Και η Μαρφίν; Τι έχετε να πείτε για την Μαρφίν;

Η παραπάνω φράση είναι η μόνιμη επωδός των δεξιών όταν κάποιος πάει να μιλήσει για το περιβάλλον που γέννησε και διαμόρφωσε η είσοδος της χώρας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ.

Μια από τις μεγαλύτερες πορείες στην ιστορία της χώρας, ένα ηχηρό όχι στα σχέδια Παπανδρέου και ένα προβοκατόρικο χτύπημα με τους πρώτους νεκρούς αυτής της νέας εποχής. Ναι, έτσι θα πρέπει να τους θυμόμαστε γιατί δυστυχώς μετά ακολούθησαν χιλιάδες άλλες νεκρών.

4 χρόνια μετά τη Μαρφίν δεν υπάρχει κανένα πόρισμα, κανένας υπαίτιος, καμιά αιτιολόγηση του τι συνέβη, τι ήταν για παράδειγμα αυτές οι "Μολότωφ που έμοιαζαν με Ναπάλμ" όπως έλεγε η γνωμάτευση των εμπειρογνωμόνων της τράπεζας.

4 χρόνια μετά δεν υπάρχει καν Μαρφίν σαν όνομα. Υπάρχει μόνο η αναφορά σε αυτό όταν η κυβέρνηση βρίσκεται σε κάποια γωνία και ζητά από την Αριστερά και τους χώρους αριστερότερα αυτής να το καταδικάσουν. Λες και αν έχεις ανοίξει ένα βιβλίο ιστορίας δεν ξέρεις πως τέτοιου είδους ενέργειες τις κάνουν μόνο τα παρακράτη, δεν ξέρεις πως τους σταθμούς των τρένων στη Μπολόνια, τα Σινεμά στην Αθήνα και τα κοινοβούλια στη Γερμανία τα καίει το παρακράτος.

4 χρόνια μετά η μνήμη αυτών των ανθρώπων λερώνεται όταν παραστεί ανάγκη και κανένας από όσους έμειναν πίσω δεν έχει ησυχάσει. Πως να ησυχάσεις όταν αντιμετωπίζεις μπροστά σου την έλλειψη δικαιοσύνης στην πιο κραυγαλέα έκφανσή της;

4 χρόνια μετά, η Δικαιοσύνη σου συνομιλεί με τους νεοναζί, το κράτος σου συνομιλεί με τους νεοναζί και σου μιλάει για κάθαρση σε όλα τα επίπεδα. 4 χρόνια μετά, η σημαία του, η Μαρφίν, είναι εξίσου λερωμένη με το ίδιο κάνοντάς το στα μάτια κάποιων συνένοχο αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος.

4 χρόνια μετά, κι εμείς ακόμα μετράμε θύματα... 


του Δημήτρη Γκιούλου