Τα ρήγματα μιας Κιβωτού

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Σαν εμμονικά δύσπιστοι και καχύποπτοι αυτοκατηγορούμαστε οι Ελληνες. Σαν πρόθυμοι να βλέπουμε ή να φανταζόμαστε ότι βλέπουμε τον σπόρο του κακού ακόμα και σε κινήσεις που έχουν όλα τα γνωρίσματα για να κριθούν αγαθές και παρήγορες. Στην περίπτωση εντούτοις της Κιβωτού του Κόσμου οι προκαταλήψεις παραμερίστηκαν εξαρχής, η αποδοχή υπήρξε μαζικότατη, ο δε έπαινος αφειδώλευτος. Οπότε, ναι, τώρα, μετά τα κύματα των καταγγελιών, που απειλούν με καταποντισμό την Κιβωτό, το στερεότυπο «πέσαμε απ’ τα σύννεφα» ισχύει απολύτως.

 

Ολοι μαζί πέσαμε και τσακιστήκαμε. Εκκλησία, πολιτεία και κοινωνία. Ολοι όσοι πιστέψαμε αυτό που είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε. Πως η Κιβωτός, που γιγαντώθηκε σταδιακά και από μια ταπεινή εστία στον Κολωνό απέκτησε «δομές» στην Καλαμάτα, στον Βόλο, στη Χίο, στην Πωγωνιανή, ήταν όντως ό,τι έλεγε η ίδια πως είναι: «εθελοντικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός μέριμνας και προστασίας μητέρας και παιδιού». Ακριβώς αυτή η γιγάντωση, όμως, η εξαλλαγή του ερασιτεχνισμού σε επαγγελματισμό και της μικροβιοτεχνίας σε οιονεί εργοστάσιο αισθημάτων, έπρεπε να αφυπνίσει έγκαιρα τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και της Εκκλησίας και της πολιτείας.

 

Με παιδιά είχαμε να κάνουμε. Με κλωναράκια κομμένα απότομα απ’ τον κορμό τους, που συχνά τον φοβούνταν ή τον αποστρέφονταν. Γι’ αυτό και τόσο η Αρχιεπισκοπή όσο και τα συναρμόδια υπουργεία όφειλαν να εγρηγορούν. Ακόμα κι αν ο εθνικός μας εγωισμός δεν μας επιτρέπει να προσυπογράψουμε τη δήλωση του Λουτσιάνο Καλεστίνι, πρώτου επίσημου εκπροσώπου της UNICEF στον τόπο μας, πως «η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να είσαι παιδί» («Κ», 26.3.2022), όλοι μας γνωρίζουμε ότι δεν είναι δα και η καλύτερη.

 

Η κοινωνία, που ενίσχυε σταθερά την Κιβωτό, συχνά από το υστέρημά της, δεν μπορούσε να ξέρει αυτό που γνωστοποίησε προχθές ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Οτι ο «κληρικός Αντώνιος Παπανικολάου ουδέποτε δέχθηκε να θέσει τις δομές της ΜΚΟ υπό την εποπτεία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ή να συνεργαστεί με τα επιτελικά στελέχη αυτής στους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης με οιονδήποτε τρόπο». Αν το ήξερε, θα διάβαζε υπό διαφορετικό πρίσμα την τουλάχιστον αυτάρεσκη διαβεβαίωση του ιερέα (στον ιστότοπο της Κιβωτού, κεφ. «Πάτερ Αντώνιος») πως «η Κιβωτός είναι σχέδιο Θεού το οποίο προϋπήρχε… Ο Θεός έχει ευλογήσει αυτό το έργο και με τη βοήθεια Του συνεχίζουμε». Βαρύ αμάρτημα η υπεροψία.