Το χρήμα που χάθηκε

Γράφει η Κέζα Λώρη

Τελικά θα πρέπει να διοριστεί κάποιος μπακάλης και να αποφασίζει για τα δημοσιονομικά. Το μπακαλίστικο μέτρημα, αυτό το τόσο περιφρονημένο, έχει μια κάποια λογική. Οι υπολογισμοί των αστραφτερών οικονομολόγων με τις λαμπρές σπουδές, δεν οδηγούν πουθενά. Φάνηκε για μια ακόμη φορά με το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας.

 

Μια από τις βασικές ιδέες των σχεδιαστών της ελληνικής διάσωσης ήταν να ευρεθούν χρήματα με έμμεσο τρόπο, να αυξηθούν από λίγο τα πάντα. Να μην τα ξεχνάμε, έγιναν είδος πολυτελείας ακόμη και κάποια τρόφιμα, όπως ο σολομός. Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα με τις συνεχείς αυξήσεις; Μειώθηκαν τα έσοδα από τον ΦΠΑ. Δεν είχαν καταλάβει οι φωστήρες ότι εποφθαλμιούσαν ρευστό από τσέπες τις οποίες οι ίδιοι είχαν ήδη αδειάσει.

 

Ας δούμε τους αριθμούς. Σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2008 οι απώλειες εσόδων ΦΠΑ στην Ελλάδα ήταν ίσες με το 3% του ΑΕΠ (7 δισ. ευρώ), το 2009 με το 3,5% (8,1 δισ.), το 2010 έφτασαν το 3,3% (7,3 δισ.). Φτάνουμε στο 2011 όπου οι απώλειες κόντεψαν να ξεπεράσουν τα 10 δισ.. Οι απώλειες αυξήθηκαν ενώ οι συντελεστές αυξήθηκαν κι αυτοί. Υπήρχε άραγε στα αλήθεια μεγάλη προσδοκία;

 

Η λογική της αύξησης του ΦΠΑ εφαρμόστηκε και στους ειδικούς φόρους, όπως στα τσιγάρα. Από το τέλος καπνού χάθηκαν περί τα 300 εκατ. ευρώ. Απλά τα πράγματα: το πακέτο στο περίπτερο πωλείται σχεδόν 4 ευρώ ενώ στο δρόμο κοστίζει 10 η κούτα. Κανείς δεν θα τολμούσε να ανοίξει συζήτηση για την ποιότητα του καπνού με κάποιον πελάτη των πλανόδιων. Ούτε ασχολείται ο πικραμένος φορολογούμενος με την ποιότητα των λαθραίων καυσίμων_  και πάει λέγοντας. Για όλους αυτούς προέχει το κρίσιμο: να βγει ο μήνας.

 

Τι λέει λοιπόν η Επιτροπή: η επιδείνωση της κρίσης και οι αυξήσεις στους συντελεστές του ΦΠΑ συνέβαλαν στο να αυξηθεί το χάσμα ανάμεσα στα προσδοκώμενα και τα πραγματοποιηθέντα έσοδα.. Δηλαδή έχουν επίγνωση. Ξέρουν καλύτερα από τον μπακάλη της γειτονιάς ότι η ακρίβεια σε συνδυασμό με την απώλεια αγοραστικής δύναμης κάνει έναν φαύλο κύκλο.

 

Σε όλα αυτά τα ανησυχητικά προστίθεται κάτι πιο ανησυχητικό. Δεν υπάρχει ελπίδα. Παρεκτός αν πιστέψει κάποιος τον πρωθυπουργό που βλέπει φως. Δεν είναι κακό να βλέπει φως: η Ζαν ντ’ Αρκ άκουγε φωνές. Καθένας επικοινωνεί με τον τρόπο του με το σύμπαν.

http://www.tovima.gr/