Η δύσκολη (πολιτική) ενηλικίωση του Θ.Πλεύρη

 

 γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Δεν ξέρω πώς το σκέφθηκαν εκεί στην Νέα Δημοκρατία, αλλά την συγκεκριμένη περίοδο ίσως θα έπρεπε να φροντίσουν το στέλεχός τους, ο Θ.Πλεύρης, να μην είναι μπροστά – μπροστά. Τουλάχιστον να μην περιλαμβάνεται στους δυο-τρείς«γαλάζιους» βουλευτές που κλήθηκαν να απαντήσουν και να απορρίψουν τις 3 τροπολογίες που κατέθεσαν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝ.ΑΛ και ΚΚΕ στην Βουλή, ώστε να αποκλειστούν από εκλογές και να εκπέσουν από αξιώματα οι καταδικασμένοι Χρυσαυγίτες.

 

Η Ν.Δ όμως είχε άλλη γνώμη και τον … έκανε «βιτρίνα». Έτσι του έδωσε την ευκαιρία να μας διαβεβαιώσει ότι δεν υπήρξε ποτέ «Χρυσαυγίτης». Ως καλοπροαίρετος, ας δεχθώ την δήλωση του Θ.Πλεύρη, ότι διάλεξε να αποποιηθεί τον ναζισμό. Διότι καλό πράγμα είναι οι άνθρωποι να αποστρέφονται αυτή την ιδεολογία.

 

Αν και το …ζύγισε ως ένα ενδεχόμενο στην ζωή του. Αυτό άλλωστε μας είπε ο ίδιος στην τελευταία πρόσφατη ομιλία του στο κοινοβούλιο σχετικά με τις οικογενειακές καταβολές του: «Ο Κώστας Πλεύρης, (σ.σ ο πατέρας του) και οπαδός του εθνικοσοσιαλισμού είναι και έχει γράψει βιβλία για τον εθνικοσοσιαλισμό και έχει γράψει βιβλία για τον ναζισμό. Εάν ήθελα να γίνω εθνικοσοσιαλιστής ή ναζί δεν χρειαζόμουν διαβατήριο από κανέναν». Αλλά, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, τελικά δεν ήθελε.

 

Ο πατέρας, Κ.Πλεύρης υπερασπίζεται την Χρυσή Αυγή, δύο μέρες αφότου ο γιός Πλεύρης επιχειρηματολόγησε στην Βουλή κατά των τροπολογιών αποκλεισμού της εγκληματικής οργάνωσης που πρότειναν ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝ.ΑΛ - ΚΚΕ. Δεν το λές και το καλύτερο timing  

 

Ο Θ.Πλεύρης μας είπε στην ίδια ομιλία: «Εμένα μου δόθηκε η δυνατότητα να επιλέξω τι θέλω να γίνω. Και ενώ ο εύκολος δρόμος για εμένα ήταν ο δρόμος του πατέρα του αναγνωρισμένου σε όλον τον ακροδεξιό εθνικοσοσιαλιστικό χώρο, να έχω την επιλογή να είμαι δεξιός πολιτικός».

 

Αν καταλαβαίνω καλά από την φράση του, αντιλαμβάνονταν πως είχε δύο δρόμους: Η θα γίνονταν εθνικοσοσιαλιστής ή δεξιός. Δεν την λες και την μεγαλύτερη, ούτε την καλύτερη, γκάμα επιλογών.

 

Τελικά όμως τι έκανε ο Θ.Πλεύρης; Έκοψε μια για πάντα τους δεσμούς με τον ναζισμό και αμφισβητώντας τον οικογενειακό του περίγυρο, «διέβη τον Ρουβίκωνα» και πέρασε στην περιοχή που κάποιοι αποκαλούν «Δημοκρατικό Τόξο»; Αν το πρόσφατο πρωτοσέλιδο της ΕΦΣΥΝ χώραγε και …βουλευτές, θα φιγουράριζε κι αυτός εκεί;

 

Όχι δεν έκανε αυτό. Βρήκε την χρυσή τομή στην πολιτική του καριέρα Δεν έγινε ούτε ναζί, ούτε δεξιός. Έγινε ακροδεξιός.

 

Το 2004 πήγε στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη. Του ανθρώπου που 4 χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Real News ότι ««η Χρυσή Αυγή είναι σαφές ότι είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα. Όμως έχει μία "πολιτεία" που την κάνει απαγορευτική για ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Εγώ ως Καρατζαφέρης θα μπορούσα να συνομιλήσω μαζί τους και να τους πείσω για την αναγκαιότητα υπεράσπισης της ιδεολογίας τους με άλλη πολιτική». Επικαλέστηκε μάλιστα άλλες χώρες λέγοντας πως η Χρυσή Αυγή πρέπει να κάνει «ότι έκανε η Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία».

 

Έτσι από το ΛΑΟΣ ο Θ.Πλεύρης μαζί με τον Μ.Βορίδη και τον Α.Γεωργιάδη, έκανε εκείνο το …μικρό βηματάκι για πάει στην Νέα Δημοκρατία, επί ηγεσίας Α.Σαμαρά.

 

Σήμερα επι Κ.Μητσοτάκη, δεν τα πάει κι άσχημα. Του δόθηκε κομβικός ρόλος στην Προανακριτική Επιτροπή για την υπόθεση Παππαγγελόπουλου. 'Ηταν βασικός υπερασπιστής του νομοσχεδίου κατά των διαδηλώσεων (το ότι περιέχει αυτούσια μεταφρασμένα χουντικά διατάγματα ήταν μάλλον ελκτικό). Φροντίζει να διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με τα σώματα ασφαλείας και ιδίως την Ελληνική Αστυνομία. Επίσης -όπως όλοι γνωρίζουμε- του αρέσει να ψιθυρίζει στην Πλατεία Εξαρχείων.

 

Η ιστορία της πολιτικής «ενηλικίωσης» του Θανάση Πλεύρη, όπως τουλάχιστον θέλει να την παρουσιάζει, παρέχει ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα: Ότι υπήρξε ένα «πολιτικό μονοπάτι» που μπορούσε κανείς να διασχίσει, δίχως πολιτικά άλματα. Συνέδεε τις παρυφές των ναζιστικών αντιλήψεων με την ακροδεξιά και κατέληγε στην «δεξιά είσοδο»της γαλάζιας πολυκατοικίας. Ένα «μονοπάτι» που – είχε δίκιο ο Καρατζαφέρης – σε άλλες χώρες, όπως την Γαλλία, μεταβλήθηκε σε «λεωφόρο». Είναι το ίδιο που υπαινίχθηκε κι ο Μπαμπής Παπαδημητρίου, αναζητώντας πριν μερικά χρόνια την «σοβαρή Χρυσή Αυγή».

 

Το εξίσου ενδιαφέρον ερώτημα είναι αν αυτό το μονοπάτι συνεχίζει να υπάρχει, κι αν είναι …μονής η διπλής κατεύθυνσης. Τι λέτε;