Οι νεαροί πολιτικοί της Δεξιάς

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Αυτό με τους ημιάγριους που έστησαν μπάρμπεκιου για να προκαλέσουν (;) τους πρόσφυγες -αηδιαστικό, εξόχως αντιανθρώπινο και αντιαισθητικό· τι να πεις. Ας πούμε ότι καλώς το έθιξε ο βουλευτής της αντιπολίτευσης. Αλλά τι ακριβώς είπε για ποινικά κολάσιμη πράξη; Τι εννοούσε ο εύθικτος και γενναίος έως πρότινος δημοσιογράφος; Να διωχθούν ποινικά οι ανεγκέφαλοι; Είπε, μεταξύ άλλων περισπούδαστων: «Δεν ξέρω αν αυτός ο σαδισμός είναι ποινικά κολάσιμος αλλά θα πρέπει να καταγγέλλεται ως σαδισμός και κτηνωδία». Εντάξει, δεν είπε και τίποτα τραγικό, την υπερευαισθησία του πρόταξε ο καλός βουλευτής και ανέδειξε τον πρωτογονισμό των πολιτικών του αντιπάλων, που, λες και καραδοκούσαν, απάντησαν με τα λόγια του φιντανιού της νέας δεξιάς πολιτικής [ποιου άλλου;], του κυρίου Κυρανάκη, ο οποίος τι βρήκε να απαντήσει στον αντίπαλό του; Οτι είναι απαράδεκτη η τοποθέτησή του, διότι, άκουσον, περιορίζει τα δικαιώματα που έχει κάθε Ελλην πολίτης να κάνει όπου θέλει μπάρμπεκιου. Και δεν μπορεί να έρθει υπήκοος τρίτης χώρας και να επιβάλει τις απόψεις του. Θεριό ανήμερο ο νεαρός αυτός βουλευτής, όσο κι αν αναγκάστηκε την επομένη να ανασκευάσει τη θλιβερή δήλωσή του.

Η πολιτική αντιπαράθεση στην κορύφωσή της -και τα σκυλιά δεμένα. Αυτούς τους πολιτικούς έχουμε, είναι γνωστό αυτό, με αυτούς θα πορευτούμε. Και είμαστε ακόμη στην αρχή. Εχει ενδιαφέρον με τους νέους πολιτικούς της Δεξιάς ότι ουδόλως σκέφτονται προτού βγουν στην Πνύκα. Εκστομίζουν φληναφήματα αφειδώς, στην προσπάθειά τους να μην αφήσουν τον αντίπαλο να πάρει ανάσα και τελικά την ανάσα είναι αυτοί που δεν μπορούν να πάρουν, ας έχουν και τη στήριξη των μέσων, για φαντάσου, πληροφόρησης και επικοινωνίας. Το ότι ο πολιτικός λόγος έχει εκπέσει δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, επικρατεί εδώ και δεκαετίες -οι λίγοι που τον διασώζουν δεν αρκούν. Οι πολλοί εμέσσουν με τις πομφόλυγες που αμολάνε [και όποιον πάρει ο χάρος].

Εγώ δεν είμαι ακροδεξιός, ακούγεται να δικαιολογείται στα τηλεοπτικά παράθυρα ο κ. Κυρανάκης και είναι σαν να λέει ακριβώς το αντίθετο [τον προδίδει το ύφος του]. Είναι φανερό: δεν μπορούν να κρύψουν το ποιόν τους, την «ιδεολογία» τους, τα βαθιά τους «πιστεύω», την τρικυμία που επικρατεί στο μυαλό τους -διότι τι άλλο από τρικυμία είναι αυτό που τους αναγκάζει να εκστομίζουν φτηνό και ρηχό [και απωθητικό] λόγο; Ούτε έρμα φαίνεται να έχουν ούτε χολοσκάνε γι’ αυτά που μπουμπουνίζουν. Περίπου τα ίδια συμβαίνουν με τους ομήλικους του άλλου στρατοπέδου και όλων των στρατοπέδων (που έχουν στρατοπεδεύσει) στη Βουλή των Ελλήνων. Γι’ αυτούς πολιτική δεν είναι τόσο το ήθος και οι γνώσεις όσο οι συχνές [μα πολύ συχνές] εμφανίσεις τους στα τηλεοπτικά παράθυρα -τι να λέμε τώρα, δεν ξέρουν αυτοί και ξέρουν κάτι μίζεροι και γκρινιάρηδες;

Και ας πούμε ότι το ήθος δεν μπορεί να διδαχτεί, ωσαύτως και η χρήση της ελληνικής, μαθήματα όμως στην αισθητική μπορούν να τα πάρουν από τους παλαιότερους, ακόμη κι αν αυτοί είναι ευάριθμοι [διότι κάτι επιτέλους πρέπει να γίνει με όλον αυτόν τον αντιαισθητισμό [τους]. Κάπου πρέπει να εμφανιστεί ο καθαρός πολιτικός λόγος.