Του Θανάση Καρτερού
Σπαγγέτι γουέστερν με το Τέξας. Ο ένας πυροβολεί τον Τσίπρα ότι έκανε τούμπα με τη γραμμή του κόμματος για το ευρώ. Ο άλλος γιατί ανακάλυψε πως ο Τσίπρας είπε στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι αλλιώς μιλάς στο εξωτερικό κι αλλιώς σε μια συγκέντρωση του κόμματος. Ο τρίτος γιατί στη συζήτηση επί τεξανού εδάφους συμμετείχαν εξέχοντες οικονομολόγοι, κάποιοι από τους οποίους κατηγορούνται ότι υπήρξαν σύμβουλοι του Γιώργου Παπανδρέου -όπερ έδει δείξαι.
Έφτασε μέχρι τη Βουλή το πιστολίδι. Ξέχασαν ότι τόσο καιρό απαιτούν το λυντσάρισμα του ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι άκρο και πρότειναν το λυντσάρισμά του επειδή δεν είναι άκρο. Γιατί μόλις πήγε, λέει, η αντιπροσωπεία του στο Τέξας ξέχασε ότι είναι με τους Ινδιάνους και συντάχθηκε με τους Λευκούς. Άποψη που απέκτησε, όσο και να 'ναι, κάποιο κύρος από το γεγονός ότι την επικαλέστηκαν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, οι οποίοι ως γνωστόν ανησυχούν για τη συνέπεια της Αριστεράς.
Μπορεί όλα αυτά να φέρνουν κάπως σε κωμωδία, αλλά δεν πρόκειται απλώς για άλλο ένα μέτωπο ανοησίας. Υπάρχει κάτι καινούργιο που τους ανησυχεί σφόδρα: Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στο εξωτερικό αλλάζει γοργά. Και σε ανθρώπους με διεθνές κύρος και επιρροή, όπως ο Γκαλμπρέιθ, ο Πάρκερ και πολλοί άλλοι. Και σε έντυπα με διεθνή κυκλοφορία και απήχηση που μόνο για αριστερές συμπάθειες δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Και σε πολιτικές προσωπικότητες με εξέχοντα ρόλο.
Και οι κυβερνήσεις όμως -και ο νοών νοείτω- αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι, θέλουν δεν θέλουν, τους αρέσει δεν τους αρέσει, αύριο θα υποχρεωθούν να συνδιαλλαγούν με μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Και έτσι τους βλέπουμε ήσυχα - ήσυχα και χωρίς ντόρο να παρατούν τις ανοησίες για εξτρεμιστές και ακραίους, να μαζεύουν τη γλώσσα τους, να προσέχουν τα λόγια τους και να αφήνουν γενικώς την πόρτα ανοιχτή στη συνύπαρξη μ' αυτό που δεν θέλουν να γίνει -αλλά θα γίνει.
Αυτή η αλλαγή κλίματος στο εξωτερικό, που οφείλεται βεβαίως στην αλλαγή συσχετισμών στο εσωτερικό, τους προκαλεί παραληρηματικό πυρετό. Χάνουν την αποκλειστική αντιπροσώπευση της χώρας οι άνθρωποι. Εξ ου και το σπαγγέτι γουέστερν. Όπου όμως ξεχνούν ότι δεν είναι οι ίδιοι, αλλά ο πολίτης - σκηνοθέτης που επιλέγει ποιος είναι ο Καλός, ποιος ο Κακός και ποιος ο Άσχημος...