Για τον φόβο των νοικοκυραίων

Γιώργος Σταματόπουλος

Από φίλο ακριβό δέχομαι το εξής μήνυμα: «Οσοι παραιτούνται από την ελευθερία για λίγη ασφάλεια δεν αξίζουν ούτε την ασφάλεια ούτε την ελευθερία - Βενιαμίν Φραγκλίνος». Τον ευχαριστώ. Υποψιάζομαι πού θέλει να στρέψω την προσοχή μου. Θυμάμαι εντούτοις ότι η σημαντική αυτή περσόνα του αμερικανικού (και γενικότερα) Διαφωτισμού απεικονίζεται σε χαρτονόμισμα των ΗΠΑ (το μόνο πρόσωπο που δεν είναι πρόεδρος των αμερικανικών πολιτειών), ίσως γιατί θεωρείται ένας από τους «πατέρες» του αμερικανικού έθνους (εφευρέτης του αλεξικέραυνου, συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, καλλιεργητής του ηλεκτρισμού κ.ά.).

Είναι γνωστό ότι ο φόβος είναι το δεκανίκι της εξουσίας· το μέγα όπλο για την παγίωσή της και την εξάπλωσή της· μ’ αυτόν χειραγωγεί τους πολίτες, τους πείθει δε ότι μόνο αυτός είναι ο τρόπος για να διοικούνται οι άνθρωποι. Εχει δίκιο ο Αμερικανός επιστήμονας του 18ου αιώνα: η παραίτηση από την ελευθερία για ένα πιάτο φαΐ (σοβαρό φιλοσοφικό και πολιτικο-οικονομικό πρόβλημα) οδηγεί σε ολοκληρωτισμούς, σε κυβερνητική (και παντός είδους εξουσιαστική) αυθαιρεσία. Η ελευθερία είναι -καθίσταται- ξένη για τους φοβισμένους ανθρώπους. Οι πολίτες χάνουν τη σημαντική τους ιδιότητα (συμμετοχή - συναπόφαση) και την εκχωρούν στους εξουσιομανείς και στους περί αυτούς (είτε οι τελευταίοι ανήκουν στο κονκλάβιο είτε είναι απλοί παρατρεχάμενοι...).

Ολα αυτά γιατί είμαστε ανασφαλείς, φοβόμαστε δηλαδή, τρέμουμε μη χάσουμε και τα ψιχία με τα οποία μας ταΐζουν. Σ’ αυτήν την ψυχική διατάραξη οδηγούνται και τάχα μου αριστεροί (νέοι, νέες και πολλά ακόμα ανώριμα παιδάκια, ατίθασα, δήθεν, αλλά, τελικά, μετανεωτερικά μειράκια, τίποτα σπουδαίο). Ολοι αυτοί (οι φοβισμένοι) έχουν προ πολλού πάρει την απόφασή τους, με ποιους θα πάνε δηλαδή και ποιους θα αφήσουν, δεν είναι υπόθεση του τώρα.

Φοβήθηκα όπως και η μισή Ελλάδα το 2012, γι’ αυτό έβγαλα τα χρήματά μου στο εξωτερικό· φοβήθηκα μην καταρρεύσει οικονομικά η χώρα και σαν κάθε καλός και τρομοκρατημένος νοικοκύρης έβγαλα έξω, στην ασφάλεια, την περιουσία μου, έλεγε ο Γκίκας Χαρδούβελης στην τηλοψία και ο κακομοίρης δεν ντρεπόταν καθόλου. Ενας μικρούλης, θλιβερός νοικοκύρης· ένας άνθρωπάκος, υπάκουος στη δημοτική (ειρωνική και ανατρεπτική στο βάθος της εντούτοις) παράδοση: Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης. Μην αντιδράς, μην αμφισβητείς, μην ξεσηκώνεσαι, μην εξεγείρεσαι.

Τέτοιοι άνθρωποι καθόρισαν την τύχη της χώρας και τις δικές μας, άτολμοι, απελπισμένοι, άνθρωποι που ως εκ της θέσεώς τους όφειλαν να είναι οι ίδιοι το παράδειγμα, ένα κάποιο φως. Α, μπα, το σαρκίο μας πάνω απ’ όλα. Τι σημαίνει μικρότητα; Τι σημαίνει ασφάλεια; Τι σημαίνει ελευθερία; Χαμένα όλα στη χοάνη του κοινοβουλευτισμού (του καπιταλισμού εννοείται...). Και: έξω από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, επιτέλους. Εχουμε το σθένος;

Πηγή