Αναρτήσεις
Προφανώς δεν αναφέρομαι στον Κώστα Καραμανλή τον νεότερο, ο οποίος άλλωστε στο παρελθόν έχει δηλώσει «Δεν είμαι καραμανλικός, είμαι ο Καραμανλής», και ο οποίος εκ χαρακτήρος και εκ παραδόσεως... κάθεται και περιμένει.
Το θέμα μας είναι οι υπόλοιποι καραμανλικοί, όλοι αυτοί που βουβοί και άβουλοι παρακολουθούν τη μετάλλαξη του κόμματός τους σε κάτι άλλο απ’ αυτό που ήξεραν.
Θα ρωτήσει κάποιος και τι μας νοιάζει εμάς για τα εσωτερικά της δεξιάς. Ποσώς θα μας ένοιαζε αν δεν δηλητηρίαζαν με τον τρόπο που δηλητηριάζουν το πολιτικό σκηνικό, αν δεν επώαζαν μια άνευ προηγουμένου αυταρχική και ακροδεξιά στροφή της χώρας. Είναι χρήσιμο για τη δημοκρατία η κεντροδεξιά να είναι πράγματι κεντροδεξιά (και η κεντροαριστερά κεντροαριστερά, φυσικά). Αυτά τα ανάλγητα και εξαρτημένα μορφώματα εξουσίας που έχει δημιουργήσει η ελληνική κρίση δεν προοιωνίζονται καλή συνέχεια - ούτε για την ανάκαμψη, αλλά ούτε και για την ίδια τη δημοκρατία.
Bασικό χαρακτηριστικό της καραμανλικής δεξιάς μετά τη μεταπολίτευση ήταν η ηγεμονία της επί της ακροδεξιάς (είτε αυτή βρισκόταν μέσα στις γραμμές της είτε έξω απ’ αυτές, όπως στις εκλογές του ’77), και η παρεπόμενη ικανότητά της να πραγματοποιεί ανοίγματα προς το κέντρο ενσωματώνοντας στη στρατηγική της ανάλογες, πιο ήπιες, πολιτικές. Και τώρα βλέπουν όλοι αυτοί τον Σαμαρά να κάνει στροφή προς ό,τι πιο ακροδεξιό, εθνικιστικό, συντηρητικό και αυταρχικό. Κι από πάνω, να γιγαντώνεται και η επιρροή της ακροδεξιάς! Αυτό κι αν είναι success story…
Βλέπουν οι καραμανλικοί τον Σαμαρά να ρυμουλκεί το κόμμα τους οριστικά έξω από το χώρο του κέντρου και να στρέφει ολόκληρη την παράταξη σε πολιτικές που την πηγαίνουν -μαζί και τον τόπο- 50 χρόνια πίσω κι ακόμα χειρότερα. Γιατί στη λογική του παρακράτους και των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων έχουν τώρα προστεθεί ο ρατσισμός και η κοινωνική αναλγησία.
Βλέπουν οι καραμανλικοί τον Αντώνη Σαμαρά να καλύπτει τα ελλείμματα πρωτογενούς πολιτικής με αστυνομικό και κοινοβουλευτικό τσαμπουκά.
Βλέπουν οι καραμανλικοί τον Αντώνη Σαμαρά να υιοθετεί και να προστατεύει τον Ευάγγελο Βενιζέλο, σε πείσμα τόσο της πολιτικής γεωγραφίας όσο και της πολιτικής δικονομίας.
Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο τους άρεσε να υποστηρίζουν έναν πρωθυπουργό του «θα». Είμαι όμως σίγουρος ότι θα είναι ασφαλώς πιο επιφυλακτικοί με έναν πρωθυπουργό του «ρε».
Το θέμα μας είναι οι υπόλοιποι καραμανλικοί, όλοι αυτοί που βουβοί και άβουλοι παρακολουθούν τη μετάλλαξη του κόμματός τους σε κάτι άλλο απ’ αυτό που ήξεραν.
Θα ρωτήσει κάποιος και τι μας νοιάζει εμάς για τα εσωτερικά της δεξιάς. Ποσώς θα μας ένοιαζε αν δεν δηλητηρίαζαν με τον τρόπο που δηλητηριάζουν το πολιτικό σκηνικό, αν δεν επώαζαν μια άνευ προηγουμένου αυταρχική και ακροδεξιά στροφή της χώρας. Είναι χρήσιμο για τη δημοκρατία η κεντροδεξιά να είναι πράγματι κεντροδεξιά (και η κεντροαριστερά κεντροαριστερά, φυσικά). Αυτά τα ανάλγητα και εξαρτημένα μορφώματα εξουσίας που έχει δημιουργήσει η ελληνική κρίση δεν προοιωνίζονται καλή συνέχεια - ούτε για την ανάκαμψη, αλλά ούτε και για την ίδια τη δημοκρατία.
Bασικό χαρακτηριστικό της καραμανλικής δεξιάς μετά τη μεταπολίτευση ήταν η ηγεμονία της επί της ακροδεξιάς (είτε αυτή βρισκόταν μέσα στις γραμμές της είτε έξω απ’ αυτές, όπως στις εκλογές του ’77), και η παρεπόμενη ικανότητά της να πραγματοποιεί ανοίγματα προς το κέντρο ενσωματώνοντας στη στρατηγική της ανάλογες, πιο ήπιες, πολιτικές. Και τώρα βλέπουν όλοι αυτοί τον Σαμαρά να κάνει στροφή προς ό,τι πιο ακροδεξιό, εθνικιστικό, συντηρητικό και αυταρχικό. Κι από πάνω, να γιγαντώνεται και η επιρροή της ακροδεξιάς! Αυτό κι αν είναι success story…
Βλέπουν οι καραμανλικοί τον Σαμαρά να ρυμουλκεί το κόμμα τους οριστικά έξω από το χώρο του κέντρου και να στρέφει ολόκληρη την παράταξη σε πολιτικές που την πηγαίνουν -μαζί και τον τόπο- 50 χρόνια πίσω κι ακόμα χειρότερα. Γιατί στη λογική του παρακράτους και των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων έχουν τώρα προστεθεί ο ρατσισμός και η κοινωνική αναλγησία.
Βλέπουν οι καραμανλικοί τον Αντώνη Σαμαρά να καλύπτει τα ελλείμματα πρωτογενούς πολιτικής με αστυνομικό και κοινοβουλευτικό τσαμπουκά.
Βλέπουν οι καραμανλικοί τον Αντώνη Σαμαρά να υιοθετεί και να προστατεύει τον Ευάγγελο Βενιζέλο, σε πείσμα τόσο της πολιτικής γεωγραφίας όσο και της πολιτικής δικονομίας.
Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο τους άρεσε να υποστηρίζουν έναν πρωθυπουργό του «θα». Είμαι όμως σίγουρος ότι θα είναι ασφαλώς πιο επιφυλακτικοί με έναν πρωθυπουργό του «ρε».
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου