Γιώργος Παπανδρέου: Αντιποίηση

 

 γράφει ο Γιώργος  Λιακόπουλος

 

Η αυτοπαρουσίασή του ως εκφραστή της δημοκρατικής παράταξης είναι καραμπινάτη αντιποίηση. Πώς ακριβώς την εκφράζει; Η βάση της έκοψε κάθε σχέση μαζί του όταν τον καταψήφισε δραστικά. Αν τον ήθελε ως εκπρόσωπό της θα τον ακολουθούσε.

 

Στα νομικά υπάρχει ο όρος «αντιποίηση». Ήτοι «το να κάνει κάποιος δικό του κάτι με μη θεμιτό τρόπο, ιδίως το να ασκεί δικαίωμα ή εξουσία δεν του ανήκει».

 

Η συνηθέστερη χρήση του όρου είναι η «αντιποίηση αρχής». Στο λεξικό αναφέρονται ως συνώνυμα η «οικειοποίηση» και ο «σφετερισμός».

 

Σε μια «δοξαστική» συνέντευξή σε περιοδικό της εκλογικής του περιφέρειας ο Γιώργος Παπανδρέου επιδίδεται σε αντιποίηση, όχι κάποιας αρχής, αλλά της Ιστορίας.

 

Πχ επιστρέφει στην εμμονική ιδέα ότι το 2010 οδηγώντας τη χώρα στο Μνημόνιο , την «έσωσε». Προφανώς το πιστεύει κιόλας.

 

Το θέμα όμως στην περίπτωσή του είναι ότι ουδείς του ανέθεσε να τη «σώσει» -κατά τον τρόπο που προβάλει τουλάχιστον. Κάθε άλλο.

 

Η εντολή που πήρε τον Οκτώβριο του 2009 ήταν συγκεκριμένη: να εφαρμόσει το πρόγραμμα που παρουσίασε ο ίδιος προεκλογικά. Κατανοητό;

 

Με ποια εξουσιοδότηση προέβη στη «σωτηρία», οδηγώντας την Ελλάδα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, όταν ούτε καθ υποψία δεν ήταν μέρος προγράμματος με το οποίο πήρε την πρωθυπουργία;

Αν δεχθούμε ότι, εκλεγόμενος, διαπίστωσε πως τα δημοσιονομικά δεδομένα της χώρας – που γνώριζε προεκλογικά ωστόσο- δεν επέτρεπαν να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο πήρε εντολή, όφειλε να την καταθέσει και ζητήσει νέα- με τα νέα δεδομένα.

 

Έτσι τουλάχιστον κάνουν οι Πρωθυπουργοί στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Κανείς δεν τους έχει δώσει λευκή επιταγή.

 

Ο Πρωθυπουργός είναι φορέας της λαϊκής εντολής , αλλά της εντολής που ζήτησε. Όχι αυτής που αναθέτει ο ίδιος στον εαυτό του, μετά τις εκλογές.

 

Η αντιποίηση εκ μέρους του τρίτου των Παπανδρέου, επεκτείνεται στην επιμονή το να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της δημοκρατικής Παράταξης.

 

Στη συγκεκριμένη συνέντευξη καταγγέλλει μάλιστα ότι αυτή η παράταξη δέχθηκε «πλήγματα από στελέχη μας που δεν σεβάστηκαν ότι η παράταξη τα τίμησε».

 

Αν ανατρέξει κανείς στα πραγματικά παραστατικά το μόνο που προκύπτει είναι ότι …καταγγέλλει τον εαυτό του. Αν υπάρχει κάποιος που δεν τίμησε αυτή την παράταξη τα τελευταία χρόνια είναι ο ίδιος.

 

Το 2015 δεν δίστασε να διασπάσει το ΠΑΣΟΚ - το κόμμα το πατέρα του, που τον έκανε αρχηγό του και Πρωθυπουργό. Στράφηκε εναντίον του, κατεβαίνοντας στις εκλογές με δικό του κόμμα .

 

Για να πλήξει τον Βαγγέλη Βενιζέλο που ήταν όμως κανονικά εκλεγμένος διάδοχός του και νόμιμος πρόεδρος του κόμματος. Ηθική μηδέν.

 

Αυτό, από μόνο του, του στερεί το δικαίωμα να εμφανίζεται έκτοτε ως εκπρόσωπος της δημοκρατικής παράταξης. Δεν είναι: αυτή η ιδιότητα διεκόπη με υπαιτιότητά του προ πενταετίας με όλους τύπους, όταν οι οπαδοί της Παράταξης τον αποδοκίμασαν στην κάλπη.

 

Η αυτοπαρουσίασή του ως εκφραστή της είναι καραμπινάτη αντιποίηση. Πώς ακριβώς την εκφράζει; Η βάση της έκοψε κάθε σχέση μαζί του όταν τον καταψήφισε δραστικά. Αν τον ήθελε ως εκπρόσωπό της θα τον ακολουθούσε.

 

Αν πάλι θεωρεί τον εαυτό του παραταξιακό εκφραστή Παράταξης επικαλούμενος τους προγόνους του, το κάνει χειρότερο: αυτοανακηρύσσεται ισάξιος του Ανδρέα και του Γεωργίου Παπανδρέου, επειδή είναι συγγενής τους.

 

Στην πολιτική οι περγαμηνές δεν κληροδοτούνται και οι ιδιότητες ενός ηγέτη δεν μεταβιβάζονται στους απογόνους του.

 

Πολύ περισσότερο δεν μπορεί κανείς να εμφανίζεται ως …ιδιοκτήτης ενός πολιτικού χώρου, επικαλούμενος κληρονομητήρια και χρυσόβουλα. Σαν τον Εφραίμ στη Βιστωνίδα…

 

Ως πολιτικός ο Γιώργος Παπανδρέου θα κριθεί από την Ιστορία. Αλλά σήμερα δεν εκπροσωπεί τίποτε περισσότερο από τον εαυτό του. Και πολύ περισσότερο την παράταξη που χαντάκωσε. Απόδειξη ότι επέστρεψε στη Βουλή με έδρα δανεική από άλλο κόμμα.