Του Θανάση Καρτερού
Ας υποθέσουμε -υπόθεση απολύτως ρεαλιστική- ότι στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται πρώτος και με σαφή διαφορά από τη Ν.Δ. Ας υποθέσουμε επίσης -ρεαλιστικό κι αυτό- ότι το μικρό κόμμα του Σαμαρά προσγειώνεται από τις μεγάλες προσδοκίες σε ένα ποσοστό λίγο κάτω ή λίγο πάνω από 20%. Ας μην υποθέσουμε, γιατί είναι βέβαιο, ότι η Ελιά του Βενιζέλου πάει για καυσόξυλα. Κι έτσι η κυβερνητική πλειοψηφία που μας προέκυψε στις εθνικές εκλογές υφίσταται ένα στραπάτσο που δεν μπορεί να το πάρει σε καμιά περίπτωση το ποτάμι.
Τι γίνεται τότε; Πώς αντιδρούν όλοι εκείνοι στη Ν.Δ. που δηλώνουν ότι περιμένουν το εκλογικό αποτέλεσμα για να καθορίσουν τη στάση τους; Εκείνοι που ακόμα η καρδιά τους χτυπάει στον ρυθμό του Καραμανλή και βγάζουν σπυράκια όταν ακούνε τον Σαμαρά; Εκείνοι που πίστεψαν στην Κεντροδεξιά και βρέθηκαν χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν παρέα με τον Πλεύρη, τον Άδωνι, τον Μπαλτάκο και τη λοιπή παρέα; Εκείνοι τέλος πάντων που θεώρησαν μεγάλη ήττα το 33% και κάτι της παράταξης το 2009, πώς θα θεωρήσουν τώρα νίκη τού 20% παρά κάτι ή άντε και κάτι;
Από την άλλη τι θα γίνει με το ΠΑΣΟΚ της εκλογικής συμφοράς; Θα καθίσουν σαν φρόνιμοι μαθητές στην ίδια τάξη πραγμάτων, με την ίδια πολιτική, την ίδια ηγεσία και κυρίως τον ίδιο πρόεδρο; Ο Γιώργος και οι πιστοί του θα δεχτούν να συνεχιστεί το ίδιο βιολί - να το παίζει ο Σαμαράς και να χορεύουν αυτοί; Οι ετερόκλητοι άλλοι, που θα δουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και την τρύπα Βενιζέλου-Σαμαρά έτοιμη να τους καταπιεί οριστικά, θα καθίσουν με σταυρωμένα χέρια;
Προφανώς όχι. Της κακομοίρας θα γίνει και στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ. Ετοιμαστείτε συνεπώς για τεκτονικές δονήσεις σε μια κυβέρνηση που πουλάει προεκλογική σταθερότητα, ενώ είναι η αιτία ενός προαναγγελθέντος σεισμού. Και το πιο ωραίο; Μέσα σ' αυτό το κλίμα ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται η βασική δύναμη πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας. Ακόμα πιο ωραίο;Είναι δύναμη σταθερότητας, επειδή είναι δύναμη ανατροπής. Η Ιστορία, βλέπετε, έχει κάποτε χιούμορ, όσο κι αν δεν χαμογελούν μ' αυτό οι μουτσούνες του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι: Έρχονται οι Κόκκινοι...