στόχος τους, αν ο στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μια περιφέρεια-αποικία χρέους, μια τεράστια ΕΟΖ και κοινωνίες των δύο τρίτων, αντεστραμμένες αυτή τη φορά, το ένα τρίτο να έχει την δυνατότητα να επιβιώνει και τα δύο τρίτα στο περιθώριο, τότε δεν πρέπει εμείς να τους αφήσουμε να προχωρήσουν σε αυτές τις επιλογές.   

Από όλους εμάς, από τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου,  πρέπει να ξεκινήσει ένα μεγάλο, πανευρωπαϊκό κίνημα αφύπνισης των συνειδήσεων, ένα πανευρωπαϊκό κίνημα αντίστασης, που να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη. Διότι οι λαοί του βορρά είναι σύμμαχοί μας κι όχι αντίπαλοί μας. 

Όταν πριν από ένα χρόνο δώσαμε τη μάχη των εκλογών,  και αιφνιδιάσαμε το πολιτικό σύστημα, αξιώνοντας τη νίκη  για μια κυβέρνηση αριστεράς που θαʼ βαζε τέρμα στη λιτότητα, τότε φάνηκε πόσο ψεύτικος είναι ο εκβιασμός που κάνουν στους λαούς εδώ και χρόνια, ότι δήθεν δεν υπάρχει εναλλακτική, και πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι αυτή την πολιτική της λιτότητας. 

Όλα αυτά τα χρόνια μας έλεγαν ότι «αν τολμήσετε να αλλάξετε το δόγμα της λιτότητας θα καταστραφείτε, γιατί θα σας διώξουμε από το ευρώ». Αυτή ήταν και η κυρίαρχη απειλή απέναντι στον ελληνικό λαό για να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και να ξαναψηφίσει τις πολιτικές δυνάμεις; Που τον οδήγησαν στο γκρεμό. Κι όταν τους λέγαμε ότι αυτή είναι μια ψεύτικη απειλή, ότι αυτό είναι μπλόφα, τότε μας λέγανε ότι «θα σας διώξουμε, λέμε την αλήθεια, γιατί εσείς δεν αποτελείτε συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη, είστε μια πολύ μικρή χώρα, και μπορούμε να επιβιώσουμε και χωρίς εσάς».

Αν λοιπόν είναι έτσι, αν δεν είναι συστημικός κίνδυνος η Ελλάδα, τότε γιατί πανικοβλήθηκαν, τρομοκρατήθηκαν από την πιθανότητα να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές και να τους πει ένα μεγαλοπρεπές «Όχι, δεν πρόκειται εμείς να εφαρμόσουμε τα μέτρα της λιτότητας».

Με το απλοϊκό μου μυαλό σας καλώ εδώ, σήμερα, να αναλογιστείτε ότι, αν στην προοπτική ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που έχει μεν πίσω του ένα κίνημα, αλλά σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, μπορεί να ανατρέψει τα σχέδιά τους, αν σε αυτή την προοπτική τρόμαξαν, άραγε τι θα συμβεί αν αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αφορά και τους άλλους λαούς και τις άλλες χώρες  της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αν δούνε πολλούς ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο,  κι αν αυτό το μήνυμα απλωθεί σε όλη την Ευρώπη;

Φίλες και φίλοι, θέλω να κλείσω την παρέμβασή μου λέγοντάς σας δυο πράγματα:     

Πρώτον, ότι η Ελλάδα, η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, σήμερα μετατρέπεται στον τόπο που η Δημοκρατία στραγγαλίζεται. Είναι η χώρα (και δεν είμαστε καθόλου περήφανοι γι’ αυτό) όπου βλέπουμε την εξάπλωση των νεοναζί, μιας οργάνωσης που επιδίδεται σε δολοφονικές επιθέσεις στις γειτονιές, ενάντια σε όσους έχουν άλλο χρώμα ή άλλες απόψεις,  και βρίσκεται μέσα στη βουλή και αυξάνει   τη δύναμή της. 

Είναι η χώρα που το κοινοβούλιο έπαψε πια να λειτουργεί διότι οι αποφάσεις λαμβάνονται σε εξωθεσμικούς κύκλους, τις αποφάσεις τις λαμβάνει η τρόικα, και δίνει εντολές στον πρωθυπουργό. 

Είναι η χώρα όπου επιχειρείται ένα πείραμα κατάλυσης της δημοκρατίας μέσα από την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, με πολιτικές επιστρατεύσεις, ακόμα και στην απαγόρευση του δικαιώματος στη διαδήλωση. 

Έχουμε μια δεξιά κυβέρνηση που, προκειμένου να μη χάσει κι άλλο ψήφους προς τη νεοφασιστική Χρυσή Αυγή, αναδεικνύει την ατζέντα της, αρνείται την ανάγκη ενός αντιρατσιστικού νόμου. Και, δυστυχώς, έχουμε στην κυβέρνηση δυο κόμματα που έχουν αναφορά στη σοσιαλδημοκρατία που αποτελούν τα δεκανίκια αυτής της δεξιάς κυβέρνησης με την ακροδεξιά ατζέντα               

Εμείς θα θέλαμε, σήμερα, εδώ, να  απευθυνθούμε σε εσάς όχι μονάχα για την ανάγκη μιας ευρείας συμμαχίας των λαών ενάντια στη λιτότητα. Αλλά και για την ανάγκη μιας ευρείας , προοδευτικής συμμαχίας των λαών της Ευρώπης, ενάντια στο φάντασμα του νεοναζισμού, ενάντια στη συρρίκνωση της δημοκρατίας, γιατί το πρώτο θύμα της λιτότητας είναι η ίδια η δημοκρατία. 

Κι όπως η ιστορία και η παράδοση των λαών μας λέει ότι γνωρίζουμε να δίνουμε αγώνες και να τους κερδίζουμε, έτσι και τώρα πιστεύω ότι οι λαοί μας θα δώσουν αυτόν τον αγώνα ενάντια στη λιτότητα, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Και θέλω να σας διαβεβαιώσω: οι αντίπαλοί μας δεν είναι ανίκητοι. Είναι ανίκητοι αν τους αντιμετωπίζουμε ο καθένας μόνος του. Αν τους αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, θα τους νικήσουμε.

http://left.gr