Είδηση ήταν και πέρασε…

Του Γιάννη Παντελάκη 

Το πρωινό της περασμένης Πέμπτης, ειδικά εκείνο το πρωινό, δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση διάφορων τηλεοπτικών δημοσιογράφων οι οποίοι έπρεπε να διαβάσουν τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων. «Ψηφιακό ρουσφέτι στους καναλάρχες», έγραφε με πηχυαίους τίτλους το πρωτοσέλιδο αυτής της εφημερίδας που κρατάτε στα χέρια σας. Η είδηση ήταν απλή, δεν είχε ανάγκη από επεξηγήσεις, δεν είχε δεύτερη ανάγνωση. Πολύ απλά περιέγραφε μια διάταξη επτά αράδων όλων κι όλων σ’ ένα πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας (!) και η οποία προβλέπει την παραχώρηση αδειών εκπομπής ψηφιακών μεταδόσεων από τα κανάλια που ήδη υπάρχουν και εκπέμπουν αναλογικά. Ετσι απλά. Χωρίς κανέναν πλειοδοτικό διαγωνισμό, χωρίς πλειστηριασμό συχνοτήτων ώστε να προστεθούν ενδεχομένως και νέοι «παίκτες» στον κρίσιμο για τη λειτουργία της δημοκρατίας χώρο. Και φυσικά χωρίς να προβλέπεται κανένα έσοδο για το Δημόσιο, περιουσία του οποίου είναι οι συχνότητες. Πρόκειται για δημόσιες συχνότητες, ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Οι τηλεοπτικοί συνάδελφοι –για την ακρίβεια οι περισσότεροι από αυτούς– πέρασαν το πρωτοσέλιδο σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το διάβασαν γρήγορα γρήγορα με μια εμφανή δόση αμηχανίας και συνέχισαν για το επόμενο πρωτοσέλιδο. Λογικό. Εργοδότες τους είναι αυτοί στους οποίους δίνονται χαριστικά οι άδειες ψηφιακών συχνοτήτων, συνέβη μια παραλλαγή της έννοιας «συγκρουόμενα συμφέροντα». Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι οι συνάδελφοι που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Σε όλους μας μπορεί να συμβεί ή έχει συμβεί.

Το πρόβλημα είναι ότι η είδηση σχεδόν χάθηκε. Την αναπαρήγαγαν κάποια λίγα μέσα, περισσότερα ιντερνετικά sites και blogs (εκεί οι πληροφορίες μπορεί συχνά να δημοσιοποιούνται χωρίς διασταύρωση, αλλά τουλάχιστον δεν εξαφανίζονται) και η είδηση τελείωσε. Ετσι απλά, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Καμία ευρύτερη αναπαραγωγή, καμία συζήτηση στα τηλεοπτικά πάνελ, καμία αναφορά από τα κυρίαρχα, από πλευράς επιρροής, τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά δίκτυα.

Ενα ακόμα σκάνδαλο προστέθηκε στα ήδη γνωστά σ’ αυτόν τον αμαρτωλό χώρο. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται εκεί γύρω στο 1989, όταν σχεδόν όλα τα κόμματα (εξαίρεση η ΔΗΑΝΑ του Κ. Στεφανόπουλου), συμφώνησαν να δοθούν προσωρινές άδειες τηλεοπτικών καναλιών στους πανίσχυρους τότε εκδότες εφημερίδων, πολλαπλασιάζοντας τη δύναμη και ισχύ που είχαν. Οι άδειες μάλιστα δεν έχουν αποκτήσει ακόμα μόνιμο χαρακτήρα (στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού αλληλεξάρτησης πολιτικής και μιντιακής εξουσίας) και εξακολουθούν να έχουν προσωρινό χαρακτήρα, χωρίς μάλιστα ποτέ να εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία πόροι για τη χρησιμοποίηση από ιδιώτες δημόσιων συχνοτήτων. Είναι γνωστό μάλιστα πως ακόμα και η σκληρή τρόικα που δεν δέχεται εύκολα αναβολή καταβολής οφειλών στο Δημόσιο από οποιονδήποτε, για τους καναλάρχες ήταν δεκτική σε μία ακόμα αναβολή.

Να επανέλθουμε όμως. Η είδηση της σκανδαλώδους παραχώρησης εκπομπών, στη νέα ψηφιακή εποχή, στους ήδη ιδιοκτήτες τηλεοπτικών καναλιών ήδη αποτελεί παρελθόν. Για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών είναι μια άγνωστη είδηση, μια είδηση που ποτέ δεν υπήρξε. Δεν την πληροφορήθηκαν, άρα δεν γνωρίζουν και τα παρεπόμενα που αυτή έχει. Η πληροφόρησή τους θα εξακολουθεί να παρέχεται σε μεγάλο βαθμό από τα ίδια ισχυρά μέσα, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν οι τηλεθεατές-ακροατές πως τα μέσα αυτά έχουν ήδη προσθέσει μία ακόμα ιστορία διαπλοκής με την πολιτική εξουσία στο ενεργητικό τους.

Και όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό. Πως δηλαδή η χαριστική από την πλευρά της πολιτικής εξουσίας διάταξη προς τα μέσα αυτά θα έχει αναμφισβήτητα και ενός είδους ανταποδοτικό χαρακτήρα. Θα πρέπει δηλαδή και τα μέσα αυτά να φερθούν ανάλογα προς εκείνους που τους επιβεβαίωσαν την ισχύ και δεν τους ζήτησαν μάλιστα ούτε ένα ευρώ γι’ αυτή την επιβεβαίωση. Το φιλτράρισμα των ειδήσεων, η ανάδειξη συγκεκριμένων θεμάτων και η εξαφάνιση κάποιων άλλων δεν θα έχουν κριτήριο μόνο την αξία της είδησης, αλλά θ’ αποτελούν και απόρροια της συναλλαγής που περιγράψαμε λίγο πριν. Και όταν είναι πασιφανές πως η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ως βασική πηγή πληροφόρησης και γνώσης έχουν τα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, γίνεται εύκολα κατανοητή η αξία της είδησης που… χάθηκε.

http://www.efsyn.gr/