Τα τρένα που 'φύγαν, τα μυαλά που έμειναν...

γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

Καλώς πουλήθηκε στους Ιταλούς η ΤΡΑΙΝΟΣΕ.

Έστω και σε απολύτως συμβολική τιμή, “λιγότερο από όση είναι η ρήτρα του Μήτρογλου...”, όπως σχολίασε με εμφανή αμηχανία στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις 45 εκατομμύρια ευρώ...

Η ΝΔ, έχει κάθε... αντιπολιτευτική δικαιολογία να “καρφώνει” την κυβέρνηση ότι όταν οι “Σαμαροβενιζέλοι” ήθελαν να ιδιωτικοποιήσουν τα ελληνικά τρένα, και μάλιστα έναντι του ποσού των 300 εκατομμυρίων, ο καθ' έξιν ευρισκόμενος στα... κάγκελα αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ, ούρλιαζε και στηλίτευε το “ξεπούλημα” της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ενός από τα “ασημικά” της χώρας, με πρωτοστατούντα τον σημερινή υπουργό...κ. Σταθάκη! Ταυτόχρονα, όμως, θα μπορούσε και έπρεπε να χαιρετίσει την έστω καθυστερημένη αυτή ιδιωτικοποίηση, εκφράζοντας παράλληλα την ευχή τούτος ο εσμός που μας κυβερνάει ν' αρχίσει επιτέλους, έστω κι' αργά, να μαθαίνει από τα λάθη του.

Τα ελληνικά τρένα, χωρίς επί της ουσίας να προσφέρουν καμιά υπηρεσία στην κοινωνία λόγω της διοικητικής και λειτουργικής αποσάθρωσης τους, κοστίζουν στο δημόσιο 100 εκατομμύρια τον χρόνο (“φρέσκα” λεφτά- αφήστε τα σωρευμένα χρέη τους...) και αν δεν περνούσαν σε νέα χέρια, το δημόσιο έπρεπε να πληρώσει άμεσα 700 εκατομμύρια ευρώ, με τα οποία τα είχε επιδοτήσει παρανόμως.

Θυμόμαστε όλοι μας τα “παραδείγματα” της κρατικής “Ολυμπιακής” και του δημόσιου ΟΤΕ, με εξωφρενικές λειτουργικές δαπάνες λόγω κακοδιοίκησης και... χώρου υποδοχής ρουσφετολογικών πελατειακών προσλήψεων, με δάνεια που επιβάρυναν το δημόσιο το οποίο και τα είχε εγγυηθεί, με σωρευόμενες οφειλές δισεκατομμυρίων προς αυτούς του δύο οργανισμούς από άλλες δημόσιες υπηρεσίες αλλά... και πολιτικά κόμματα. Και βλέπουμε την πορεία, την ανάπτυξη, τον εκσυγχρονισμό, τις επενδύσεις που έχουν σήμερα οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που τις αντικατέστησαν... Ποια λύση θέλαμε για την χρεοκοπημένη, αρτηριοσκληρωτική, αιμάσουσα ΤΡΑΙΝΟΣΕ;

Όταν έγινε η ένωση των δύο Γερμανιών, εκατοντάδες βιομηχανικές και γενικά παραγωγικές μονάδες της παλιάς “Ανατολικής”, ιδιωτικοποιήθηκαν ακόμη και έναντι του συμβολικού ποσού του ενός γερμανικού μάρκου! Κρίθηκε (και εκ των μακροπρόθεσμου αποτελέσματος, ορθά) ότι για να υπάρξει ανάπτυξη και πρόοδος, για να γίνει η παραγωγική βάση ανταγωνιστική σε μια περιοχή και έναν πληθυσμό κακοπαθημένους από τον αδιέξοδο κρατισμό επί πολλά χρόνια, έπρεπε αφεθεί χώρος για την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Τα 300 εκατομμύρια των “Σαμαροβενιζέλων”, φυσικά και θα ήταν καλύτερα από το “αντίδωρο” των 45 εκατομμυρίων που δίνουν οι Ιταλοί. Η τεράστια αυτή διαφορά, οφείλεται στο γεγονός ότι όταν μια ιδιωτικοποίηση (μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμός, αναδιάρθρωση...) δεν γίνει την ώρα που πρέπει, το κόστος της πραγματοποίησής της θ' αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο όσο καθυστερεί. Αυτό το... αυτονόητο, είναι σε θέση επιτέλους να το αντιληφθεί ο κ. Τσίπρας; Αν κρίνουμε από τα... παραδείγματα των κ.κ. Δρίτσα,Σπίρτζη και Σκουρλέτη, μάλλον θα πρέπει να απογοητευθούμε. Και τα περιθώρια, στενεύουν...

Και για να προλάβω τυχόν “πρόθυμους” υπερασπιστές της και απολογητές της κυβερνητικής “ιδιαιτερότητας”:

Είναι αλήθεια ότι ο ΟΤΕ, τα αεροδρόμια, το λιμάνι του Πειραιά και τώρα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, με την ιδιωτικοποίηση πέρασαν στον έλεγχο... κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών. Αλλά σ' αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για κράτη (κυρίως αυτά της Ευρώπης) τα οποία λειτουργούν και διοικούνται με ιδιωτικοοικονομικά, ανταγωνιστικά κριτήρια! Όσοι έχουμε χρησιμοποιήσει τα ξένα κρατικά αεροδρόμια, τα κρατικά τρένα, τις κρατικές τηλεπικοινωνίες, καταλαβαίνουμε την διαφορά μεταξύ κράτους και... “ελληνικού κράτους”. Ας μην βάζουμε, σαν την μυλωνού, τον... άντρα μας με τους πραματευτάδες...