Όχι άλλες κακές στιγμές

Ο Ερμής που είναι ανάδρομος και επηρεάζει την ζωή των stars, κατά πάσα πιθανότητα έπαιξε σοβαρό ρόλο και για τον θάνατο του δεκάχρονου αγοριού στην Μύκονο, σύμφωνα με τη δήμαρχο του νησιού. Όπως αποκαλύπτει η πρώτη πολίτης του νησιού, η κακιά στιγμή ευθύνεται για το γεγονός πως ένα ταχύπλοο πέρασε πάνω από ένα παιδάκι που βρέθηκε στη θάλασσα για να παίξει, και το σκότωσε με την προπέλα του.

Όλοι ξέρουν πως στην Ελλάδα αρκεί να έχεις άδεια για να λειτουργήσεις μια επιχείρηση. Ο έλεγχος γίνεται μόνο όταν κάποιος “στρίτζος” αποφασίσει να καλέσει τις αρχές επί τούτου.

Αυτά ισχύουν από την λειτουργία μιας καντίνας μέχρι και για μεγάλα εστιατόρια. Αρκεί να κρεμάσεις στον τοίχο ένα χαρτί με την φωτογραφία σου, και τότε δεν φέρεις καμία ευθύνη για την επιχείρησή σου. Σε καλύπτει το κράτος.

Έτσι, η δήμαρχος που όπου να ‘ναι την κάνει από τον δημαρχιακό θώκο δήλωσε στον ΑΝΤ1 πως “για να είχε άδεια η επιχείρηση των θαλάσσιων σπορ, φαντάζομαι πως θα τηρούσε και τους κανόνες”.

Όποιος αναρωτιέται ποια ήταν άραγε η τελευταία φορά που ελέγχθηκε η επιχείρηση, μάλλον είναι λαϊκιστής. Τυχαία η “κυρία” Γρυπάρη ξέχασε να αναφερθεί σε αυτήν. (Και να σκεφτεί κανείς, πως πριν αναλάβει την δημαρχεία ήταν μανάβισσα. Τι λέει γι’ αυτό η κοινωνία των εμπόρων του κοσμοπολίτικου νησιού;)

Παρόλο που οι συνειρμοί παραπέμπουν αυτομάτως στο δυστύχημα του λούνα παρκ στο Ελληνικό με τον θάνατο του άτυχου δεκατριάχρονου, δεν θα μπω στον πειρασμό.

Άλλωστε, εάν στην περίπτωση του Ελληνικού ο δήμαρχος Κορτζίδης δεν πολεμούσε, κι ακόμα πολεμάει, μαζί με τους κατοίκους το καζίνο του Λάτση στο παλιό αεροδρόμιο, θα μιλούσαμε και πάλι για δυστύχημα. Αφού πολεμάει τις επενδύσεις, τα κανάλια όφειλαν να τον πνίξουν στις “εγκληματικές του ευθύνες”.

Η Μύκονος από την άλλη, είναι τόπος ιερός. Διακοπών, χαλάρωσης και ξεφαντώματος για τον Λάτση και αρκετούς ακόμα Λάτσηδες. Και Λέτσηδες. Κυρίως τέτοιους.

Άλλο δουλειά, άλλο διασκέδαση.

Από την στιγμή που ενημερώθηκα για το τραγικό συμβάν, στο μυαλό μου όμως είναι καρφωμένες δύο ιστορίες. Η μία γνωστή, η άλλη άγνωστη.

Η πρώτη είναι αυτή του ναυαγίου που συνέβη πριν λίγους μήνες στη Νότια Κορέα, με το θάνατο πάνω από 160 παιδιών. Μέσα σε λίγες ημέρες ο υποδιευθυντής του σχολείου είχε αυτοκτονήσει, μην αντέχοντας τις τύψεις και το βάρος των ευθυνών, που πιθανώς βάραιναν πολύ περισσότερους από τον ίδιο.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, παραιτήθηκε ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, αναλαμβάνοντας έτσι την ευθύνη στο υψηλότερο επίπεδο.

Δυστύχημα ήταν και αυτό στην Κορέα, και μάλιστα τραγικό.

Η δεύτερη ιστορία είναι του διευθυντή που πρόλαβα μόλις για έναν χρόνο όταν φοιτούσα στο Λύκειο. Τον κύριο Α. ακολουθούσε ο θρύλος ενός τραγικού δυστυχήματος που συνέβη σε κάποια πενταήμερη, χρόνια πριν περάσω τις πύλες του Λυκείου του.

Τότε, κατά την διάρκεια εκδρομής στη Ρόδο, μερικές κοπέλες είχαν νοικιάσει μία βάρκα, βγήκαν στα ανοικτά, και λόγω καιρού και απειρίας, βρέθηκαν στη θάλασσα με αποτέλεσμα να πνιγούν. Ο διευθυντής πέρασε κάποια χρόνια στη φυλακή, μάλλον πληρώνοντας τις ευθύνες του καθηγητή που θα έπρεπε να τις συνοδεύει, πριν επιστρέψει ξανά στο σχολείο.

Θυμάμαι πως όταν φοιτούσα εγώ, δεν συζήταγε καν το ενδεχόμενο να πάμε εκδρομή χρησιμοποιώντας πλοίο. Πούλμαν ή αεροπλάνο, έθεσε βέτο.

Ο κύριος Α. μάλλον είχε πάρει και με το παραπάνω το μάθημά του. Βέβαια, εάν διεύθυνε ακόμη μάλλον δεν θα επέτρεπε εκδρομές ούτε με το αεροπλάνο με τους ρυθμούς που πέφτουν, οπότε οι εκδρομές του σχολείου θα είχαν προορισμό την Κερατέα και το Γραμματικό.

Επιστρέφοντας στο δυστύχημα της Μυκόνου, θα κλείσω με μια πρόταση.

Αφού η οικονομία ενός νησιού είναι σημαντικότερη από τη ζωή ενός παιδιού που χάθηκε παίζοντας και δίχως να φταίει, ας παρασημοφορήσουν τον οδηγό και τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης, για να διαλύσουν κάθε αμφιβολία σχετικά με τις ευθύνες του ανθρώπινου λάθους που συνέβη. Προς το παρόν κυκλοφορούν απλά ελεύθεροι.

Ας παρασημοφορήσουν και τους υπευθύνους του Λιμενικού που κάνει τόσο άρτιους ελέγχους. (Δεν εννοώ τους άνδρες του Λιμενικού που παλεύουν κάθε μέρα με πενιχρά μέσα. Αναφέρομαι στους ανωτέρους τους που δίνουν ρεσιτάλ στη διαχείριση πόρων, όπως στο παράδειγμα της Τήλου που έχει μείνει χωρίς ούτε ένα σκάφος του Λιμενικού.)

Και τέλος, τιμή αξίζει και στον υπουργό Ναυτιλίας, για να μην ξεχνιόμαστε.

Αφού σε αυτή τη χώρα δεν θα υπάρξουν ποτέ έννοιες όπως απόδοση δικαιοσύνης και ευθιξία των υπευθύνων για κάτι που πάει στραβά, ας προστατέψουμε τουλάχιστον τον τουρισμό μας.

Να μην φοβούνται και οι τουρίστες να πάνε στο νησί του τρελού ξεφαντώματος. Αρκεί να μην έχουν μαζί τους παιδιά.

ΥΓ. Προς γονείς αλλά και λοιπούς ανήσυχους πολίτες: Σήμερα, επιχειρήσεις και τα τσιράκια τους πασχίζουν να μας δώσουν να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει τίποτα πάνω από το κέρδος και την προσωπική ανέλιξη. Ακόμα και σε βάρος της ανθρώπινης ζωής.

Ας πάρουμε επιτέλους το μήνυμα.

Γυρίστε την πλάτη σε κάθε Μύκονο, κάθε Coca Cola, κάθε Lidl.

Διάολε, δεν είναι πράξη αντίστασης πλέον. Πρόκειται για στοιχειώδη πράξη αυτοσεβασμού, που κάποια στιγμή οφείλουμε να δείξουμε.

http://rebeliskos.wordpress.com/