Όχι στην εκποίηση της ζωής μας

γράφει η Βίκη Σκούμπη*

Τις τελευταίες μέρες ΜΜΕ, Ευρωπαίοι πολιτικοί που μας κουνούν απειλητικά το δάχτυλο, ακραιφνείς και κατ’ επίφαση ντόπιοι ευρωπαϊστές κάνουν τα πάντα για να μας πείσουν να μην πάρουμε την οδό της απωλείας δηλαδή αυτή Όχι. 

Επιδιώκουν για μια ακόμη φορά να μας τρομοκρατήσουν προβάλλοντας ψευτοδιλήμματα. Από την μια η Ευρώπη,  και από την άλλη το χάος, μας λένε,  από την μια η ευημερία (;) της Δύσης, από την άλλη τα Βαλκάνια ή και ο τρίτος κόσμος.  

Κάποιοι  από εμάς παγιδεύονται στα ψευδεπίγραφα διλήμματα και στο όνομα της προσήλωσής τους στα ευρωπαϊκά ιδεώδη επιλέγουν το Ναι. Για να απαντήσεις όμως σε ένα ερώτημα πρέπει να γνωρίζεις τους όρους με τους οποίους τίθεται. 

Η άποψη που ισχυρίζεται ότι σήμερα καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στην Ευρώπη και σε μια καταστροφική έξοδο, βασίζονται σε ένα ιδεολόγημα που διακινείται εδώ και πέντε χρόνια από την κυρίαρχη αφήγηση. 

Σύμφωνα με την τελευταία, είμαστε μάρτυρες μιας σκληρής αναμέτρησης ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Από την μια δηλαδή έχουμε τους ‘εκπροσώπους της Ευρώπης’ και στο απέναντι στρατόπεδο μια αιρετική χώρα που υποσκάπτει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τον ανέντιμο και απείθαρχο χαρακτήρα της, μια χώρα που οφείλει επί τέλους να συμμορφωθεί με τους ευρωπαϊκούς κανόνες. 

Αν δούμε όμως τα πράγματα από μια κάποια απόσταση, θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για μια μαγική εικόνα. Στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων μηνών δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι Αθήνα και Ευρώπη αλλά συγκρούστηκαν και συγκρούονται τα συμφέροντα των δανειστών με αυτά μιας υπερχρεωμένης ευρωπαϊκής χώρας, της  Ελλάδας. 

Η τριάδα των θεσμικών δανειστών – η νυν και αεί Τρόικα- αποτελείται από ένα εξω-ευρωπαϊκό θεσμό – το ΔΝΤ-, από έναν μη δημοκρατικό ελεγχόμενο τραπεζικό ίδρυμα που δεν λογοδοτεί σε κανέναν – την ΕΚΤ-, και από έναν ευρωπαϊκό θεσμό αμφίβολης αντιπροσωπευτικότητας, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. 

Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί κανείς ότι το εν λόγω τρίο έχει ως μείζον μέλημα την διαφύλαξη των θεμελιωδών ευρωπαϊκών αρχών όπως η δημοκρατία, η ισοτιμία και η ισονομία. Γνωρίζουμε όλοι πόσο ανενδοίαστα καταστρατηγούνται από την ΕΚΤ τα κυριαρχικά δικαιώματα κρατών μελών, δια μέσου του γνωστού εκβιασμού ρευστότητας. Η Ιρλανδία του Νοέμβρη 2010 και η Κύπρος του Μαρτίου 2013 είναι ακόμα στις μνήμες μας. Μήπως όμως η Επιτροπή αντισταθμίζει το έλλειμμα δημοκρατίας εισάγοντας αντισταθμιστική δόση στο μείγμα;    

Ας θυμηθούμε την εξαιρετικά αποκαλυπτική απάντηση που έδωσε στους Ευρωβουλευτές του Σύριζα  σε έναν πρώτο χρόνο ο Κατάινεν, και σε έναν δεύτερο ο Μοσκοβισί, σύμφωνα με την οποία η ισχύς του  Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρώπης έχει ανασταλεί τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλες τις άλλες χώρες που βρίσκονται υπό την επίβλεψη της Τρόικας. Συγκεκριμένα οι δύο κύριοι, μιλώντας ως οικονομικοί ευρωπαϊκοί επίτροποι, είπαν χωρίς περιστροφές ότι τα Μνημόνια δεν υπόκεινται στο Κοινοτικό Δίκαιο ούτε δεσμεύονται από τον Ευρωπαϊκό Χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων. Εν ολίγοις υπάρχουν δύο κατηγορίες ευρωπαίων πολιτών, αυτοί για τους οποίους ισχύουν έστω στα χαρτιά τα θεμελιώδη δικαιώματα, και οι λοιποί πληβείοι οι οποίοι ακούσια τα  εκποίησαν για να ενταχθούν σε σχέδια διάσωσης, που στην πραγματικότητα είναι προγράμματα μαζικής καταστροφής.  

Λίγο δύσκολο επομένως να πιστέψουμε ότι αυτοί που καταστρατηγούν την βασική δημοκρατική αρχή της ισονομίας, αυτοί που μεθοδεύουν χρηματιστικά πραξικοπήματα θα προασπίσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό και δημοκρατικό κεκτημένο.    

Αδιαμφισβήτητα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα βαρύνει πάνω στο τραπέζι στων διαπραγματεύσεων. Για την ακρίβεια θα κάνει δυνατή μια κάποια διαπραγμάτευση με το Όχι, ή θα επισφραγίσει μια χωρίς όρους συνθηκολόγηση με τον Ναι. 

Πέραν από την έκβαση των διαπραγματεύσεων, τίθεται ένα άλλης τάξης ζήτημα που ίσως και να είναι και μεγαλύτερη σημασία. Τι επίπτωση θα έχει πάνω μας μια ‘οικειοθελής’ αν και βεβιασμένη αποδοχή της εκποίησης της ζωής μας; Πως θα ξανασηκώσουμε κεφάλι σαν κοινωνία μετά από τον εκούσιο αυτοχειριασμό μας; 

Θα είμαστε καταδικασμένοι να σερνόμαστε χωρίς να τολμάμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Θα έχουμε διαλέξει την ‘ασφάλεια’  του θανάτου και της πρωματοποιημένης ζωής, χάνοντας αμετάκλητα την πρόσβαση σε μια  ζωή που να μην είναι μια στοιχειώδης επιβίωση, στην πραγματική ζωή με ότι αβεβαιότητες αυτή η τελευταία ενέχει; 

Αυτό που διακυβεύεται σήμερα στην Ευρώπη ξεπερνάει κατά πολύ την τύχη της Ελλάδας ή αυτή της ευρωζώνης. Απόδειξη ο ακραία ελευθεροκτόνος νόμος ‘φίμωτρο’  που μόλις τέθηκε σε ισχύ στην Ισπανία.

Ο νόμος αυτός προβλέπει μαζικές επαναπροωθήσεις προσφύγων και χωρίς διακρίσεις απελάσεις μεταναστών  από τη μια, και από την άλλη, πρόστιμα έως 600.000 ευρώ για όποιον διαδηλώνει μπροστά στο Κοινοβούλιο, αντιτίθεται σε εξώσεις ή ακόμα φωτογραφίζει την αστυνομία σε πλήρη δράση. Και το χειρότερο υπεξαιρεί τα προαναφερθέντα ‘αδικήματα’ από την δικαιοδοσία της δικαιοσύνης, μετατρέποντάς τα σε παραβάσεις αστικού κώδικα η τιμωρία των οποίων εναπόκειται στην αποκλειστική κρίση της αστυνομίας. 

Πρόκειται για έναν τρομοκρατικό νόμο που θεσμοθετεί απροκάλυπτα ένα απροσχημάτιστο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, στερώντας από μετανάστες και διαδηλωτές τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα. Παντού στην Ευρώπη η δημοκρατία, ακόμα και στην πιο κλασσική ‘αστική’ εκδοχή της, εξουδετερώνεται είτε μέσα από τα Μέσα μαζικής παραπληροφόρησης είτε μέσα από την συστηματική καταστολή των ελευθεριών και των δικαιωμάτων που αποτέλεσαν το θεμέλιο της.  Κάθε δυνατότητα ρήξης πρέπει να ακυρωθεί για να μπορέσει να ολοκληρωθεί ανεμπόδιστα ο καθολικός νεοφιλελεύθερος μετασχηματισμός της κοινωνίας. 

Αυτή την Κυριακή δεν απαντάμε μόνο στα τελεσίγραφα των δανειστών και στα χρηματιστικά πραξικοπήματα των ‘θεσμών’. Απευθυνόμαστε ταυτόχρονα στους ευρωπαϊκούς λαούς για να πάρουμε όλοι μαζί τις τύχες μας στα χέρια μας. Λέμε Όχι στην κατάλυση της δημοκρατίας. Όχι για να διασωθεί κάτι από την ευρωπαϊκή ιδέα. Προτού να είναι αμετάκλητα αργά. 

* Η Βίκη Σκούμπη είναι αρχισυντάκτρια του περιοδικού αλήθεια

Πηγή