Σταγόνα-σταγόνα γεμίζει ο βούρκος, του Νίκου Σκοπλάκη

Η αρκετά ευρεία κοινωνική συναίνεση σε ένα σχέδιο αριστερής διακυβέρνησης υπήρξε κακή εξέλιξη για το νεοφιλελεύθερο μπλοκ της στυγνής μνημονιακής διαχείρισης. Αφού δεν μπορούν να προκαλέσουν ρωγμές με τις καθημερινές υλακές για χρεοκοπία, σκέφτηκαν να πυροδοτήσουν ξενηλασία. Ένα γνώριμο «οχυρό» από το 2008 τουλάχιστον, που εδραίωσε το μόρφωμα του Καρατζαφέρη σε ρυθμιστικό κόμβο, καλωδίωσε μικροαστικά και φτωχοποιημένα στρώματα στην ακροδεξιά αφήγηση, εγκατέστησε τους ναζιστές στις γειτονιές και έδωσε ένα χεράκι στην απρόσκοπτη ακροδεξιά μετάγγιση προς μακροημέρευση της Νέας Δημοκρατίας. Στην παρούσα συγκυρία, η μηχανική του ακραίου κέντρου προσπαθεί να ανακτήσει κοινωνικές συναινέσεις και να αποδυναμώσει τα ριζοσπαστικά στοιχεία της κυβέρνησης μέσα από το ζεύγμα «καταστολή ή χάος» και μέσα από λαθροχειρίες στο ζήτημα των προσφύγων.

Αυτές οι λαθροχειρίες συγκροτούνται ξεκάθαρα στο έδαφος της ακροδεξιάς και διακινούνται από τα έξαλλα και αδίστακτα μιντιακά συγκροτήματα, που έχουν σφετεριστεί το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης στον πιο επικίνδυνο βαθμό. Ακριβώς επειδή το προσφυγικό ζήτημα είναι διεθνές και απαιτεί ψυχραιμία και οργάνωση με γνώμονα την ανθρωπιά και το δίκαιο, το νεοφιλελεύθερο μπλοκ γκαζώνει για την ανατροπή ή τη διχαστική υπονόμευση της δέσμης μέτρων που έχουν εξαγγελθεί, προτού αυτά καταστούν λειτουργικό πλαίσιο. Για να προλάβει συντριπτικές μετατοπίσεις και σε άλλα επίπεδα, ενορχηστρώνει εκ νέου υστερία εναντίον των προσφύγων, ελπίζοντας ότι θα σφυρηλατηθεί το πρόπλασμα για μια αντιδραστική ριζοσπαστικοποίηση ως χρήσιμο όργανο πίεσης απ’ τα δεξιά εντός της κοινωνίας, προς όφελος των βραχυπρόθεσμων και μεσοπρόθεσμων συμφερόντων του.

Σε αυτή την προοπτική, επιχειρείται να αναχθεί σε ρυθμιστικό κόμβο το «Ποτάμι», το οποίο ανάβλυσε από τα έγκατα του μιντιακού κατεστημένου και του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού. Γύρω από τη σύγκρουση με τους εταίρους, αποκρυσταλλώνονται με σαφήνεια ταξικοί ανταγωνισμοί, οι οποίοι έριξαν πολλές μάσκες της «μετριοπαθούς» υδρορροής. Με το ξέσπασμα της μιντιακής εκστρατείας ηθικού πανικού εναντίον των προσφύγων και τη συντονισμένη στοχοποίηση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, έπεσε ακόμα μία. Ο αρχηγός-showman της ακροκεντρώας υδρορροής εκφώνησε τη νέα ντιρεκτίβα προς κάρπωση, χρήση και, κυρίως, κατάχρηση: «ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ένα σήμα στους δουλέμπορους ότι εδώ υπάρχει έδαφος για τις δουλειές τους». Για τον αρχηγό-showman, λοιπόν, το να μην συνθλίβονται οι πρόσφυγες από βαρβαρότητα σε αθλιότητα και το να καλυφθεί το αποκρουστικό έλλειμμα δικαίου και ανθρωπιάς, είναι πρόσκληση στους δουλέμπορους για δουλειές. Μια «μεσότητα» εντυπωσιακά συμβατή με συνθήματα της ακροδεξιάς αντιπολιτικής.

Από πολλές απόψεις, το πολιτικάντικο κήρυγμα made in «Ποτάμι» εξυπηρετεί πολύ αποτελεσματικότερα στη συγκυρία την αντιδραστική ριζοσπαστικοποίηση, μια που ο προσεταιρισμός ακροδεξιών πάσης φύσεως παραμένει ενεργό αίτημα για την ανασύνταξη του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού μπλοκ. Όπως και για πολλά άλλα ζητήματα, έτσι και για το ζήτημα των προσφύγων, η «ουδετερότητα» είναι χίμαιρα, αν δεν είναι μια διαχειριστική απάτη, καλοστημένη ή κακοστημένη. Η δημοκρατική πολιτική για τις μετανάστριες και τους πρόσφυγες δεν είναι χρυσή τομή ανάμεσα στο «δεξιό λάθος» και στο «αριστερό λάθος» (σύμφωνα με τον «λόγο του Αγίου Παντελεήμονα»), αλλά υποστασιοποιείται στην πράξη μέσα σε ένα πλαίσιο αδιαχώριστο από την οικουμενικότητα των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, κυρίως όταν ο νεοφιλελεύθερος «ευρωπαϊσμός» της «Ευρώπης-φρούριο» τα καταστρατηγεί βάναυσα. Σε αντίθετη περίπτωση, η τομή παραγίνεται χρυσή και η ουδετερότητα αντιπροσωπεύει το άκρο των τρομαγμένων οπαδών του status quo, πολλοί από τους οποίους δεν θα είχαν καμία αντίρρηση να τρομάξουν όσο ηχηρά χρειάζεται εναντίον των προσφύγων, αν είναι να καμφθεί η «ανεύθυνη αριστερά» και να αναγεννηθεί το αγαπημένο τους και ταξικότατο κράτος έκτακτης ανάγκης.

Η υποπολιτική υστερία είναι περιούσιο όργανο κάθε νεοσυντηρητικού κατεστημένου, που αυτόματα θεωρεί τη δημοκρατική πολιτοφροσύνη «αριστερό λάθος», που θά’ λεγε και το «Ποτάμι», ύποπτη και εξ ορισμού ανεπιθύμητη οδό χειραφέτησης και αλλαγής των συσχετισμών. Γλυκερά παραπλανητικές γενικολογίες και πατερναλιστικά συμπληρώματα υφαίνουν το ισχνό κουκούλι της «μετριοπάθειας», το οποίο σκίζουν αιχμές σαν τις παρακάτω (από τον «λόγο του Αγίου Παντελεήμονα»), σχετικά με τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων: «οι αριστεροί θα σου πουν να ανοίξουμε τα σύνορα γιατί όλοι οι καλοί χωράνε» και «ανοιχτά σύνορα για να μπαίνει όποιος θέλει», «στη Τουρκία (sic) 1.3 εκατομμύριο μετανάστες και πρόσφυγες περιμένουν να μπουν στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας. Μπορεί αυτή την εποχή η Ελλάδα να θρέψει 1.3 πρόσφυγες και μετανάστες; Σε ποιες δομές; Με ποια λεφτά;». Παρόμοια ιδεολογήματα απαντώνται και στην ιδιόλεκτο των Pegida («Πατριώτες Ευρωπαίοι ενάντια στον εξισλαμισμό της Εσπερίας») ή της Μαρίν Λε Πεν. Όταν η Αριστερά επιδιώκει να εφαρμόσει στην πράξη μια δέσμη μέτρων συμμετρική προς τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, στο «Ποτάμι» πλημμυρίζει ο ηθικός πανικός ακροδεξιού καφενείου ή καναλιού: ο εξωτερικός εχθρός καραδοκεί να ροκανίσει δομές και λεφτά και οι κακοί αριστεροί γκρεμίζουν τα τείχη που μάς προστατεύουν. Κι όταν το «Ποτάμι» ρητορεύει για τα κοινωνικά συμφέροντα που το δημιούργησαν, τροφοδοτεί με κάθε του σταγόνα και σταγονίδιο αυτόν τον βούρκο, ο οποίος αντιμετωπίζει ανθρώπινες ζωές σαν «εισροές-εκροές» στις αφιλόξενες θάλασσες μιας ολοένα πιο φοβικής και απάνθρωπης Ευρώπης.

Η αριστερή πολιτική δεν είναι χρησιμοθηρία και η χρησιμοθηρία δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία. Η μάχη της Αριστεράς πρέπει να είναι συντονισμένη, μεθοδική και ανυποχώρητη απέναντι στην αστική ιδεολογία και τον ακροδεξιό βούρκο που κοχλάζει μέσα της στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Ο βούρκος θέλει να μαγαρίσει τους πρόσφυγες, ακριβώς επειδή επιδιώκει να μαγαρίσει συνολικά το ανθρώπινο μέλλον.

πηγή