Τι θα έλεγα στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών την Παρασκευή

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Καθώς η πολιτική επικαιρότητα έχει το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερα στοιχεία μυθιστορηματικής πλοκής κι αφού μια «γάτα Ιμαλάϊων» μπορεί να παρίσταται στη συνάντηση ενός «ιστορικού εκδότη» με έναν «ανερχόμενο πολιτικό», τότε μπορώ κι εγώ να φανταστώ την παρουσία μου στο τραπέζι του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών την Παρασκευή. Όχι γιατί ξαφνικά την «ψώνισα», αλλά γιατί με τα «παραμύθια» δεν θα δούμε προκοπή.

Το τελευταίο «παραμύθι» που σερβίρεται είναι πως οι Ευρωπαίοι θα κάνουν τα «στραβά μάτια» για να περάσει από το κουαρτέτο το ασφαλιστικό και να κλείσει η αξιολόγηση ως αντάλλαγμα για τη συμβολή της Ελλάδας στην επίλυση του προσφυγικού. Ακόμη κι αν επιβεβαιωθεί αυτή η «ξαφνική αισιοδοξία» που διαρρέεται από το Μαξίμου κι αναπαράγει δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων που «τάζουν» μια τέτοια μεταχείριση, προσωπικά πιστεύω πως θα πρόκειται για κολοσσιαίο λάθος.

Εξηγώ γιατί:
Πρώτον το ασφαλιστικό πρέπει να επιλυθεί με όρους βιωσιμότητας. Ακόμη και ο ίδιος ο Τσίπρας έχει παραδεχθεί πως το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Συνεπώς δεν πρόκειται για κάποιο «καπρίτσιο» του ΔΝΤ που επιμένει σε λύση «εδώ και τώρα» και όχι στα γνωστά «μπαλώματα», τα οποία θα αποδειχθούν σύντομα μια «τρύπα στο νερό» και σε δύο με τρία χρόνια θα ξανασυζητάμε πάλι για το ασφαλιστικό. Λύση του ασφαλιστικού έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα σημαίνει πως ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να βρουν την πολιτική γενναιότητα να έρθουν σε κόντρα με την εκλογική τους πελατεία. Δεν μπορεί να υπάρξει λύση αν δεν κοπούν συντάξεις κι αν δεν μπει βαθιά το μαχαίρι στα ευγενή ταμεία των προνομιούχων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι οποίοι και συνιστούν το σκληρό πυρήνα της εκλογικής πελατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, θα υπάρξει πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση αλλά το ζητούμενο δεν είναι η δημοφιλία του Τσίπρα αλλά να γίνει επιτέλους το σωστό.

Δεύτερον, είναι θολό, ομιχλώδες και άκρως ανησυχητικό το τι θα ζητηθεί από του Ευρωπαίους να κάνει η Ελλάδα για τους πρόσφυγες προκειμένου να επιδείξουν «ευελιξία» στο ασφαλιστικό που προτείνει η κυβέρνηση. Κανείς δεν μπορεί να δώσει μια σαφή απάντηση. Θα εγκαταστήσουμε εδώ πρόσφυγες; Πόσους και για πόσο; Σαφής απάντηση δεν υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι η ανησυχητική κλιμάκωση των αριθμών στις δηλώσεις των υπουργών της κυβέρνησης. Ο Μουζάλας μίλησε για 70.000 πρόσφυγες, μετά βγήκε ο Κοτζιάς και είπε η Ελλάδα μπορεί να δεχθεί 150.000 πρόσφυγες, αύριο κάποιος θα μιλήσει για 250.000 πρόσφυγες και μεθαύριο για 300.000. Ε, στο τέλος θα βρεθούμε με 500.000 πρόσφυγες που δεν θα ξέρουμε τι να τους κάνουμε μέσα σε μια ελληνική κοινωνία απογοητευμένη, θυμωμένη, φτωχοποιημένη και χωρίς ορατή διέξοδο από την κρίση.

Η πολιτική διαπραγμάτευση του προσφυγικού με τις υποχρεώσεις του μνημονίου θα έπρεπε να έχει γίνει σε προγενέστερο χρόνο. Τώρα είναι πολύ αργά. Τώρα τα δύο θέματα πρέπει να αποσυνδεθούν. Η κυβέρνηση υπέγραψε το καλοκαίρι μια συμφωνία και πρέπει να πάρει την πολιτική ευθύνη της τήρησής της στο ακέραιο χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.

Αντίθετα, το προσφυγικό πρέπει να μπει από την Ελλάδα ως ξεχωριστό θέμα διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους. Να αποσαφηνιστούν ο αριθμός των προσφύγων που μπορεί να δεχθεί σε πρώτη φάση η Ελλάδα και ο χρόνος παραμονής τους. Κι από κει και μετά να βγει το… τιμολόγιο. Τόσο για την εγκατάσταση, τόσο για τη σίτιση, τόσο για τη φύλαξη, τόσο για την ταυτοποίηση. Και μην ακούσω ανοησίες περί «εμπορευματοποίησης» των προσφύγων και του ανθρώπινου πόνου, όταν ο πόνος και η φτώχεια έχουν πάρει ενδημικές διαστάσεις για τους Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Επιτέλους, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ρατσισμός στο τέλος – τέλος σε βάρος των ίδιων των Ελλήνων, αυτό που στις ΗΠΑ αποκαλούν «reverse racism».

Αλλά για να γίνει μια τέτοιου τύπου διαπραγμάτευση και να μπορούμε να πάρουμε μερικά ζεστά δισεκατομμύρια ευρώ από τους Ευρωπαίους για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους πρέπει να μας εμπιστευτούν πως αυτά που θα «τιμολογούμε» θα τα κάνουμε κιόλας, που σημαίνει πως θα υπάρχει ένα ολοκληρωμένο business plan με αρχή, μέση και τέλος. Με στόχους, χρονοδιαγράμματα και δομές υλοποίησης. Με project manager που θα είναι από πάνω και θα το «τρέχει», τελειώνοντας με τις φαιδρότητες περί διαχείρισης του θέματος από τους ΣΥΡΖΙΖΟΜΚΟ.

Αυτά θα έλεγα στους αρχηγούς την Παρασκευή. Διότι κινδυνεύουμε να «πουλήσουμε» το τρομακτικό πρόβλημα που θα επωμιστεί η ελληνική κοινωνία έναντι «πινακίου φακής», μόνο και μόνο για να μην τα χαλάσει ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ με την εκλογική τους πελατεία στο ασφαλιστικό. Κι όχι μόνο θα «πουλήσουμε» φτηνά αλλά θα παραμείνει άλυτο κι ένα βασικό διαρθρωτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Για άλλη μια φορά διπλά και τριπλά χαμένοι δηλαδή.