Το "δίκιο" του Μητσοτάκη και πώς το έχασε...

 

Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο να λέει «είναι αδιανόητο να με κατηγορούν ότι παρακολουθώ τους υπουργούς μου», αλλά αυτό το δίκιο έχει χαθεί με την ανεξήγητη επιμονή του στο απόρρητο.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η εικόνα που εξέπεμψε ο πρωθυπουργός στη βραδινή τηλεοπτική συνέντευξή του μπορεί να περιγραφεί με τρία επίθετα: συγχυσμένος (το παραδέχτηκε και ο ίδιος), θυμωμένος και φοβισμένος. Πρόκειται για φυσιολογικές αντιδράσεις, καθώς βρίσκεται αντιμέτωπος με τσουνάμι πρωτοφανών καταγγελιών σε βάρος του, τις οποίες δεν υιοθετεί μόνο η αντιπολίτευση και ο αντιπολιτευόμενος Τύπος. Αλλά, για πρώτη φορά, τις προβάλλει και σημαντικό μέρος των φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης.

 

Όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης οδηγούν σε δύο βασικά συμπεράσματα:

 

 

Πρώτον, έχει δίκιο να εξανίσταται με την κατηγορία που του αποδίδεται για παρακολουθήσεις μελών της κυβέρνησης. Πράγματι, είναι «αδιανόητο»-κατά τη διατύπωση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια- ο πρωθυπουργός να παρακολουθεί τους υπουργούς του. Δεν υπάρχει λογική πίσω από αυτό, αν μιλάμε για ευνομούμενη χώρα. Όμως, το δίκιο αυτό του πρωθυπουργού χάνεται εξαιτίας της μέχρι τώρα αντιμετώπισης του σκανδάλου των υποκλοπών. Η παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά και του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη, δεν εντάσσονται στη σφαίρα του «αδιανόητου». Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και το έχει παραδεχθεί ο κ. Μητσοτάκης, αποπέμποντας ως υπεύθυνους τον(πρώην) γραμματέα του και τον διοικητή της ΕΥΠ.

 

Όμως, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο πρωθυπουργός «δεν γνώριζε», δύο γεγονότα δημιουργούν φρικτές υποψίες. Ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί «νόμιμες» τις παρακολουθήσεις και αρνείται πεισματικά να πληροφορήσει τα θύματα και την κοινή γνώμη γιατί έγιναν. Αρνείται να άρει το απόρρητο, κάτι που ζήτησε και η αρμόδια επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Επομένως, ο πρωθυπουργός έχει χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και, με τη στάση του αυτή, αφήνει πεδίο για υποψίες ότι οι παρακολουθήσεις έχουν επεκταθεί πολύ, ακόμα και σε πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο να λέει «είναι αδιανόητο να με κατηγορούν ότι παρακολουθώ τους υπουργούς μου», αλλά αυτό το δίκιο έχει χαθεί με την ανεξήγητη επιμονή του στο απόρρητο, η οποία δεν επιτρέπει να δοθεί απάντηση στο καίριο ερώτημα «γιατί παρακολουθήθηκε ο Ανδρουλάκης;».

 

Δεύτερον, ο πρωθυπουργός έχει επίσης δίκιο όταν καταφέρεται εναντίον ιδιωτικών συμφερόντων, λέγοντας ότι «όσοι έχουν μία ομάδα, ή ελέγχουν κάποια μέσα μαζικής ενημέρωσης ή και τα δύο νομίζουν ότι μπορούν να εκβιάζουν, να υπαγορεύουν στην κυβέρνηση και να υπονομεύουν".

 

Αλίμονο αν επιτρέψουμε στα όποια ιδιωτικά συμφέροντα να εκβιάζουν κυβερνήσεις και να επιβάλουν τη δική τους ατζέντα στην πολιτική ζωή. Όμως, πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτή η πρωθυπουργική ανησυχία είναι πολύ όψιμη και γίνεται τώρα που αυτά τα συμφέροντα στρέφονται εναντίον του, για τους δικούς τους λόγους. Μέχρι πρότινος συνέπλεε απολύτως μαζί τους και απολάμβανε την αφειδώλευτη στήριξή τους. Είναι τα ίδια συμφέροντα που, μεταξύ άλλων, έγραφαν για τη «βίλα Τσίπρα» και το κυβερνητικό στρατόπεδο το απολάμβανε. Τώρα ήρθε η δική του σειρά.

 

Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν λέει ότι οι επιχειρηματίες δεν (πρέπει να) είναι «υποβολείς» των κυβερνήσεων και οι κυβερνήσεις δεν (πρέπει να) δέχονται «πιέσεις και εκβιασμούς». Όμως και σ’ αυτό έχει χάσει το δίκιο του. Διότι αυτά τα συμφέροντα συνέβαλαν καθοριστικά στην εκλογική του νίκη και οι πολίτες έβλεπαν ότι μέχρι πρότινος υποστήριζαν σθεναρά την κυβέρνησή του, υποβαθμίζοντας τα λάθη της και αποσιωπώντας σκανδαλώδεις συμπεριφορές της.

 

Εν κατακλείδι: Δεν γνωρίζουμε τι νταραβέρια έχει η κυβέρνηση με όσους χτες την υποστήριζαν και σήμερα ο πρωθυπουργός τούς αποκαλεί «εκβιαστές». Θα ήταν, πάντως, ειρωνεία της ιστορίας αν κάποια στιγμή ο κ. Μητσοτάκης υποχρεωθεί να καταγγείλει «με πολεμούν τα συμφέροντα». Θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι…