Παίρνοντας τα κλειδιά της χώρας

  Του Κώστα Καπνίση

“ Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πια έτοιμος να κυβερνήσει περισσότερο από ποτέ. Το μόνο που προβάλλει ως απαραίτητο συστατικό επιτυχίας του εγχειρήματος είναι η στήριξη του λαού. Όπως άλλωστε ο ίδιος είπε: «Κανένας αρχηγός δεν μπορεί να προχωρήσει σε ανατροπές, αν δεν έχει τη στήριξη του λαού, καθαρά χέρια και παρελθόν και τη λογική της πολιτικής της σύγκρουσης» ”

Η Ιστορία γράφεται από τους ηγέτες. Για να γίνει κάποιος ηγέτης πρέπει να είναι έτοιμος να κάνει την υπέρβαση. Πρέπει να ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά όταν πρόκειται για τον ηγέτη της Αριστεράς. Υπάρχει ένα δίλημμα. Αν θέλει κάποιος να είναι ηγέτης της Αριστεράς ή ηγέτης του λαού του. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε την επιλογή του και δεν πισωγυρίζει. Επέλεξε να είναι ο ηγέτης του ελληνικού λαού. Θα μπορούσε βέβαια να επαναπαυθεί στις δάφνες του εκλογικού ποσοστού που έλαβε στις εκλογές του περασμένου Ιούνη. Κανείς δε θα τον κατηγορούσε. Οι περισσότεροι άλλωστε λένε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Τα πάντα είναι θέμα συσχετισμών και εντός και εκτός.


Αλήθεια είναι ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε να ακολουθήσει τον εύκολο και ανώδυνο δρόμο θα επέλεγε να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε χαμηλές πτήσεις σε ότι αφορά τις προσδοκίες του ελληνικού λαού. Θα χρησιμοποιούσε άλλη γλώσσα. Θα έλεγε ότι αυτός είναι ο καπιταλισμός και αν δεν ανατραπεί εδώ και τώρα τότε λύση δε μπορεί να υπάρξει. Το λένε άλλωστε άλλες πολιτικές δυνάμεις. Απλό και ανώδυνο. Εξασφαλίζουν ένα εκλογικό ποσοστό που με σχετική ευκολία τους επιτρέπει την είσοδο στην εθνική αντιπροσωπεία ως εν δυνάμει «επαναστατικό» κόμμα αλλά μέχρι εκεί. Κάποια στιγμή δε μπορεί θα γίνει και η επανάσταση. Καλώς να ορίσει. Ευπρόσδεκτη. Μέχρι τότε όμως; Ίσως κάποιοι έχοντας λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα και μη ανησυχώντας για τίποτε πια στη ζωή τους μένουν στην «επαναστατική» θεώρηση των πραγμάτων. Η επανάσταση βέβαια είναι πράξη και όχι θεωρία. Είναι κατάσταση και όχι ιδεολογία. Απλά πράγματα. Σκοπός της επανάστασης είναι να ανατρέψει ένα σύστημα για να φέρει ένα άλλο σύστημα. Κάποιοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι το έχουν έτοιμο. Πακεταρισμένο και συσκευασμένο καλά για να μη το βλέπουν τα μάτια άλλων και το «μολύνουν».

Κακά τα ψέματα. Τα όμορφα λόγια αρέσουν σε όλους. Ίσως τους υπενθυμίζουν τα νιάτα τους που πέρασαν και οι ίδιοι έγιναν άλλοι. Αυτοί που πάντα αποστρέφονταν. Ένα ακόμα γρανάζι στην καλοκουρδισμένη μηχανή του συστήματος. Ένα ανταλλακτικό. Καλή η θεωρία μα η πράξη είναι ακόμα καλύτερη. Μερικοί βέβαια το ξεχνούν αυτό όπως επίσης τους διαφεύγει ότι καπιταλισμός από την ανάποδη δεν είναι σοσιαλισμός. Μικρή σημασία φαίνεται έχει. Έτσι νομίζουν. Είναι βέβαια μια χρήσιμη φωνή. Η Δημοκρατία στηρίζεται και αναπνέει από την πολυφωνία. Δημοκρατία βέβαια δεν είναι να επιβάλλει κάποιος την άποψή του στην πλειοψηφία και όταν αυτή δε γίνεται αποδεκτή να τον υβρίζουν ως «αγράμματο». Σε αστική δημοκρατία άλλωστε κινούνται και περιστρέφονται όλα. Η πλειοψηφία κερδίζει πάντα άσχετα αν έχει δίκιο ή όχι. Αυτό το δείχνει ο χρόνος και όχι οι πάσης φύσεως αναλυτές και ινστρούκτορες – ομαδάρχες.

Κακό πάλι είναι να μιλά κάποιος για επανάσταση και να μην προετοιμάζει καν τη διαδικασία. Να μην αφουγκράζεται τον λαό. Να μην αισθάνεται και να μη βιώνει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Πάνω από όλα να «σνομπάρει» τα λαϊκά κινήματα, να αδιαφορεί για αυτά ακόμα και να τα καθυβρίζει από τη στιγμή που δε μπορεί να τα ελέγξει και να τα περιχαρακώσει. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά τροχοπέδη στην ειλικρινή και άδολη βούληση των πολλών. Στην πραγματική διάθεση για αλλαγή, για μετασχηματισμό της κοινωνικής συνείδησης και νοοτροπίας. Υπό τις παρούσες συνθήκες, μια τέτοια επιλογή θα ήταν ιδιαίτερα ανώδυνη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν κάτι που θα τον άφηνε στο απυρόβλητο. Ίσως και να του μείωνε ελαφρώς τα εκλογικά ποσοστά αλλά μέχρι εκεί. Ούτε θα δεχόταν την ανηλεή επίθεση από το ντόπιο σύστημα, ούτε θα γινόταν δυσάρεστος στα ξένα συμφέροντα που έχουν εγκατασταθεί εδώ και τρία χρόνια στη χώρα. Τα πάντα στη ζωή και στην πολιτική είναι θέμα επιλογών. Υπάρχουν τα κόμματα που απλά θέλουν να υπάρχουν και να επιβιώνουν. Υπάρχουν όμως και τα κόμματα που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν. Όχι για τη λεζάντα αλλά γιατί πραγματικά θέλουν να προσφέρουν λύσεις στα προβλήματα αλλά και στο τραγικό αδιέξοδο που έχει μπει η Ελλάδα.


Ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε στρατόπεδο. Ζήτησε τα κλειδιά της χώρας. Δεν τα ζήτησε τυχαία ούτε και σε λανθασμένη χρονικά στιγμή. Η ώρα είναι τώρα. Το ομολογούν άλλωστε και αυτοί που κυβερνούν και έφτασαν τη χώρα μέχρι εδώ. Στην καταστροφή και ένα βήμα πριν το κοινωνικό χάος. Ο ίδιος ο Υπουργός Οικονομικών ο Γιάννης Στουρνάρας απείλησε άλλωστε ευθέως τους ξένους αποικιοκράτες ότι αν επιμείνουν σε ακόμα πιο σκληρά δημοσιονομικά μέτρα να καλέσουν τον Τσίπρα και να συζητήσουν μαζί του. Κυνική ομολογία αποτυχίας αλλά ταυτόχρονα και παραδοχής ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος απλά δεν τολμούν καν να το ξεστομίσουν.

Η θλιβερή τρικομματική γιατί μέρα με την ημέρα καταρρέει μέσα στα δικά της αδιέξοδα και την λαϊκή οργή που φοβάται ότι θα ξεσπάσει αλλά και οι δανειστές γιατί γνωρίζουν ότι η πολιτική κατάσταση σύντομα θα αλλάξει. Τότε θα γνωρίζουν ότι απέναντί τους υπάρχει μια σοβαρή ελληνική κυβέρνηση, η οποία είναι αποφασισμένη να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας. Τότε θα συνειδητοποιήσουν ότι ο ελληνικός λαός δεν σκύβει το κεφάλι. Τότε ίσως θα ανοίξουν και κάποιο βιβλίο Ιστορίας πέρα από τα οικονομικά τους κιτάπια και θα διαπιστώσουν ότι οι Έλληνες έρχονται από πολύ μακριά και θα πάνε πολύ μακριά. Η Ελλάδα και μπορεί και θα τα καταφέρει. Με μια απαραίτητη προϋπόθεση. Ότι όλοι αυτοί που στάθηκαν και κράτησαν το τιμόνι τα τελευταία είκοσι χρόνια σύντομα θα βρίσκονται σε καθεστώς συνταξιοδότησης. Έκαναν ότι έκαναν. Ας αποσυρθούν. Ας σταματήσουν να έχουν το θράσος να προβάλλουν τους εαυτούς τους ως σωτήρες. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι αυτοί που έριξαν τον ελληνικό λαό στα βράχια. Είναι αυτοί που ισοπέδωσαν κατακτήσεις ολόκληρων δεκαετιών.


Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πια έτοιμος να κυβερνήσει περισσότερο από ποτέ. Το μόνο που προβάλλει ως απαραίτητο συστατικό επιτυχίας του εγχειρήματος είναι η στήριξη του λαού. Όπως άλλωστε ο ίδιος είπε: «Κανένας αρχηγός δεν μπορεί να προχωρήσει σε ανατροπές, αν δεν έχει τη στήριξη του λαού, καθαρά χέρια και παρελθόν και τη λογική της πολιτικής της σύγκρουσης». Δε θα μπορούσε να γίνει πιο ξεκάθαρος. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης γνωρίζει ότι δε θα είναι όλοι στο ίδιο στρατόπεδο. Δε θα είναι όλοι μαζί στην προσπάθεια. Δεν έχει αυταπάτες. Σε ένα μόνο υπολογίζει. Στη θέληση του ελληνικού λαού να αποτινάξει τον ντόπιο και ξένο ζυγό συμφερόντων και να παλέψει για να πάρει πίσω την αξιοπρέπειά του, την υπερηφάνειά του, την ελπίδα να ζήσει αυτός και τα παιδιά τους σε ένα καλύτερο περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον που δε θα είναι δυσώδες, σκοτεινό και ρυπαρό. Σε ένα περιβάλλον που προτεραιότητα θα έχουν ο άνθρωπος και οι ανάγκες του. Σε ένα περιβάλλον όπου η Δημοκρατία και υπέρτατα αγαθά όπως αυτό της Παιδείας, της Υγείας και της Εργασίας δε θα είναι θέματα προς διαπραγμάτευση.

Αναμφίβολα, ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε τον δύσκολο δρόμο. Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς που οραματίστηκε δεν έρχεται να διαχειριστεί την φτώχεια, την μιζέρια, τα ρουσφέτια και τους συμβιβασμούς αλλά να χτίσει πάνω σε υγιή και στέρεα θεμέλια την Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης, της ισότητας. Μια Ελλάδα που αξίζει σε ελεύθερους ανθρώπους και όχι σε υποταγμένους. Όπως έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καβάφης στην Ιθάκη του: «Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος»… 
http://periodista.gr/