Η προβοκάτσια της Νέας Σμύρνης

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Ένας μεταπτυχιακός φοιτητής του ΕΜΠ ξυλοκοπείται άγρια από τους αστυνομικούς. Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μία ακόμα εκδήλωση της άγριας αστυνομικής βίας και του αστυνομικού κράτους, που επιβάλει η κυβέρνηση των Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη.

 

Οι πολίτες ξεσηκώνονται, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά τους εκδηλώνονται με τον πλέον έντονο τρόπο και παροξύνονται όταν οι κυβερνώντες και τα εξωνημένα μίντια επιχειρούν να στοχοποιήσουν το θύμα με τη… φοβερή κατηγορία ότι είναι «ακτιβιστής», ότι συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τον Κουφοντίνα! Οι δημοκρατικοί πολίτες συγκεντρώνονται στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Εκεί που κάτω από τα μεταλλικά κλομπ των μπάτσων ακούστηκε η κραυγή: «Πονάω»! Μεγαλειώδης η συγκέντρωση. Το ίδιο και η προβοκάτσια. Ένας αστυνομικός χτυπιέται άσχημα. Το πρόσχημα δόθηκε. Το διάγγελμα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ακολουθεί σαν έτοιμο από καιρό.

 

Το δόγμα της ανομίας, της τάξης και της ασφάλειας ως το νομιμοποιητικό πλαίσιο της αυταρχικής πολιτικής της κυβέρνησης, επανέρχεται νομιμοποιημένο. Για να επιβεβαιωθεί η βασική ιδέα του νέου κόλπου που είναι: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις στρέψουμε προς την ορθή κατεύθυνση»(Τζόρτζιο Αγκάμπεν*).

 

Ο συνειδητός προβοκάτορας, ή ο χρήσιμος ηλίθιος δίνει απλώς το πρόσχημα. «Οι κυβερνήσεις, σήμερα, λέει ο Αγκάμπεν, δεν αποσκοπούν στη διατήρηση της τάξης αλλά στη διαχείριση της αταξίας. Και η αταξία πάντοτε υπάρχει: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων». 

 

Το κράτος έχει συμφέρον από τη διατήρηση ενός ορισμένου επιπέδου αναταραχής, βίας και καταστροφής, ακριβώς για να νομιμοποιήσει τις αυξανόμενες εισβολές του στην κοινωνική ζωή. Επικαλείται τη βία και την τρομοκρατία για να γίνει το ίδιο τρομοκρατικό.

 

 Η καινοτομία της σημερινής πολιτικής είναι ότι δεν συνιστά πλέον μια μάχη για την κατάκτηση ή τον έλεγχο του κράτους, αλλά «έναν αγώνα μεταξύ του κράτους και του μη-κράτους (ανθρωπότητας). . .»(Τζόρτζιο Αγκάμπεν, 1993: 84). Κι αυτό συμβαίνει παντού, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Ουγγαρία, στο Χονγκ Κονγκ, στην Ελλάδα...

 

• Agamben,Homo sacer, Sovereign Power and Bare life, Stanford,1998.  

πηγή