Δάκρυ κορόμηλο

Του  Δημήτρη Νανούρη

Οταν το κλαις το τίποτα, το πονάς, το κατανοείς, στο τέλος τ’ αγαπάς και γίνεστε το ένα. Η ειδοποιός διαφορά της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς με τις ανάλγητες μνημονιακές κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, το ηθικό πλεονέκτημα άλλως ειπείν, έγκειται ακριβώς στους Βοσπόρους δακρύων που χύνει. Εκείνες εφάρμοζαν τσάτρα πάτρα τα ειδεχθή μέτρα που επέβαλλαν οι δανειστές. Δίχως να τα πολυπιστεύουν. Ασε που κρατούσαν πισινές, φοβούμενες τις αντιδράσεις του πόπολου, τους «Αγανακτισμένους» και τα ογκώδη συλλαλητήρια που καπέλωνε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή με παγωμένη καρδιά και κρύο αίμα.

Διαμετρικά αντίθετη στάση τηρούν οι κουμουνδουριστές. Η πατρότης του όρου ανήκει στον Εμμανουήλ Ροΐδη, αλλά τους κολλάει γάντι· τα ’χουμε ξαναπεί. Μολονότι υποτάχθηκαν στη νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή νομενκλατούρα και γαντζώθηκαν για τα καλά στους κυβερνητικούς θώκους, πασχίζουν να απαλύνουν τον λαό απ’ τα συσσωρευμένα δεινά. Αρχικά μετονόμασαν τους άλλοτε μισητούς τροϊκανούς σε «θεσμούς» και τα τέως φρικτά αρπακτικά της βελγικής πρωτεύουσας σε Brussels Group, έκφραση που παραπέμπει οπωσούν στα brussels sprouts. Αλλο να σου σκάβουν τον τάφο οι βδελυροί τοκογλύφοι κι άλλο τα λιλιπούτεια όσο και υγιεινά λαχανάκια που ευδοκιμούν στους καταπράσινους λειμώνες πέριξ των Βρυξελλών.

Υποκοριστικά αποκαλούν τον Αρμαγεδδώνα σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, κόντρα φόρους, εργασιακά, ασφαλιστικά και τομείς του κοινωνικού κράτους ων ουκ έστιν αριθμός, «δανειακή σύμβαση» ή απλώς «πρόγραμμα», κατά τον τρόπο που οι ισοβίτες αναφέρονται στον φόνο που διέπραξαν, με την αόριστη, παραπλανητική και ανώδυνη λέξη «αδίκημα». Οι συριζαίοι υπουργοί και βουλευτές, επιπροσθέτως, επιδεικνύουν ανυπόκριτη ευαισθησία. Οι δακρυϊκοί τους αδένες εκκρίνουν ποταμούς, λιμνοθάλασσες, πελάγη υφάλμυρου υγρού, όποτε πρόκειται να εγκρίνουν χιλιάδες σελίδες περαιτέρω επιβαρύνσεων, με τις οποίες ασφαλώς διαφωνούν. Στάζουν οι κρουνοί στο χαρτί, ξεβάφει η μελάνη και τις ψηφίζουν αδιάβαστες.

Ντουέτο με τις συζύγους σπαράζουν και θρηνούν. Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν ότι το κλάμα απελευθερώνει ενδορφίνες, ορμόνες ευεξίας και ευτυχίας, πά’ να πει, που λειτουργούν σαν φυσικά παυσίπονα. Τα δάκρυα, έστω και κροκοδείλια, μειώνουν και ελέγχουν τα επίπεδα μαγγανίου, τα οποία σε υψηλές ποσότητες ερεθίζουν μυαλό και σώμα. Αποβάλλεις, κλαίγοντας, τα αρνητικά συναισθήματα, ταυτίζεσαι με το πρόβλημα και το ξεπερνάς. Το σημείο υπεροχής τούτων των εθνοσωτήρων έναντι των προκατόχων τους εστιάζεται στις πλημμυρισμένες δακρυδόχους.

Η επιβεβαίωση έρχεται απ’ τα πλέον επίσημα χείλη. Ο απερχόμενος πρόεδρος του EuroWorking Group Τόμας Βίζερ αποκάλυψε πως μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ «ενστερνίστηκε πραγματικά το μνημόνιο», κάτι που αδιαμφισβήτητα οφείλεται στους κλαυθμούς και τους οδυρμούς της κυβέρνησης. Το ’κανε για να διατηρήσει την εξουσία; Κύριος οίδε. Μπαμπέσα, πάντως, η λεγάμενη σιγοτραγουδά το αθάνατο άσμα του Τσιτσάνη: «Κι αν στο κλάμα το ρίχνεις και ξεσπάς/ την καρδιά σου πάντα θα ρωτάς/ πώς για μένα στάθηκες σκληρή/ μ’ έχεις φέρει ώς την καταστροφή.// Μην ξαναπερνάς, μην ξαναρωτάς/ σ’ έχω κάνει πέρα και πια δεν με κρατάς». 

efsyn.gr