Το ένα άκρο επιτίθεται. Να οργανώσουμε το άλλο

• Γράφτηκε από την  ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ 

1. Η ανακοίνωση του προσχεδίου του προϋπολογισμού χρονικά συνέπεσε με την δημοσιοποίηση της έκθεσης του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους για το δημόσιο χρέος μετά το τέλος του μνημονίου, με την αποκάλυψη των απόρρητων πρακτικών του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος, με τις δηλώσεις του προέδρου της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι ότι επίκειται νέο χρηματοδοτικό πακέτο για την Ελλάδα την άνοιξη του 2014 και με τη συνέντευξη Προβόπουλου για το δυσμενές σενάριο κατά το οποίο η ύφεση θα παραταθεί μέχρι το 2015 και οι τράπεζες θα χρειαστούν νέα κεφαλαιοποίηση. Είναι φανερό και για τους πλέον φανατικούς υποστηρικτές του μνημονίου ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ότι εξαρχής σχεδιάστηκε με σκοπό να σώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες και ότι καταδικάζει για τα επόμενα πολλά χρόνια τη χώρα σε ακατάλυτα δεσμά κοινωνικής ερήμωσης και οικονομικής καταστροφής.

2. Το εξωραϊσμένο προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού επιχειρεί να δώσει πνοή στην εξαγγελία για τον ερχομό της ανάπτυξης αλλά δεν το πετυχαίνει. Για το 2014 προβλέπονται νέοι φόροι που θα προέλθουν από την αύξηση της φορολόγησης μισθωτών, συνταξιούχων, επαγγελματιών. Ταυτόχρονα προβλέπεται κι άλλο πετσόκομμα στις δαπάνες για την υγεία, για τα προνομιακά επιδόματα και τα ασφαλιστικά ταμεία. Σε μια οικονομία που έχει απελπισμένη ανάγκη το οξυγόνο των κρατικών δαπανών για να διατηρηθεί στη ζωή, η κυβέρνηση κλείνει κι άλλο τη βαλβίδα, λειτουργώντας ως εκτελεστής συμβολαίου θανάτου της ελληνικής οικονομίας. Σε μια κοινωνία που ζει οριακά καταναλώνοντας τα λιγοστά αποθέματα των προηγούμενων ετών, το φορομπηχτικό αμόκ εξανεμίζει τις ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης. Η πάση θυσία μείωση του ελλείμματος και η εμφάνιση εικονικού έστω πλεονάσματος, είναι προϋπόθεση για να περάσει η απάτη της ανάπτυξης που όλο έρχεται κι όλο αναβάλλεται. Η οικονομία έχει καταρρεύσει, οι ξένες επενδύσεις είναι άφαντες, η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση είναι ανύπαρκτη, η αγορά έχει στραγγίσει, αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά επιμένει στο παραμύθι της.

3. Ακόμη όμως και αν δεχτούμε την ήδη διαψευσμένη κυβερνητική προπαγάνδα ότι δεν έχουμε νέα μέτρα, κάτι τέτοιο καθόλου δεν σημαίνει ότι το μνημόνιο τελειώνει. Το μνημόνιο δεν θα τελειώσει όταν ολοκληρωθεί η ψήφιση του θεσμικού του πλαισίου. Για την ακρίβεια, τότε θα ξεκινήσει. Γιατί το μνημόνιο δεν είναι ένα σύνολο συμβολικών νόμων. Είναι πραγματικές αλλαγές στην κοινωνία και στην οικονομία, είναι ριζικές ανατροπές στην πραγματική ζωή. Το μνημόνιο έχει ήδη τσακίσει την ελληνική κοινωνία, καταδικάζοντας την οικονομία στη μεγαλύτερη ύφεση που γνώρισε ποτέ αναπτυγμένη χώρα σε καιρό ειρήνης. Όμως τα αποτελέσματα αυτά δεν θα αναιρεθούν μόλις ολοκληρωθεί η ψήφιση του πακέτου. Ίσα ίσα που τότε θα εμπεδωθούν ακόμη βαθύτερα, ακόμη πιο σκληρά. Το να ακυρωθεί το μνημόνιο σήμερα δεν σημαίνει να σταματήσουν να ψηφίζονται νέα μέτρα. Σημαίνει να ακυρωθούν όλες οι νομοθετικές παρεμβάσεις και να αναιρεθούν οι επιπτώσεις τους στην πραγματική ζωή, στην ανεργία, στους μισθούς και στο εισόδημα, στις κοινωνικές δαπάνες, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Φυσικά για να μπορούν να αναιρεθούν αυτές οι επιπτώσεις χρειάζεται μια τεράστια και εκ βάθρων ρήξη με τους δανειστές (ΔΝΤ και ΕΕ) και τις αγορές, απαιτείται εφόλης της ύλης πρόγραμμα ανόρθωσης, ανάκτηση των οικονομικών και νομισματικών εργαλείων. Δηλαδή χρειάζονται όλα αυτά που σήμερα διακομματικά ξορκίζονται από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Όμως κανένας δεν δικαιούται να παίζει με την απόγνωση του ελληνικού λαού τάζοντας ακύρωση ή τέλος του μνημονίου, κρύβοντας ταυτόχρονα όλα τα παραπάνω. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχουμε την αρχή του τέλους, αλλά απλά το τέλος της αρχής, με τη συνέχεια να είναι πολύ χειρότερη.

4. Επανέρχεται με εντυπωσιακό τρόπο το πρόβλημα του χρέους και της αδυναμίας εξυπηρέτησής του. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι το ζητούμενο δεν είναι η κοινωνική συμπίεση και η οικονομική λεηλασία ώστε να “γίνει το χρέος βιώσιμο” και να “εξασφαλιστεί η αποπληρωμή του”, αλλά η μονομερής αθέτηση πληρωμών. Πολύ απλά γιατί διαφορετικά δεν γίνεται. Πόσες ακόμα εκθέσεις διεθνών οργανισμών, πόσες ακόμα εκθέσεις ελληνικών γραφείων θα χρειαστούν, για να αποδεχτούν όλοι, αυτό που μια μειοψηφία μέσα στην Αριστερά υποστήριζε από την αρχή της κρίσης: Δεν υπάρχει δυνατότητα ανάταξης της ημιθανούς Ελλάδας αν δεν υπάρξει αθέτηση πληρωμών και συνακόλουθη επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Πόσες ακόμα εκατόμβες αυτοκτονιών θα υπάρξουν για να αποδεχτούν όλοι το προφανές, (που όμως όσο πιο προφανές γίνεται, τόσο περισσότερο κουκουλώνεται): Χωρίς ρήξη με τους διεθνείς πιστωτές και τους φορείς της καταστροφικής για τη χώρα παγκοσμιοποίησης, δεν υπάρχει σωτηρία. Σήμερα, κοντά τέσσερα χρόνια από τη συντεταγμένη είσοδο της χώρας στο φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Δύο πακέτα χρηματοδότησης και αλλεπάλληλες δόσεις με καταστροφικά αποτελέσματα. Κουρέματα χρέους χωρίς αντίκρισμα, πέραν της καταστροφής ταμείων, δημοσίων οργανισμών και μικρο-ομολογιούχων. Μεταφορά του χρέους στους θεσμικούς εταίρους της ΕΕ. Μετατροπή του χρέους σε αγγλικό δίκαιο. Βάθεμα της εξάρτησης, ολοκληρωτική υποτέλεια και πλήρης εξανδραποδισμός. Σήμερα η ανάνηψη έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο εγχείρημα και σε αυτό έχει συμβάλει εκείνη η Αριστερά που έκρυβε διαρκώς την καρδιά του προβλήματος κάτω από το χαλί μιας εύκολης, επιφανειακής και ανώδυνης αντιπαράθεσης.

5. Η πολιτική όξυνση που εγκαινιάστηκε με το επικοινωνιακό χτύπημα της Χρυσής Αυγής δεν έχει στόχο την εξαφάνιση του νεοναζισμού, αλλά τη διατήρηση του μνημονιακού καθεστώτος, σε νεομνημονιακή ή μεταμνημονιακή μορφή. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου παραβιάζοντας κάθε έννοια κράτους δικαίου, ετοιμάζει γύψινους νάρθηκες για τα κοινωνικά κινήματα, τις λαϊκές αντιστάσεις και την δράση της αριστεράς. Η ενοχοποίηση των άκρων κι η ταύτιση όσων θέλουν την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ με την εγκληματική ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, αποτυπώνουν τους σχεδιασμούς της ελληνικής κυβέρνησης. Η πίεση προς την αξιωματική αντιπολίτευση θα είναι αφόρητη ώστε να συμμορφωθεί και να εγγυηθεί τη συνέχεια του μνημονιακού πλαισίου (δηλαδή της βούλησης των πιστωτών και πρώτα από όλα της ΕΕ). Ανεκτές θα είναι μόνο οι φραστικές αντεγκλήσεις, καθόλα επιτρεπτές σε ένα δικομματικό σύστημα, αλλά οι πραγματικές ρήξεις και ανατροπές στην κατεύθυνση της πραγματικής διεξόδου για τη χώρα και το λαό της, θα αποτελούν αιτία πολέμου.

6. Η κατάσταση είναι κρίσιμη, αλλά απάντηση δεν είναι ο φόβος, η αναδίπλωση, η συμμόρφωση ή η συνθηκολόγηση. Η Αριστερά οφείλει να είναι περήφανη για τα κινήματα αντίστασης και πρωτοπόρα στην οργάνωσή τους. Οφείλει να στέκεται απέναντι στο αστικό σύστημα και στο πολιτικό του προσωπικό, χωρίς προθέσεις γεφύρωσης των αγεφύρωτων διαφορών. Γιατί τότε οι διαφορές μετατρέπονται σε ομοιότητες. Η θεωρία των δύο άκρων παρά την επαρχιώτικη, χωροφυλακίστικη και ακροδεξιά προέλευσή της, δεν μπορεί να κρύψει μια βαθύτερη αλήθεια. Υπάρχουν όντως δύο άκρα. Το ένα είναι η κυβέρνηση, ο αστισμός και το μνημονιακό σύμπαν ξένων και εγχώριων συμφερόντων που γύρισαν την Ελλάδα -χωρίς πόλεμο- εβδομήντα χρόνια πίσω. Το άλλο είναι η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία που δεν έχει ακόμα την πεποίθηση ότι είναι δυνατόν να βαδίσει μια ανεξάρτητη πορεία κοινωνικής προκοπής και οικονομικής ανασυγκρότησης χωρίς και ενάντια στο πρώτο άκρο. Αυτή η πεποίθηση πρέπει να οικοδομηθεί. Είναι δύσκολο και ταυτόχρονα αναγκαίο έργο που προϋποθέτει υπέρβαση κομματικών σκοπιμοτήτων, πρόθεση ανταπόκρισης στις απαιτήσεις των καιρών, μετωπική και ενωτική βούληση, αγωνιστικό και πρακτικό πνεύμα.

http://antapocrisis.gr/