Η σιωπή σαν ντρίπλα

 

γράφει ο  Παντελής Μπουκάλας

 

Σε όλα τα αθλήματα, το παν είναι η πάσα. Το έχει πει πολύ σωστά ο Παναγιώτης Γιαννάκης, δικαιωμένος από τη συμπεριφορά του όταν δρούσε στο παρκέ: η πάσα δίνει χαρά σε δύο, στον πασαδόρο και στον σκόρερ – και σε όλη την ομάδα. Αντίθετα, οι ατομιστίες (έτσι λέει η πιτσικαρία τις εγωπαθείς φιοριτούρες, δεκαετίες τώρα) καταστρέφουν τη συλλογική προσπάθεια.

 

Εχει φυσικά και η ντρίπλα τη χάρη της. Το διαπιστώνουμε άλλωστε και στα γήπεδα, από τα επιφωνήματα έκπληξης ή ενθουσιασμού κάθε φορά που ένα άδειασμα του αντιπάλου οδηγεί σε καλλιτεχνικούς χαρακτηρισμούς: ζωγραφιά, ποίημα κτλ. Μόνο οι πιο άμπαλοι όμως θα χειροκροτήσουν την ντρίπλα-για-την-ντρίπλα, ή μάλλον την ντρίμπλα που αποσκοπεί στον εξευτελισμό του αντιπάλου και στο τάισμα της ματαιοδοξίας του παίχτη που βλέπει το είδωλό του σαν κέντρο της μπάλας. Τέτοιες ντρίπλες τις συνηθίζει περισσότερο απ’ όλους τους δεξιοτέχνες ο τελεσίδικα ανώριμος Νεϊμάρ. Επιχειρεί να γελοιοποιήσει τον αμυντικό, κι ας χαθεί η ευκαιρία για την ομάδα του. Κι αυτά τα πίστευα πολύ πριν γίνει απόστολος του ακροδεξιού αμαζονιοφάγου Ζαΐρ Μπολσονάρου.

 

Μπορείς άραγε με μια ντρίπλα και να γελοιοποιήσεις τον αντίπαλο (όταν μάλιστα του αξίζει και του πρέπει ο εξευτελισμός) και να βοηθήσεις την ομάδα σου να σκοράρει και να δώσεις χαρά σε όλους τους θεατές; Δηλαδή τρία σε ένα; Ναι, μια χαρά μπορείς, αν έχεις θάρρος κι έναν καλό σκοπό στο μυαλό σου. Το έδειξαν στο οικουμενικό κοινό, με τον γλαφυρό τρόπο της σιωπής, οι παίχτες της Εθνικής του Ιράν. Δεν τραγούδησαν τον ύμνο της πατρίδας τους στο παιχνίδι με την Αγγλία, επειδή δεν θέλουν να ταυτιστούν με μια ανελεύθερη πατρίδα. Ντρίπλαραν τους μουλάδες, και χρειαζόταν πολλή γενναιότητα για να το πράξουν. Οι δικοί τους ζουν στο Ιράν.

 

Την ντρίπλα της σιωπής διάλεξαν και οι παίχτες της Εθνικής Γερμανίας. Κράτησαν κλειστό το στόμα τους στην εθιμική φωτογραφία, πριν αρχίσει το παιχνίδι με την Ιαπωνία, για να δηλώσουν την έγνοια τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Κατάρ, που ασφυκτιούν από το κατενάτσιο των σεΐχηδων. Στην περίπτωσή τους δεν χρειαζόταν γενναιότητα αλλά ευαισθησία. Πονηρός όμως ο καιροσκόπος Τζιάνι Ινφαντίνο, δεν τσίμπησε. Αν τιμωρούσε τους Γερμανούς, ίσως ξυπνούσε και τις άλλες ομάδες. Στον ειδωλολατρικό κόσμο που ζούμε, φαντάζεστε πόση αξία θα είχε μια κοινή υπέρ ελευθερίας δήλωση πεντέξι αστέρων, Μέσι, Ρονάλντο, Μπαπέ, Κέιν, Ζιρού, Νόιερ;