Ο Χουρμουζιάδης στον Δρόμο του Μεταξιού

Του Θανάση Καρτερού

Κομμουνιστής να σου πετύχει κι αυτός! Ποτέ δεν σήκωνε τη φωνή, ποτέ δεν σήκωνε το δάχτυλο, ποτέ δεν αρνήθηκε σε κανέναν την καλημέρα του, ποτέ δεν άφηνε την αλήθεια του να ξεπέσει σε μοναδική και απόλυτη αλήθεια, ποτέ δεν έκανε επίδειξη της σταθερότητας και της πίστης του. Και ποτέ, μα ποτέ, δεν αρνιόταν να συζητήσει και να διαφωνήσει με ένα χαμόγελο που δεν υποδήλωνε συγκατάβαση, αλλά διάθεση επικοινωνίας - σε ακούω, με ακούς, σε σέβομαι, με σέβεσαι, κάπου μπορεί να βγάλει η διαφωνία μας.

Συχνά γράφουμε και λέμε, όταν κάποιος φεύγει για το τελευταίο ταξίδι, ότι ο κόσμος είναι φτωχότερος χωρίς την παρουσία του. Για τον Γιώργο Χουρμουζιάδη όμως, τον άνθρωπο, τον κομμουνιστή, τον καθηγητή, τον ανήσυχο και κορυφαίο αρχαιολόγο, αυτό δεν είναι μεταθανάτιο κομπλιμέντο, είναι η απλή και καθαρή αλήθεια. Αλήθεια πολλαπλασιασμένη μάλιστα επί χίλια όσον αφορά στην Αριστερά, γιατί ο φωτισμένος αυτός κομμουνιστής υποβοηθούσε σοβαρά να αποκαθίσταται το δύσκολο και καθόλου αυτονόητο ισοζύγιο ήθους και σεμνότητας στις γραμμές της.

Δίδαξε χιλιάδες φοιτητές, αναζήτησε τα ίχνη του κόπου και του θυμού των προϊστορικών ανθρώπων στο χώμα, έβγαλε από τον βυθό της λίμνης της Καστοριάς το Δισπηλιό, γοητεύτηκε από την καθημερινότητα ανθρώπων που έζησαν πριν χιλιάδες χρόνια. Και ταυτόχρονα μπόρεσε να είναι αφοσιωμένος στην καθημερινότητα του σημερινού ανθρώπου, να κάνει δική του υπόθεση την υπόθεση των κολασμένων της γης, να συνδυάζει τις αρχαιολογικές ανασκαφές με την πολιτική δράση. Ως μέλος και στέλεχος του ΚΚΕ, ως βουλευτής, ως ευαίσθητος άνθρωπος, ως διανοούμενος που δεν αποστρέφει το πρόσωπο από την πεζότητα της φτώχειας και της καταπίεσης.

Και όλη τη ζωή του, έγραφε, έγραφε, έγραφε. Άρθρα και βιβλία για την επιστήμη του, αλλά και διηγήματα, θεατρικά μονόπρακτα, πολιτικές προκηρύξεις, επιφυλλίδες, στίχους, πολιτικά άρθρα. Έγραψα ακόμα και για ένα γάμο στο Ασχαμπάτ, όπου με είχανε καλέσει όταν επισκέφτηκα το Τουρκμενιστάν, αφηγείται με τον γνωστό αυτοσαρκασμό του ο ίδιος. Έγραψε όμως ακόμα και για το αναπόφευκτο σε όλους τέλος: "Κι όσο περνάει ο καιρός γράφω ασταμάτητα, γιατί εκείνο που θέλω να γράψω δεν το έγραψα ακόμα! Κι όταν πια δεν έχω τι άλλο να γράψω θα πάρω τον Δρόμο του Μεταξιού".

Καλό δρόμο λοιπόν, σύντροφε Γιώργο...

http://www.avgi.gr/