Οι μεταλλωρύχοι και οι νουνεχείς

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Οσο αποκρουστικό και ομοιόμορφο, έως γελοίο, ήταν το θέαμα των μεταλλωρύχων στο κέντρο της Αθήνας, θα πρέπει εντούτοις να εξεταστεί σοβαρά και όχι απαξιωτικά από όσους αντιδρούν στις εξορύξεις στη Χαλκιδική. Μπορεί ο αστείος Αδωνις να προκαλεί τον γέλωτα στην Επικράτεια επιδεικνύοντας την υψηλή εργατική του συνείδηση, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να μπει στο αρχείο το μείζον θέμα που έχει ανακύψει φέρνοντας αντιμέτωπες χιλιάδες οικογένειες· αυτές που θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται (με όποιο τίμημα;) και ‘κείνες που αντιδρούν στη λειτουργία των ορυχείων φρονούσες ότι έτσι καταστρέφεται το περιβάλλον και κινδυνεύει η ζωή των κατοίκων από τα βαρέα μέταλλα και το αρσενικό, που έχουν ανιχνευθεί στο νερό της ευρύτερης περιοχής.

Η ανεργία και η πείνα κάνουν θηρίο τον άνθρωπο, ο οποίος προκειμένου να κορεστεί δεν διστάζει να προβεί στα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα, όπως είναι η μόλυνση γης τε και υδάτων, που έχουν θανάσιμες επιπτώσεις στην υγεία των ίδιων αλλά και των παιδιών τους. Αυτά θέλουν να αποφύγουν -με το δίκιο τους- όσοι αντιδρούν, αλλά εύκολα μπορούν να τους αποκαλούν ψευδοοικολόγους, σφετεριστές της ίδιας γης για ανέγερση τουριστικών δομών και πλείστα άλλα, που δίνουν δίκιο (;) σε κείνους που θέλουν να εργαστούν και να φάνε (!) και ας καεί ο ντουνιάς.

Οξειδωμένη πραγματικά η πραγματικότητα στις Σκουριές. Τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι εάν σταματήσει η εξόρυξη; Ας αντιπαρέλθουμε (ως ισοπεδωτικό και λαϊκιστικό) το ότι εκατομμύρια είναι οι άνεργοι που ζουν στη χώρα. Οι πιο νουνεχείς θεωρούν ότι υπάρχει λύση. Εάν -λένε- βρεθεί τρόπος να αποφευχθεί η παραγωγή καρκινογόνων ουσιών, μπορεί η εταιρεία να συνεχίσει τις εργασίες της. Ο τρόπος όμως αυτός απαιτεί τεράστιες εγκαταστάσεις (ειδικά φίλτρα κ.λπ.), οι οποίες είναι πολύ υψηλού κόστους, άρα; Δώρον άδωρον;

Είναι εντούτοις, φαντάζει, σαν η μόνη λύση, αφού και οι δύο «παρατάξεις» επιμένουν να υπερασπίζονται τα επιχειρήματά τους. Βλέποντας βέβαια κανείς τις απαράδεκτες μεθόδους της εταιρείας να συνεχιστούν οι εργασίες (εκβιασμοί, χρηματισμοί, ψεύδη και λοιπά), τάσσεται με το μέρος εκείνων που αντιδρούν· αυτό επιτάσσει η εχεφροσύνη και η όποια ηθική, που δεν βρίσκονται μακριά από τον ρεαλισμό. Γνωρίζουμε δε καλά τι σημαίνει ρεαλισμός για τους ισχυρούς, γι’ αυτούς που εκμεταλλεύονται τα πάντα προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η καναδικών συμφερόντων εταιρεία «σήκωσε» τις εγκαταστάσεις της από τον Καναδά και τις μετέφερε σε τριτοκοσμική χώρα. Αυτή είναι και η νοοτροπία του αποικιοκράτη.

Δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, όταν διαβεβαιώνει ότι ουδείς εργαζόμενος θα χάσει τη δουλειά του. Θα τους μετατάξει; Θα βρει μια μέση λύση αδιαφορώντας για το κόστος; Ακόμη και αν την αποτολμήσει, έχει διαπιστωθεί επιστημονικά ότι είναι δυνατή μια τέτοια (διηθητική) λύση; Σημασία έχει ο διάλογος να καταλήξει κάπου, σ’ εκείνον τον τόπο όπου λείπουν το μίσος και ο φανατισμός, η αντιπαλότητα και η εχθρότητα. Υπάρχει τέτοιος τόπος;

Πηγή