Να βρούμε κάτι… αριστερό

 

γράφει ο Μάριος Διονέλλης

 

Αν οι εσωτερικές διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να καθορίσουν την πορεία που θα πάρει το κόμμα, το παιχνίδι είναι εξ αρχής χαμένο. Το δίλημμα «επιστροφή στις αρχές της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ή αφομοίωση στη Σοσιαλδημοκρατία» δεν είναι καν δίλημμα. Εχει απαντηθεί προ πολλού και η γραμμή του καραβιού δεν επιδέχεται διορθώσεις.

 

Ο κομματικός οργανισμός, που κάποτε μιλούσε για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, την Οικολογία, την απεξάρτηση από το πάρτι των εξοπλισμών, το ρίξιμο του φράχτη στον Εβρο, τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας και πολλά άλλα, έχει υποστεί μετάλλαξη ριζική και άκρως επιθετική. Δεν την ανακόπτει κανένα εμβόλιο και καμία… «ομπρέλα».

 

Μετά ήρθαν οι εξορύξεις στις θάλασσες και τα καζίνα σε ελεύθερους χώρους, μετά ήρθε η θετική ψήφος για τα Rafale και η μαξιμαλιστική θέση για τα 12 μίλια και στο Αιγαίο. Μετά ήρθαν οι «ανίδεοι» που υποστηρίζουν ακόμα το ρίξιμο του φράχτη και η συμφωνία με Ε.Ε. και Τουρκία για τις επαναπροωθήσεις. Μετά ήρθε η υπαναχώρηση στις βουλές του αρχιεπισκόπου και η Παναγιά η… γιάτρισσα.

 

Κατά μία έννοια το σημείωμα αυτό δεν είναι επικριτικό για τις στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακριβώς το αντίθετο. Το γεγονός ότι παραιτήθηκε από την προσπάθεια να αλλάξει μια κατά βάση συντηρητική κοινωνία και στρέφει όλη του την ενέργεια στο να της μοιάσει ολοταχώς, προφανώς αποτελεί (εκλογικά) άριστη τακτική. Μπορεί να ψηφιστεί άνετα και από απογοητευμένους δεξιούς και από αμετανόητους πασόκους.

 

Οι υπόλοιποι ας ψάξουν να βρουν κάτι… αριστερό.