Μια Γάζα για την πληγή μου

Του Στέλιου Κυμπουρόπουλου

Έστω και μια ημέρα πολέμου είναι αρκετή για να πληγωθούν οι καρδιές πολλών ανθρώπων. Μόνο που τώρα δε γίνεται συζήτηση για μια συναισθηματική απόρροια ή εμφάνιση αγχωδών εκδηλώσεων αλλά για σώματα που είναι κομμένα στη μέση, για ανθρώπους που διαμελίζονται, για παιδιά που χάνονται για άτομα που «φταίνε» γιατί γεννήθηκαν.

Καθημερινό δελτίο πόνου, μετρημένες ημέρες επιβίωσης του Θανάτου χωρίς να υπάρχει αξία στις 17 ή 18 ημέρες πολέμου.

Χωρίς να δίνεται έμπρακτη σημασία στα άψυχα κορμιά. Πού είναι η ανθρώπινη πρόοδος; Πού είναι η ανύψωση του;

Πόσο πρέπει να αγαπάμε το Εγώ για να θεωρούμε πως κάποιοι λίγοι κάποιοι, εκλεκτοί αξίζει να ζούμε;

Τόσο άσπλαχνοι; Τόσο ελεήμονες του κέρδους; Τόσο ναρκισσισμός;

Αδέλφια μας είναι και άνθρωποι και φίλοι μας.

Ας παραδειγματιστούμε τι όλεθρο φέρει ο πόλεμος και ας νιώσουμε τον κάθε πόλεμο που γίνεται στην καθημερινότητά μας.

Η θέωση που ψάχνουμε οι Χριστιανοί έρχεται από την ταπεινότητα. Ας συμφιλιωθούμε με το γείτονα, με το παιδί μας, με το σύντροφό μας.

Και αν σώσουμε αυτόν τον πόλεμο σε κάθε γωνιά, η Ειρήνη γρήγορα θα οχυρωθεί και θα δώσει τα φώτα της αληθινής Αγάπης. Ποιος θεός ζήτησε να το δοξάσουμε με πόλεμο;

Ποιος μικρός λαός αποφάσισε πως είναι ο εκλεκτός του;

Δυστυχώς, όταν δολοφονούμε το Παιδί του γείτονα, είναι σα να σκοτώνουμε το μέλλον όλου του κόσμου.

Γιατί, μαζί με το νεκρό παιδί του άλλου, σκοτώνουμε και την αθωότητα του δικού μας παιδιού και δίνουμε βαριά κληρονομιά στο αύριο. ΑΙΜΑ!

Κάθε φορά που δεν κάνουμε κάτι, γινόμαστε συνένοχοι για την οβίδα που έφυγε από το όπλο και διαμέλισε ένα αθώο κορμί.

Και τελικά γιατί «ενωνόμαστε» και φτιάχνουμε οργανώσεις Ειρήνης;

Για να δώσουμε μια καλή διαφήμιση στον πόλεμο που γίνεται στη Γάζα, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο παντού!

Στην αρχαία Ελλάδα είχανε θεοποιήσει τον πόλεμο και τον είχαν τοποθετήσει μαζί με την ομορφιά και το φως. Γιατί και σήμερα σκοτώνουμε και χαιρόμαστε και από κάποιο θεωρείται τόσο όμορφο και φωτεινό;

Φαίνεται γιατί 2000 χρόνια από τότε ακόμα να καταλάβουμε πως ΟΛΟΙ μοιραζόμαστε τα ίδια κύτταρα. κύτταρα που φτιάχνουν κόκκαλα, μύες, καρδιά, κλάμα. Το κλάμα που βγαίνει μετά από κάθε πληγή.

Σε όποιο Θεό και να πιστεύουμε, απόψε το βράδυ ας κάνουμε αυτήν την προσευχή που θα λέει «συγγνώμη Θεέ που αφήνω τα αδέλφια μου στα χέρια του κενού μου, της ματαιοδοξίας μου, της καλοπέρασής μου, του προσωπικού μου ωχαδελφισμού».

Ο πόλεμος κανένα δε βοήθησε. Μόνο μίσος και μαυρίλα στις σελίδες της ιστορίας.

Δε θέλω άλλες Γάζες στις πληγές μου! Αυτό που ζητάω είναι να μη μου δημιουργούνται άλλες πληγές.

(Αγαπητέ Στέλιο, αν υπήρχε Θεός, θα τον δίκαζαν για τις ιδέες του. Και μάλλον θα του ζητούσαν να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Για μην υπάρχουν πόλεμοι -οι πόλεμοι δεν είναι φυσικό φαινόμενο- και για να ζουν οι άνθρωποι αδελφωμένοι, θα πρέπει να τα τινάξουν πρώτα ο καπιταλισμός και η πατριαρχία· που έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Θα συμβεί κάποτε αλλά εμείς δεν θα είμαστε εδώ. Να είσαι καλά.)

 http://pitsirikos.net/