Οι δέκα μέρες που τρόμαξαν τον κόσμο

Του Παντελή Μπουκάλα

Συνήθως, αν όχι πάντα, χρειάζεται να περάσουν οι εκατό πρώτες ημέρες της θητείας ενός νέου προέδρου ή πρωθυπουργού για να θεωρηθεί επαρκές το δείγμα και σαφώς αποκαλυπτικό των προθέσεών του. Στην περίπτωση του 45ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, όλα γίνονται πολύ πιο γρήγορα. Θα ’λεγε κανείς ότι γίνονται σχεδόν με ταχύτητα Ιντερνετ, στο οποίο άλλωστε (και συγκεκριμένα στο Twitter, που φαίνεται αίφνης κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του) κωδικοποιεί τις λεπτές του σκέψεις και τις ανακοινώνει στο μάλλον εμβρόντητο κοινό, οικουμενικό βεβαίως και όχι αποκλειστικά αμερικανικό. Ηταν αρκετό λοιπόν το πρώτο δεκαήμερο της εξουσίας ενός ανθρώπου που δρα με την ίδια επίφοβη και επικίνδυνη απλοϊκότητα ή πνευματική γύμνια είτε σαν επικεφαλής ενός ριάλιτι είτε σαν επικεφαλής μιας παντοδύναμης χώρας για να γίνουν παγκοσμίως αντιληπτά ο τόνος, ο τρόπος και το ήθος της διακυβέρνησής του.

Το διάταγμα με το οποίο απαγορεύει την είσοδο στις ΗΠΑ Σύρων προσφύγων αλλά και πολιτών από άλλες έξι χώρες της Ασίας και της Αφρικής, κατά βάση μουσουλμανικές, φανέρωσε καθαρότερα και από την εμμονή του να χτίσει τείχος στα σύνορα με το Μεξικό (και μάλιστα με έξοδο των Μεξικανών) προς τα πού θέλει να κινήσει –ή να λακτίσει– τον πλανήτη: προς τον «πολιτισμό» της ανευθυνότητας (υποστηρίζουμε παντού τα συμφέροντά μας, ακόμα και διά των όπλων, αδιαφορούμε όμως για τις βαριές συνέπειες της πολεμικής πολιτικής μας στον τοπικό πληθυσμό), της μισαλλοδοξίας, του εθνικιστικού απομονωτισμού και της μηδενικής αλληλεγγύης (και μάλιστα εν ονόματι του χριστιανισμού). Οσα όρια είχε θέσει ο Μπαράκ Ομπάμα, από τον αριθμό των αποδεκτών προσφύγων έως τα ποσοστά των ρύπων που αντιβαίνουν στο Πρωτόκολλο του Παρισιού, όλα σαρώνονται. Μαζί και η στοιχειώδης έγνοια για την υγειονομική κάλυψη των ανασφάλιστων.

Ετσι εξηγείται γιατί απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ δεν βρίσκονται ήδη από τις πρώτες μέρες του μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, διασημότητες του καλλιτεχνικού κόσμου και οργανώσεις μαύρων, αλλά και δικαστικοί (όσοι ακύρωσαν την ισχύ του διατάγματός του), πολιτικοί του ίδιου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ξένοι ηγέτες (του Καναδά λ.χ., του Μεξικού, της Ευρώπης, όχι όλης βέβαια), καθώς και ολοένα περισσότεροι «ανώνυμοι» συμπατριώτες του. Εκλεγμένος είναι φυσικά ο νέος πρόεδρος, αν και η υστέρησή του κατά περίπου 3.000.000 ψήφους από τη Χίλαρι Κλίντον οδήγησε τη φιλαυτία του σε μια επιπλέον εμμονή, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα νοθεύτηκε εις βάρος του. Και βεβαίως είχε προειδοποιήσει προς τα πού θα πορευτεί. Δεν ηγείται, ωστόσο, μιας περιφερειακής και περιτειχισμένης χώρας που η στάση της δεν επηρεάζει το παγκόσμιο γίγνεσθαι και τη μοίρα τόσων και τόσων λαών και κρατών ξεχωριστά. Ο πολιτισμός τού «λόγον διδόναι» αφορά οποιονδήποτε πολιτικό. Και πολύ περισσότερο έναν πλανητάρχη, που, είτε μιλάει είτε «γράφει» είτε δρα, μας τρομάζει το ίδιο.

Το εμπόριο πάνω από τη δημοκρατία

Του Γιώργου  Σταματόπουλου

Εάν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επαπειλούμενης συμφοράς που κραδαίνουν οι διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες της Ε.Ε. με ΗΠΑ και Καναδά θα πηγαίναμε συμπούπουλοι αύριο, Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου, στις εφτά, στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134, δίπλα στον σταθμό ΗΣΑΠ στο Θησείο).

Γιατί; Διότι εκεί θα γίνει μια εκδήλωση της Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας «Οχι σε TTIP, CETA, TISA - Οχι στα Μνημόνια» και θα ακουστούν τα φοβερά και τρομερά που περιέχουν αυτές οι συμφωνίες.

Πρόκειται για εξωφρενική εξυπηρέτηση των πολυεθνικών, με ταυτόχρονη κατάλυση των εθνικών κοινοβουλίων και δικαστηρίων.

Εάν, π.χ., προκύψει κάποια διαφορά μεταξύ μιας πολυεθνικής και ενός κράτους η πολυεθνική έχει το δικαίωμα να παρακάμψει τα εθνικά δικαστήρια και να προωθήσει την επίλυση σε έναν μηχανισμό (ISDS), ζητώντας μάλιστα και αποζημίωση (!) από το κράτος για οτιδήποτε βλάπτει τα συμφέροντά της.

Τι άλλο προβλέπουν οι συμφωνίες; Ιδού, όπως τις διαβάζουμε στην πρόσκληση της Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας: εκποίηση δημόσιας περιουσίας, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών (νερό, ενέργεια), δημόσιων υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες).

Κι άλλα πολλά, όπως καταστροφικές ρυθμίσεις για τη διατροφική υγεία και τα αγροτικά προϊόντα, για το φυσικό περιβάλλον και -μην ξεχνιόμαστε - για τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα. Μάλιστα.

Η διατλαντική συμφωνία έχει προγραμματιστεί να εισαχθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να συζητηθεί και να ψηφιστεί στις 14 και 15 Φεβρουαρίου.

Οι εισαγωγικές υπογραφές έχουν ήδη πέσει -η Ελλάδα υπέγραψε διά χειρός Γιώργου Σταθάκη.

Ετσι κι αλλιώς -διαβάζουμε- «στην Ελλάδα, μετά την ψήφιση και του τρίτου μνημονίου και του υπερταμείου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., η Βουλή και η κυβέρνηση έχουν επί της ουσίας καταργηθεί, ενώ παράλληλα η δημόσια περιουσία, τα δημόσια αγαθά και οι υπηρεσίες έχουν ήδη ενταχθεί ή πρόκειται να ενταχθούν στο υπερταμείο για εκποίηση».

Τα κράτη λοιπόν, όχι απλώς υπηρέτες των πολυεθνικών αλλά δούλοι τους, παρακαλώ, και με τη φαρδιά- πλατιά υπογραφή των Ευρωπαίων «ηγετών» -τρομάρα τους· ξεπουλάνε την εθνική ψυχή μόνο και μόνο επειδή το απαιτεί το κεφάλαιο, οι ελίτ και ας πεθαίνουν εκατομμύρια από την πείνα, ας ζουν μέσα σε τρώγλες και άθλιες, ανθυγιεινές συνθήκες τα μικρά παιδιά τούτου του φριχτού κόσμου που φτιάχνουμε όλοι μας, χειραγωγούμενοι και καθοδηγούμενοι οι πλείστοι.

Εδώ κατέληξε το ανθρώπινο πνεύμα: να υποταχτεί πλήρως στην ύλη!

Ποιος πολιτισμός, ποια συναισθήματα, ποιος έρωτας και ποια αγάπη· όλα αγοράζονται πλέον. Οχι;

Ίμια: 21 χρόνια μετά

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ήταν 30 προς 31 Γενάρη 1996. Το βράδυ των Ιμίων. Συμπληρώθηκαν 21 χρόνια. Η άθλια καπηλεία καλά κρατεί. Και η υποκρισία, επίσης.

  Στην κορυφή των πατριδοκάπηλων βρίσκονται τα χιτλεροειδή της «Χρυσής Αυγής». Που λερώνουν τη μνήμη των τριών παλικαριών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ (του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση,του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκουκαι του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού). Που σπεκουλάρουν πάνω στη θυσία τους και αναζητούν στη μνήμη τους ερείσματα για τον ναζιστικό οχετό τους. Οι -κατά δήλωσή τους- (σπορά των ηττημένων του ’45). Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ναζί. Αυτοί που κουβαλάνε τατουάζ με τα εμβλήματα των κατακτητών που ρήμαξαν την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ ακρη. Οι απόγονοι των δοσίλογων. Να παριστάνουν τους «πατριώτες». Και να μιλάνε για προστασία των Ιμίων και των συνόρων. Αυτοί που συνεχίζουν το έργο των προπατόρων τους. Εκείνων που ξεπούλησαν την Ελλάδα ολάκερη. Αυτοί είναι που πιάνουν στο στόμα του τα τρία παιδιά. Τι ύβρις.

  Όσο για τους υποκριτές είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να κινούνται απαρέγκλιτα στις ίδιες εκείνες πολιτικές ράγες που σημαδεύτηκαν από τα γεγονότα της 31 Γενάρη του 1996.

Εξηγούμεθα:

   α) Στα Ίμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε δια του πρωθυπουργού Σημίτη εκείνο το απίθανο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»…

   β) Στη Μαδρίτη, ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»…

   γ) Στο Ελσίνκι, το 1999, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που – κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας – κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»…

   Ρωτάμε: Τι από όλα αυτά έχει αλλάξει έκτοτε; Ποιο από αυτά τα «ευχαριστώ» που ειπώθηκαν στο φόντο των Ιμίων ανακλήθηκε ή αναιρέθηκε ποτέ στην πράξη;

Η ΝΔ και ο κ.Σαμαράς, που είχε υπουργό Εξωτερικών τον κ.Βενιζέλο,  συγκυβερνούσε, ναι ή όχι, με το κόμμα του οποίου ο πρώην αρχηγός, για να δικαιολογήσει την πολιτική του στα Ελληνοτουρκικά, δήλωνε: «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων, δηλαδή να την υποβαθμίσει, για κάποιες βραχονησίδες»!(σσ: Γ. Παπανδρέου, «Τα Νέα»,  23/10/2000)…  Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»;Ναι ή όχι;

Ο κ.Γιώργος Παπανδρέου, που τώρα επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ, τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών (συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000):  «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονταικοινές αρχές, κοινούς στόχους,όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»;Ναι ή όχι;

Η κυρία Μπακογιάννη, η σημερινή υπεύθυνη εξωτερικών υποθέσεων της ΝΔ, δέκα χρόνια μετά από τα Ίμια (25/04/2006) δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(…)η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δύο δημοκρατίες μας στηρίζεται σεκοινές αρχές και αξίες,σε κοινούς αγώνες, αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οιστόχοιμας σε μεγάλο βαθμόσυμπίπτουν(…)».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ»;Ναι ή όχι;

Ο κ.Σαμαράς, ως πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, δεκαεφτά χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε στη συνάντησή του με τον Ομπάμα (8/8/2013) στον Λευκό Οίκο:«Κατ’ αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναιπερισσότερο από σύμμαχοι.Όχι μόνοπάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μιαευγενή αιτία,αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τιςίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σανεπανάληψη του«ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»;Ναι ή όχι;

Ο κ.Τσίπρας, υποδεχόμενος τον Ομπάμα στην Αθήνα, ακούστηκε να μιλά για έναν Αμερικανό πρόεδρο που «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο» (μάλλον δεν ρώτησε ο κ.Τσίπρας πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ  στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις). Ακούστηκε ο κ.Τσίπρας να εξυμνεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας για να καταλήξει ότι «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες αυτές» (σσ: αυτός είναι ο λόγος, η… χρηματοδότηση των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρνακενστάιν τύπου ISIS). Ακούστηκε, ένας πρωθυπουργός που θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα να στέκεται σούζα στον Ομπάμα και να δηλώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο». Ρωτάμε: Αυτά ήταν κάτι σανεπανάληψη του«ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»;Ναι ή όχι;

   Μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»: Η πολιτική του «ευχαριστούμε» αποτελεί την μόνιμη πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτή είναι ηαλήθεια, που φυσικά δεν βρίσκει θέση στους «πάγκους» των πατριδέμπορων της μαύρης επετείου.

   Πρόκειται για μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «κατευνάζει» την τουρκική συμπεριφορά και συνεπάγεται μια διαρκή απειλή για τον ελληνικό λαό.

  Ο ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον τούρκικο λαό. Αλλά και ο ένας λαός και ο άλλος αποτελούν το άθυρμα σε παιχνίδια συμφερόντων των αστικών τάξεων των δυο χωρών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους με τακτικές που είτε έχουν ως έμβλημα τον «τσαμπουκά» είτε το πόσο «ευχάριστες» θα είναι απέναντι σε «συμμάχους» και «εταίρους», εγκυμονούν το ίδιο επικίνδυνο αποτέλεσμα.    

  Είκοσι ένα χρόνια μετά από τα Ίμια (μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»),οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στην Ελλάδα. Οι καλοί μας «σύμμαχοι» συμπεριφέρονται ωσάν να μην έχουν ακόμα… καταλήξει σε ποιόν ανήκουν τα Ίμια ή σαν η συνθήκη της Λωζάνης να μην αποτελεί τμήμα του Διεθνούς Δικαίου. Όσο για τους καλούς μας «εταίρους» (για τους  οποίους ο ναζί Κασιδιάρης δήλωνε στις 29/8/2013: «Η θέση της Χρυσής Αυγής είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ΕΕ») παζαρεύουν από την ένταξη της Τουρκίας στις δομές της μέχρι το προσφυγικό.

   Κανείς από αυτούς τους υπέροχους «συμμάχους» μας, κανείς από αυτούς τους αξιολάτρευτους «εταίρους» μας, δεν έχει αποκηρύξει επί της ουσίας (το αντίθετο, μάλιστα!) την πολιτική των «γκρίζων ζωνών» της Τουρκίας. Κανείς τους! Εντούτοις, αυτοί οι «σύμμαχοι» εξυμνούνται. Αυτοί οι «εταίροι» επαινούνται. Εισπράττουν «ευχαριστώ». Και από τους  υποκριτές και από τους κάπηλους.  

Ζητείται «Ιφιγένεια» να θυσιαστεί για την χώρα...

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Η χώρα ζει μια τραγωδία.

Χωρίς, δυστυχώς, να φαίνεται πιθανή μια κάθαρση, “δια των τοιούτων παθημάτων”...

Έχουμε φθάσει στο μη παρέκει. Και να εμφανισθεί ο από μηχανής θεός, απαιτείται

όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, μια θυσία. Δεν είναι τώρα η ώρα να επιμερισθούν ευθύνες, ποιος ήταν ο περισσότερο ολέθριος. Σημασία έχει να σωθούμε από τον καταποντισμό. Τα άλλα, θα τα βρει η ιστορία. Που θα κατανείμει ευθύνες, αλλά και κλέη στον προς θυσία προσφερόμενο...

Ο κίνδυνος του grexit και η αναγκαστική και σε συνθήκες πανικού επάνοδος σε εθνικό νόμισμα, είναι περισσότερο άμεσος από όσο και οι πλέον απαισιόδοξοι πιστεύουν. Και η Ελλάδα, θα κληθεί ν' αντιμετωπίσει συνθήκες πολύ πιο δραματικές, από εκείνες που θα βίωνε (και για πολλά χρόνια) αν το “ατύχημα” είχε συμβεί στις κολασμένες ώρες του καλοκαιριού του 2015. Γιατί έχουμε φορτωθεί με ένα πρόσθετο χρέος, λόγω “αυταπάτης”, περίπου 110 δισεκατομμυρίων, γιατί η αγορά έχει απονεκρωθεί, γιατί έχει σβήσει η όποια κοινωνική και οικονομική ικμάδα...

Η αξιολόγηση, σέρνεται επί μήνες. Έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί (μετά από αλλεπάλληλες παρατάσεις...) τον περασμένο Οκτώβριο. Τότε που ο κ. Τσακαλώτος προειδοποιούσε με οιμωγές ότι “αν η αξιολόγηση δεν έχει τελειώσει μέχρι τον Φεβρουάριο, έρχεται η καταστροφή...”. Τα έλεγε, αλλά... δεν έκανε τίποτε για ν' αποφύγει την καταστροφή. Ο ίδιος, παραδέχθηκε προχθές ότι από τα όσα είχαν συμφωνηθεί να γίνουν, έχουν γίνει μόνο το 30%, το 45% “δρομολογείται”, και το υπόλοιπο 25% είναι θέμα “πολιτικής διαπραγμάτευσης”! Όταν το... 100% θα έπρεπε (και είχε συνομολογηθεί) να έχει τελειώσει πριν από μήνες! Και τώρα, η κυβέρνηση Τσίπρα πάει και πάλι το ματς στις καθυστερήσεις (Μάρτιο, Απρίλιο, μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές, κάποτε τέλος πάντων...) με μόνο στόχο την παραμονή στην εξουσία και την απέλπιδα προσπάθειά της να μεθοδεύσει έτσι τις πολιτικές εξελίξεις, με διλήμματα, αδιέξοδα, ψευδεπίγραφες “αριστερές” μπροσούρες, ώστε να μην μπει η αριστερά οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

Το κόστος του “μέιλ Χαρδούβελη”, ήταν σημαντικά μικρότερο από το κόστος που θα πληρώναμε αν στις αρχές του 2015 ο Βαρουφάκης (ο Τσίπρας, δηλαδή...) δεν ήταν Βαρουφάκης,. Και το κόστος αυτό με την σειρά του θα ήταν ασύγκριτα μικρότερο, αν παρ' όσα έγιναν εκείνο το κολασμένο καλοκαίρι, κάναμε τα όσα είχαμε δεσμευθεί να κάνουμε και δεν εξακολουθούσαμε να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα αγοράζοντας (πανάκριβο) χρόνο που δεν ξέραμε τι να τον κάνουμε. Με τέτοια θεοπάλαβα σλάλομ, φθάσαμε στο σημερινό μας χάλι, την “καταστροφή” που ορθά προέβλεπε ο Τσακαλώτος, αλλά δεν έκανε τίποτε η κυβέρνηση να την αποφύγει.

Και τώρα;

Τώρα, παρά το ανοήτως σωρευμένο κόστος, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ότι αποφεύγαμε όλον αυτό τον καιρό. Όχι για ν' αποφύγουμε ένα ακόμη μεγαλύτερο κόστος “αύριο”, αλλά για να μπορούμε να ελπίζουμε σ' ένα, δυσκολότερο σίγουρα, αύριο, και να μην γίνουμε μάρτυρες της ίδιας μας της καταστροφής. Και κάποιος πρέπει να πάρει την γενναία απόφαση. Κάποιος πρέπει να προσφερθεί ως “θυσία” για να γλυτώσει τα χειρότερα η χώρα. Κάποιος που θα έχει το θάρρος να μην υπολογίσει το πολιτικό κόστος, που θα είναι έτοιμος να τελειώσει πολιτικά, ο ίδιος και το κόμμα του...

Ο Τσίπρας, άσχετα με τα πολλά λάθη που έχει κάνει, μπορεί αν το τολμήσει να αναγορευθεί σε “μοιραίο” θύμα. Να θυσιαστεί για να σωθεί η πατρίδα. Να κάνει (αν οι ιδεοληψίες του το επιτρέπουν, αν η εμμονή του με την εξουσία έχει κάποιο όριο...) με περίσκεψη και αιδώ όσα έπρεπε να έχει ήδη κάνει, να εξηγήσει στην κοινωνία γιατί εν τέλει επιλέγει αυτή την εθνική θυσία, και να περιμένει την ετυμηγορία της ιστορίας. Η οποία, θα του καταλογίζει ολέθρια σφάλματα, αλλά θα του αναγνωρίζει και μεταμέλεια και θάρρος της τελευταίας στιγμής...

Αν δεν μπορεί να κάνει αυτή την υπέρβαση, λόγω ιδεοληψίας, διαστρεβλωμένης λόγω πολιτικής καταγωγής και παιδείας, αντίληψης της πραγματικότητας, ας κάνει εκλογές. Κι' ας αφήσει κάποιον επόμενο να παίξει τον άχαρο αλλά αναγκαίο ρόλο της Ιφιγένειας...

Γιατί, είτε ο επόμενος είναι ο Μητσοτάκης είτε οποιοσδήποτε άλλος, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι θα κληθεί να πάρει σκληρές και επώδυνες αποφάσεις, εδώ που καταντήσαμε, ότι θα πρέπει να έχει αποφασίσει ότι το πολιτικό του μέλλον και το μέλλον του κόμματός του θα είναι εξαιρετικά αμφίβολο-αν δηλαδή σκοπεύει να κάνει τις απαιτούμενες θυσίες προκειμένου η χώρα να μπορεί να ελπίζει σε κάποιο “αύριο”...

EUROSTAT:Θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας στην ανεργία στις χώρες της Ευρωζώνης

Την ώρα που η ανεργία στην Ευρωζώνη υποχωρεί στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων επτά ετών η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει η χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η ανεργία στην Ευρωζώνη υποχώρησε στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων επτά ετών, καθώς τον Δεκέμβριο διαμορφώθηκε στο 9,6% έναντι 9,7% τον Νοέμβριο του 2016 και 10,5% τον Δεκέμβριο του 2015. Όσον αφορά τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ανεργία ανήλθε στο 8,2% έναντι παρόμοιας επίδοσης τον Νοέμβριο του 2016 και 9% τον Δεκέμβριο του 2015. Σύμφωνα με τη Eurostat, ο αριθμός των ανέργων διαμορφώθηκε σε 15,571 εκατ. άτομα στην Ευρωζώνη και σε 20,065 εκατ. άτομα στην Ε.Ε.

Σε σύγκριση με τον Νοέμβριο του 2016, προέκυψε μείωση κατά 121.000 και κατά 159.000 άτομα, αντίστοιχα. Σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2015, η μείωση ανήλθε σε 1,256 εκατ. άτομα στην Ευρωζώνη και σε 1,839 εκατ. άτομα στην Ε.Ε.

Μεταξύ των κρατών – μελών της Ε.Ε., το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας παρατηρήθηκε στην Τσεχία (3,5%) και το υψηλότερο στην Ελλάδα (23% τον Οκτώβριο).

Ως προς τη νεανική ανεργία (κάτω των 25 ετών), ο αριθμός των ανέργων μειώθηκε σε 2,957 εκατ. άτομα στην Ευρωζώνη και σε 4,219 εκατ. άτομα στην Ε.Ε.

Πηγή

Η ελαφρότητα των «σοβαρών» δραχμιστών…

Η Ελλάδα «μεγαλούργησε» επί δραχμής, αποφάνθηκε (δις) ο πρώην υπουργός Νίκος Ξυδάκης. Αφού «μεγαλούργησε», τι περιμένουμε; Και γιατί ο ίδιος κάνει διορθωτικές δηλώσεις μέσω facebook;

Του  Γιώργου Καρελιά

Υπάρχουν τεσσάρων ειδών «δραχμιστές».

Πρώτον, οι φόρα παρτίδα. Αυτοί, δηλαδή, που δεν κρύβονται και μέρα παρά μέρα πουλάνε αυτήν την πραμάτεια τους (ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ). 

Δεύτερον, οι σοβαροφανείς ξερόλες, οι οποίοι πετάνε μια κουβέντα στο ραδιοφωνικό αέρα, γίνεται ντόρος και μετά σπεύδουν να κάνουν διορθωτική δήλωση (εδώ).

Τρίτον, οι εντελώς κρυφοί. Και αυτοί είναι ορισμένοι λεφτάδες, που τα έχουν στο εξωτερικό και θα γίνουν ζάμπλουτοι αν η Ψωροκώσταινα αποφασίσει να «μεγαλουργήσει»-που λέει κι ο πρώην υπουργός- με τη νέα δραχμή της.

Τέταρτον, δραχμιστής είναι και ο Σόιμπλε, αλλά γι’ αυτόν δεν μας πέφτει λόγος, είναι Γερμανός.

Εδώ μας ενδιαφέρει η δεύτερη κατηγορία, οι σοβαροί ή καλύτερα οι σοβαροφανείς δραχμιστές, όπως ο κ. Ξυδάκης. Ενας σοβαρός δραχμιστής αξίζει να ακούγεται, όσο κι αν διαφωνείς μαζί του. Εχει επιχειρήματα, αναγνωρίζει τις πολύ μεγάλες δυσκολίες του εγχειρήματος, αλλά θεωρεί ότι, έτσι όπως είναι τα πράγματα, η αλλαγή νομίσματος είναι όρος επιβίωσης της χώρας. Αυτή η άποψη πρέπει να ακούγεται, υπό τον όρο ότι όποιος την εκφράζει πρέπει να ζει στην Ελλάδα και να έχει τις καταθέσεις του σε ελληνικές τράπεζες. Αν ζει και δουλεύει στον Λονδίνο, για παράδειγμα, είτε δραχμή είτε ευρώ σκοτίστηκε. Αυτός λίρες ή δολάρια έχει.

Αντίθετα, οι σοβαροφανείς «δραχμιστές» είτε είναι ανίδεοι είτε πετάνε μια κουβέντα στον αέρα για να γίνει ντόρος είτε και τα δύο μαζί. Και, κυρίως, οι σοβαροφανείς «δραχμιστές» (τα εισαγωγικά μπαίνουν διότι είναι αμφίβολο αν είναι τέτοιοι) είναι έτοιμοι, μόλις δουν τον ντόρο που ξεσήκωσαν, να ανακαλέσουν και να «διορθώσουν». Οπως έκανε ο πρώην υπουργός. Ο οποίος λέει «ποτέ δεν υποστήριξα επιστροφή στη δραχμή», επειδή «γνωρίζουμε ότι μια άτακτη μετάβαση θα απέβαινε εις βάρος του ελληνικού λαού».

Δύο τα ερωτήματα:

1. Πώς δεν υποστήριξε την επιστροφή στη δραχμή, αφού επαναλαμβάνει ότι «επί δραχμής η Ελλάδα μεγαλούργησε»; Αφήνουμε κατά μέρος το αντιστόρητο του ισχυρισμού (ναι, η Ελλάδα με δραχμή δεν είχε ούτε φτώχεια, ούτε πείνα, ούτε δανειστές, ούτε διεθνή οικονομικό έλεγχο με κανονιοφόρους…) και τον αποδεχόμαστε. Οπότε προκύπτει εύλογα το ερώτημα: αν είναι έτσι, γιατί να μη «μεγαλουργήσει» και πάλι; Τι «διορθώνει» ο πρώην υπουργός; Οταν χρησιμοποιείς ένα τόσο βαρύ ρήμα (μεγαλουργώ), ποια αμφιβολία μένει για το τι προτείνεις;

2. Ας αφήσουμε τους άλλους, τους πρώην, οι οποίοι απέρριψαν κατηγορηματικά την επιστροφή στη δραχμή, όταν το πρότεινε ο Σόιμπλε (εδώ); Ο κ. Ξυδάκης δεν άκουσε και δεν διάβασε τι έχει πει ο Πρωθυπουργός που τον έκανε υπουργό; Ας το διαβάσει εδώ και εδώ.

Οι έλληνες πολίτες ακούνε και διαβάζουν τα μύρια όσα κάθε μέρα. Αν και οι πρόθυμοι να εξαπατηθούν έχουν –ελπίζουμε– λιγοστέψει, υπάρχουν πολλοί που, μέσα στην καθημερινή τύρβη, ακούνε αυτό το «μεγαλούργησε» και μπορεί να ονειρευτούν δραχμικούς παραδείσους.

Οσοι τους ζωγραφίζουν με τόσην επιπολαιότητα ας κάνουν λίγο κράτει. Από τη «μεγαλουργία» έως την καταστροφή η απόσταση είναι μικρή. Οση και η απόσταση από την «ανοησία» έως την «προδοσία», που λέει ο Αλέξης Τσίπρας. 

Από τη Γη στη Σελήνη, ένας Συριζα δρόμος!

Η κυβέρνηση, που δεν μπορεί να συνδέσει ένα ατμοσίδερο με μια πρίζα ανακοίνωσε δια του υπουργού Προπαγάνδας ότι ιδρύει Eλληνική Διαστημική Υπηρεσία με νομοσχέδιο που καταθέτει αμέσως στη Βουλή! Το γέλιο και τα ανέκδοτα, με τα οποία υποδέχτηκε η πλειοψηφία της κοινωνίας ένα τόσο σοβαρό εγχείρημα φανερώνουν και πόση σοβαρότητα εμπνέει η κυβέρνηση. Η ίδια η ανακοίνωση, έτσι κι αλλιώς κινείται σε άλλο πλανήτη! Ας τη θαυμάσουμε.

Ο υπουργός ΨΗΠΤΕ (Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης) κ Παππάς, που την έκανε, εάν αναλάβει και τη σχετική υπηρεσία, δικαίως θα ονομάζεται πλέον υπουργός ΥΨΗΠΤΕ. Σύμφωνα με το γραπτό του, η «Ελληνική Διαστημική Υπηρεσία θα έχει μορφή ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία Εθνικό Κέντρο Διαστημικών Εφαρμογών (ΕΚΔΕ) και θα καλύψει το μεγάλο έλλειμμα της Ελλάδας στον τομέα»!

Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Αυτή η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι όχι μόνο δεν ξέρει τι είναι ανώνυμη εταιρία και πώς λειτουργεί, αλλά αντιθέτως της σηκώνεται η τρίχα στο άκουσμά της, εκτός αν πρόκειται για καμιά χοάνη διορισμών και ψηφοθηριών του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Δεύτερον, για να καλύψει το έλλειμμα της χώρας θα απαιτηθεί το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό με αξιολογικά κριτήρια και όχι ΟΥΦΟ, από μία κυβέρνηση που σιχαίνεται στην πράξη την αξιοκρατία και την αριστεία.

Τρίτον, η Ελλάδα του σήμερα δεν παρέχει σπουδαστικό υπόβαθρο για τέτοιου είδους εξειδικεύσεις, επομένως η επάνδρωση του Κέντρου πρέπει να γίνει σχεδόν αποκλειστικά από επιστήμονες και τεχνικούς του εξωτερικού.

Η κυβέρνηση, που έχει υποβαθμίσει την Παιδεία σε σημείο αγραμματοσύνης και που διώχνει στο εξωτερικό όλους όσους θέλουν να μάθουν, δεν μπορεί ούτε να βρει ούτε να αμείψει το προσωπικό που απαιτείται. Τα τριχίλιαρα και τα πεντοχίλιαρα τα μοιράζει στους μετακλητούς συγγενείς και φίλους, που διορίζονται ως διάττοντες αστέρες στο δημόσιο. Μ αυτή την έννοια έχει πείρα διαστημικού προγράμματος!

Αλλά, συνεχίζει απτόητη η ανακοίνωση Παππά: «Το ΕΚΔΕ αναμένεται να αναλάβει τη μίσθωση -με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια- των διαθέσιμων αναμεταδοτών που δεν θα αξιοποιηθούν από το ελληνικό δημόσιο (για στρατιωτικές, τηλεοπτικές και άλλες εφαρμογές)».

Θυμίζουμε εδώ ότι ο υπουργός που τα υπόσχεται αυτά είναι εκείνος που δεν μπόρεσε να μοιράσει τις συχνότητες της τηλεόρασης ούτε στους δικούς του επιχειρηματίες σε στημένο παιχνίδι! Κι αυτό, μπορεί να είναι ένα διαγαλαξικό επίτευγμα.

Κορυφαίο: «Επίσης, θα αξιοποιηθούν ερευνητικές και επιστημονικές εφαρμογές στο πλαίσιο της πολιτικής προστασίας, παρακολούθησης της Γης, πρόληψη και αντιμετώπιση πυρκαγιών, αυθαίρετης δόμησης κ.α.»

Είναι μια μεγάλη ευκαιρία η υπηρεσία να βρει από ψηλά τους χιλιάδες υπάλληλους και υπηρεσίες των δήμων και του δημοσίου που αρνούνται να καταγραφούν παρά τα μέχρι πρόσφατα σημειώματα της κ Γεροβασίλη, και οι οποίοι ακόμα αγνοούνται.

Επίσης, να βρεθούν οι πρόσφυγες που κρύβονται από την κ Χριστοδουλοπούλου, καθώς και τα εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα, που έχουν καταγραφεί, τα ξέρουν όλοι οι γήινοι, αλλά όχι οι εξωγήινοι αυτής της κυβέρνησης. Που απειλεί να κατεδαφίσει 9.800 αυθαίρετα αν δεν πληρώσουν! Χωρίς να έχει ακόμα ολοκληρώσει το εθνικό κτηματολόγιο με λεφτά ΕΣΠΑ!

Η παρακολούθηση της Γής φαντάζομαι ότι είναι το όνειρο του υπουργού. Μετά την παρακολούθηση κάθε ενός ενοχλητικού στη χώρα που δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση.

Εξαιρετικό: «Το ΕΚΔΕ, θα διασυνδεθεί ως κόμβος με σημαντικά ελληνικά και διεθνή ερευνητικά κέντρα, θα διασυνδέσει την έρευνα με την παραγωγή των ελληνικών επιχειρήσεων, θα διευκολύνει την αξιοποίηση εφαρμογών από την ΕΑΒ και τον Ελληνικό Στρατό, την διεκδίκηση ερευνητικών προγραμμάτων και προγραμμάτων συμπαραγωγής οπλικών συστημάτων με τον Ελληνικό Στρατό, την ΕΑΒ και το ΝΑΤΟ, καθώς και την απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων για την διαστημική έρευνα και τεχνολογία».

Όλα αυτά θα γίνουν μετά τη διάσωση του Μαρινόπουλου, την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την αρχή των έργων στο Ελληνικό, τη διευθέτηση με τις Σκουριές, την παράδοση των 14 αεροδρομίων με τα νοσοκομειακά του ΕΚΑΒ που λείπουν, την ολοκλήρωση της συμφωνίας με την COSCO, το μοίρασμα του φαγητού στους πρόσφυγες, τη συμφωνία για το αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος, και μερικά ακόμα ψιλά, στα οποία δυσκολεύεται η διαστημικών οριζόντων κυβέρνηση.

Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι όλες αυτές οι συμφωνίες για το διάστημα να γίνουν με το καπιταλιστικό σύστημα δούναι και λαβείν σε διεθνές επίπεδο από μια κυβέρνηση που είναι ανίκανη να κλείσει μια αξιολόγηση προφασιζόμενη την αριστερή της αντίσταση!

Ανεπανάληπτο: Καταλήγει ο υπουργός: «Τα τελευταία 20 χρόνια, έχουμε δαπανήσει ως χώρα εκατοντάδες εκατομμύρια για τη συμμετοχή μας σε ευρωπαϊκά προγράμματα όπως π.χ. το Galileo, τα οποία δεν αξιοποιούμε, εξαιτίας της απουσίας εξειδικευμένου προσωπικού υψηλού επιπέδου, που θα μπορεί να ανταποκρίνεται άμεσα για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου και την εκπροσώπηση σε επιτροπές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, σχετικά με την ειρηνική χρήση του εξωατμοσφαιρικού διαστήματος».

Αυτό το εξωατμοσφαιρικό διάστημα με πόνεσε, πρέπει να ομολογήσω! Γιατί, εαν η Ελλάς και η κυβαίρνησις Συριζανελ δαιν ασχολιθούν με την ηρήνην εις αυτόν, η ανροπότις κυνδηνέβει με αφανοισμόν, που ίσως έγραφε και ο μακαρίτης ο Μποστ.

Μ αυτές όλες τις παραμέτρους, η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να δημιουργήσει καμμία Διαστημική Εταιρία και να βάλει σε νέα έξοδα το λαό. Η ίδια μπορεί να αναλάβει το έργο:

Ζει σε άλλο πλανήτη κι έχει μαζέψει κι ένα σωρό ΟΥΦΟ τριγύρω της.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Στους πόσους νεκρούς παραιτείται ένας υπουργός;

Του Γιάννη Παντελάκη

Στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου μια εξηντάχρονη πρόσφυγας και ο εξάχρονος εγγονός της έχασαν μ' έναν τραγικό τρόπο τη ζωή τους στο στρατόπεδο προσφύγων στη Μόρια. Ο Τσίπρας τότε δήλωσε συγκλονισμένος ενώ ο αρμόδιος υπουργός Μουζάλας μίλησε για ένα τυχαίο γεγονός. Από τότε και μέχρι σήμερα-δυο μήνες μόνο- είχαμε τρεις επιπλέον θανάτους προσφύγων στον ίδιο χώρο.  Ο τελευταίος μόλις χθες, ένα παιδί από το Πακιστάν περίπου είκοσι χρόνων.

Ενδιάμεσα, βρέθηκαν νεκροί το περασμένο Σάββατο ένας 45χρονος Σύρος και στις 24 Ιανουαρίου ένας 22χρονος από την Αίγυπτο. Στον ίδιο πάντα χώρο, στη Μόρια. Ένα χώρο που τυπικά εποπτεύεται από το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής. Η απορία πια, δεν αφορά στην απουσία ανάλογων απαλλακτικών για τον εαυτό τους δηλώσεων του πρωθυπουργού ή του αρμόδιου υπουργού (που αποδίδουν τους συνεχείς θανάτους σε τυχαία περιστατικά).

Η απορία είναι κάτι περισσότερο από απλή και θα διατυπωνόταν ακόμα και από τον πιο καλοπροαίρετο για την κυβέρνηση άνθρωπο:στους πόσους θανάτους προσφύγων και μεταναστών παραιτείται ένας υπουργός; Αν όχι για λόγους πολιτικής ευθύνης, τουλάχιστον για λόγους ευθιξίας.

Για να υπάρξει απάντηση σ' ένα τέτοιο ερώτημα, θα πρέπει πρώτα να υπήρχε βούληση για την δημιουργία στοιχειωδώς ικανοποιητικών συνθηκών επιβίωσης για τους χιλιάδες κολασμένους που βρίσκονται στη χώρα μας. Δεν υπήρξε και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Πεταμένοι σε διάφορα παραπήγματα αφέθηκαν να βιώνουν συνθήκες ανάλογες μ' εκείνες που τους οδήγησαν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους. Αν δεν υπήρχαν οι χιλιάδες εθελοντές, οι συνθήκες θα ήταν ακόμα πιο βίαιες.

Το πρόβλημα, όπως εκατοντάδες φορές έχει γραφτεί, δεν συνδέεται με έλλειψη οικονομικών πόρων, αυτοί έρχονται από την Ε.Ε., είναι πολλοί και διανέμονται μ' έναν μάλλον θολό τρόπο. Κανένας δεν μπορεί να δώσει μια εικόνα για το πως ξοδεύονται αυτά τα χρήματα, ενώ ακόμα και πρώην κυβερνητικό στέλεχος (Βουδούρης), είχε αφήσει υπονοούμενα γι αυτό. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την έλλειψη βούλησης και την ανικανότητα διαχείρισής του.

Είναι προφανές πως ο Μουζάλας ανέλαβε να κάνει κάτι που τον υπερβαίνει. Δεν είναι οι θάνατοι που μας το δείχνουν αυτό, δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι οι τρόποι που στήθηκαν πολλοί χώροι που παραπέμπουν σε απόλυτη προχειρότητα η οποία αναδείχθηκε σε όλο το μεγαλείο της όταν άφησαν εκατοντάδες ανθρώπους να ζουν μέσα σε σκηνές τις οποίες σκέπαζαν τα χιόνια.

Αντικειμενικά, ο υπουργός έχει ευθύνη για όλα αυτά και όχι μόνο. Το αρνείται πεισματικά σε κάθε δημόσια παρέμβασή του. Και αυτό που βρίσκει να πει, είναι πως δέχεται κριτική επειδή θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση μέσω προσφυγικού! Σύμφωνα με τον υπουργό, φταίνε κάποιοι ξενοδόχοι, κάποιοι κάτοικοι των νησιών, κάποιοι άνθρωποι της αντιπολίτευσης. Φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Ο ορισμός ενός πολιτικού που αρνείται ν αναλάβει την παραμικρή ευθύνη, ενός πολιτικού που αρνείται να απαγκιστρωθεί από μια υπουργική καρέκλα…

Εκτίμηση-σοκ: Τουλάχιστον άλλα 10 χρόνια κρίσης στην Ελλάδα προβλέπουν οι Γερμανοί

Την περασμένη Πέμπτη το Eurogroup για μια ακόμη φορά συμπέρανε ότι η Αθήνα δεν υλοποίησε αυτά που όφειλε να εφαρμόσει για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση του τρίτου δανειακού προγράμματος.

Τα επίμαχα μέτρα αφορούν μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, το συνταξιοδοτικό, το φορολογικό αλλά και νομοθέτηση μέτρων που μπορούν να τεθούν σε εφαρμογή μετά το πέρας του τρέχοντος προγράμματος σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν πετύχει τους στόχους που θα τεθούν. Οι ενδοιασμοί της ελληνικής κυβέρνησης σχετίζονται με τις αρνητικές συνέπειες που θα επιφέρει μέρος αυτών των μέτρων για ένα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού.

Δεν υπάρχει εναλλακτική

Μπορεί να ξεπεραστεί αυτό το δίλημμα; Προς το παρόν όχι, εκτιμά ο διευθυντής του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) Μαρσέλ Φράτσερ μιλώντας στη Deutsche Welle: «Μακροπρόθεσμα οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, βραχυπρόθεσμα όμως έχουν οικονομικό κόστος για τους κοινωνικά αδύναμους. Και αυτό είναι το δίλημμα. Οι μεταρρυθμίσεις είναι σωστές αλλά για τα επόμενα ένα, δύο χρόνια οι άνθρωποι, και προπαντός αυτοί που είναι κοινωνικά αδύναμοι, θα υποστούν στερήσεις. Δεν βλέπω καμία εναλλακτική παρά να συνεχιστεί το πρόγραμμα. Συνεπώς, η διένεξη μεταξύ τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης θα συνεχιστεί. Επίσης, βλέπω την αναγκαιότητα να συνεχιστεί η βοήθεια προς την Ελλάδα και πέραν του 2018.»

Μια παράταση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην Αθήνα και τους θεσμούς αλλά και η επιβολή νέων μέτρων στους έλληνες πολίτες θα μπορούσαν τόσο στην ΕΕ όσο και στην Ελλάδα να προκαλέσουν ξανά μια συζήτηση για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ευρωζώνη. Θα ήταν όντως μια επιλογή; «Η έξοδος από το ευρώ», εκτιμά ο κ. Φράτσερ, «είναι για όλες τις χώρες η χειρότερη επιλογή - προπαντός για την Ελλάδα. Μια έξοδος δεν θα έλυνε κανένα από τα προβλήματά της. Ούτε η οικονομία της θα γινόταν πιο ανταγωνιστική, ούτε οι κρατικοί θεσμοί αποτελεσματικότεροι. Τουναντίον, η χώρα θα βυθιζόταν σε μια βαθιά κρίση που θα ήταν πολύ χειρότερη από αυτή που έζησε τα τελευταία χρόνια.»

Οικονομική ανάπτυξη, αλλά πώς;

Γεγονός είναι πάντως ότι στο όγδοο έτος της κρίσης υπάρχει έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων, οι τράπεζες δεν παρέχουν δάνεια και οι εγχώριοι και ξένοι επιχειρηματίες αποφεύγουν τις επενδύσεις. Πώς μπορεί να λυθεί αυτός ο γόρδιος δεσμός; Σύμφωνα με τον πρόεδρο του DIW «o γόρδιος δεσμός στην Ελλάδα δεν πρόκειται να λυθεί σύντομα. Πρόκειται για μια διαδικασία ούτε δύο, ούτε πέντε, αλλά τουλάχιστον δέκα ακόμη ετών. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η τρόικα, ούτε το ευρώ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η κυβέρνηση και οι κρατικοί θεσμοί οι οποίοι δεν υπηρετούν τους πολίτες τους. Και σε τελική ανάλυση - αυτός είναι ο λόγος που αποτυγχάνουν.»

Παρ' όλα αυτά οι Έλληνες δεν μπορούν να περιμένουν έως ότου θα έχει υλοποιηθεί και η τελευταία διαρθρωτική μεταρρύθμιση για να ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πώς μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη ακόμη και σήμερα που οι τράπεζες κρατούν κλειστή τη δανειακή στρόφιγγα; Πώς μπορεί να κερδηθεί τόσο το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών να έρθουν στην Ελλάδα όσο και των ελλήνων επιχειρηματιών να μεταφέρουν ξανά τις δραστηριότητές τους από τις διπλανές χώρες στην πατρίδα τους; O κ. Φράτσερ θυμίζει «μια ιδέα που επανειλημμένα μας έχει απασχολήσει είναι η δημιουργία μιας ειδικής εμπορικής ζώνης στην Ελλάδα με πολύ πιο εύκολες διαδικασίες σε ό,τι αφορά την ίδρυση και τη λειτουργία εταιρειών όπως και φορολογικές ελαφρύνσεις. Με αυτά τα ειδικά κίνητρα θα στελνόταν στους επενδυτές το μήνυμα ότι είναι πολύ ελκυστικό να επενδύσει κανείς σε αυτή τη ζώνη. Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργούνταν εργοστάσια και θέσεις εργασίας για να μπορεί η χώρα επιτέλους να διαφύγει από αυτό τον φαύλο κύκλο της κρίσης.»

Ο ρόλος του ΔΝΤ

Η Γερμανία αλλά και άλλα κράτη της ευρωζώνης επιμένουν στη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα με το επιχείρημα ότι είναι αναγκαία η τεχνογνωσία του. Στην εκτίμησή του το Ταμείο δεν καταλήγει όμως μόνο στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Σε αντίθεση με την ευρωζώνη το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι ο στόχος ενός ετησίου πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% από το 2018 και μετά δεν είναι ρεαλιστικός και ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Ενόψει αυτών των διαφορών, δεν θα ήταν το πιο λογικό να αποτραβηχτεί το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα; Ο κ. Φράτσερ διαφωνεί: «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα πρέπει να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα. Όταν δύο αδέρφια τσακώνονται τότε έχουν ανάγκη από κάποιον διαιτητή - γιατί δύσκολα μπορούν να επιβάλουν ο ένας στον άλλον πειθαρχία. Για αυτό είναι σημαντικός ο ρόλος του ΔΝΤ ο οποίος είναι ένας ανεξάρτητος, σχετικά αυτόνομος θεσμός που διαθέτει τεχνογνωσία. Το Ταμείο έχει δίκιο, το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Με αυτή την άποψη συμφωνεί και ο γερμανός υπουργός Οικονομικών με την προϋπόθεση ότι πριν από τη συζήτηση αυτού του θέματος η Ελλάδα θα πρέπει να έχει εφαρμόσει τα προαπαιτούμενα. Το βρίσκω σωστό. Δεν μπορεί να ζητά χρήματα και να αρνείται μεταρρυθμίσεις. Πρόκειται για έναν συμψηφισμό. Είμαι πεπεισμένος ότι η διαγραφή χρέους, η οποία θα ονομαστεί αναδιάρθρωση, είναι θέμα χρόνου.»

Κανείς όμως δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι το ΔΝΤ θα παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα. Στην πιθανότητα της εξόδου του αναφέρθηκε μόλις πρόσφατα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για να υποδείξει τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) ως το θεσμό που θα μπορούσε να αναλάβει το ρόλο του. Πρόκειται για μια «πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα», λέει ο Μαρσέλ Φράτσερ, να μετεξελιχθεί ο ESM σε ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο που δεν θα παρέχει μόνο δάνεια αλλά και που θα έχει την ικανότητα να αναπτύσσει προγράμματα. Όμως, «για να διαδραματίσει αυτό το ρόλο επιβάλλεται να διευρυνθεί σε μεγάλο βαθμό. Θα πρέπει να αποκτήσει τεχνογνωσία για θέματα που αφορούν τη δημοσιονομική πολιτική και για διαρθρωτικές αλλαγές σε κράτη. Τέτοιου είδους τεχνογνωσία του λείπει προς το παρόν πλήρως. Η δημιουργία ενός ανεξάρτητου, αυτόνομου θεσμού που σε αντίθεση με την Κομισιόν και την ΕΚΤ θα εξετάζει από μια άλλη σκοπιά και ολότελα ανεξάρτητα τα προγράμματα θα ήταν θεμιτή.» Σύμφωνα με τον Μαρσέλ Φράτσερ θα πρέπει τέλος να θεσπιστεί το αξίωμα ενός ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών ο οποίος θα προΐσταται αυτού του θεσμού.

Πηγή: Deutsche Welle

Ξυδάκης: Η Ελλάδα μεγαλούργησε επί δραχμής

Σε μια θέση που είχε αναπτύξει για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2015 ότι η Ελλάδα μεγαλούργησε επί δραχμής επανήλθε την Τρίτη ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης.

Αναπτύσσοντας το σκεπτικό του, με αφορμή τις απαιτήσεις των δανειστών για νέα μέτρα που περιλαμβάνουν μείωση του αφορολογήτου και νέες περικοπές στις συντάξεις, είπε ότι «έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν υπάρχουν άλλες φυσικές αντοχές ενός πληθυσμού. Εγώ νομίζω ότι θα πρέπει να γίνει μια συζήτηση επί της ουσίας πολιτική και εθνική που δεν έχει γίνει τα τελευταία 7 χρόνια. Και φυσικά πρέπει να ξεκινήσει η συζήτηση από τη Βουλή. Τα περασμένα χρόνια δαιμονοποιήθηκε μια κουβέντα, εγώ είχα πει ότι και επί δραχμής η Ελλάδα μεγαλούργησε».

«Το 1910, το 1912, 1930, το 1960 κάτι έκανε μια χώρα, κάπως ζούσαμε, ζούσαμε και σε άλλες περιόδους. Εγώ τη βάζω ιστορικά τη συζήτηση αυτή» είπε ο κ. Ξυδάκης μιλώντας στο ΣΚΑΪ.

«Δεν υπάρχουν ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα του λαού. Πρέπει να φτιάχνουμε σενάρια, να βλέπουμε την ιστορική εμπειρία» συμπλήρωσε.

Παρόλα αυτά επιχείρησε να ρίξει την ευθύνη για τη συζήτηση που ανοίγει σε άλλους λέγοντας ότι «άμα στην ανοίξουν οι άλλοι, εσύ τι θα πεις εγώ δεν κουβεντιάζω; Όταν το λέει ο κ. Σόιμπλε».

Ο κ. Ξυδάκης επέκρινε το ΔΝΤ για τις θέσεις του λέγοντας ότι «αυτά για εσωτερική υποτίμηση που προτείνει το ΔΝΤ είναι για ηλιθίους. Ο χειρισμός της κρίσης στην Ελλάδα ήταν εξόχως πολιτικός. Βούλιαξαν την Ελλάδα για να σώσουν έξι τράπεζες».

Για την προσωπική του στάση απέναντι στο Μνημόνιο είπε ότι «ψήφισα Μνημόνιο όχι γιατί μου αρέσει γιατί υπήρχαν άλλα χειρότερα για τους εκβιασμούς. Με βάρος φέρω αυτή την πολιτική αλλά μεγαλύτερο βάρος είναι να δημιουργήσουμε μια άλλη κατεύθυνση για το λαό».

Κατέληξε, δε, αφήνοντας κάθε ενδεχόμενο ανοιχτό λέγοντας ότι «μερικές παίρνεις κάποιο πολιτικό κόστος γιατί έχεις πληροφορίες που δεν έχουν άλλοι. Αυτή τη στιγμή με τον κυνισμό των δανειστών πρέπει κάπως να σταματήσει και να καταλάβει ο κόσμος ότι έχουμε όρια.

Αν οι πολιτικοί γίνουν κλοτσοσκούφι κινδυνεύει η δημοκρατία γι' αυτό πρέπει να συζητούμε πράγματα». 

Μια φορά κι έναν καιρό…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Στην Ελλάδα του 2017 (έκθεση του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ):

α)Τα 2/3 των νοικοκυριών δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα αναγκαία προς το ζην ή τα καταφέρνουν μετά από δραματικές περικοπές,

β)το 75,3% είδε νέα μείωση των εισοδημάτων του το 2016 έναντι του 2015,

γ)το 32,6 των νοικοκυριών, δηλαδή, πάνω από 1 εκατομμύριο νοικοκυριά έχουν ένα τουλάχιστο άνεργο,

δ)πάνω από 400.000 οικογένειες είδαν ένα τουλάχιστον μέλος τους να μεταναστεύει στο εξωτερικό ενώ 2 εκατομμύρια νοικοκυριά εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο της μετανάστευσης με το ποσοστό στους νέους να ξεπερνάει το 67%,

ε)σχεδόν το 50% των νοικοκυριών, δηλαδή πάνω από 2 εκατομμύρια νοικοκυριά έχουν ως κύρια πηγή εισοδήματος την πενιχρή σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς,

στ) το 1 στα 4 νοικοκυριά ζει με τον φόβο ότι θα χάσει το σπίτι του εξαιτίας της αδυναμίας να ανταποκριθεί σε δανειακές και φορολογικές υποχρεώσεις,

ζ) πάνω από το 50% των νοικοκυριών καθυστερούν να λάβουν τις αναγκαίες ιατρικές συμβουλές για την υγεία τους ή να ακολουθήσουν την θεραπεία που ενδείκνυται λόγω οικονομικής αδυναμίας. 

Αυτά συμβαίνουν μετά από:

Δυο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Επτά χρόνια Μνημόνια.

Σαράντα χρόνια ψέματα ΝΔ/ΠΑΣΟΚ.

Εκατόν είκοσι χρόνια επιτήρησης, ελέγχου, επιτροπείας – ήταν το 1897 όταν αποβιβάστηκαν οι… «θεσμοί» του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα.

Και διακόσια σχεδόν χρόνια από τότε που «μια φορά κι έναν καιρό (…) κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες κυβερνούσανε τη χώρα. Καλή ώρα»…

Πηγή: Εφημερίδα Real News 29/1/2017      

Ενα τρακτέρ στο Σύνταγμα

Ολο αυτό που συμβαίνει στις εθνικές οδούς με τους αγρότες είναι η επανάληψη της εποχικής ρουτίνας. Ομως για ποιο λόγο επιτρέπεται να κλείνει το εθνικό οδικό δίκτυο της χώρας; Και από ποιο χρονικό σημείο και μετά αποφασίζεται η χρήση νόμιμων μέσων για τη διάνοιξή του;

Του Κώστα Γιαννακίδη

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις είναι σαν ένα λουλουδάκι που βγαίνει μέσα από το χιόνι και προαναγγέλλει την άφιξη της άνοιξης. Το πρώτο χελιδόνι συνήθως έρχεται επτά εβδομάδες μετά από την έξοδο του πρώτου τρακτέρ στον κόμβο της Νίκαιας. Και είναι η γκαζιά του αγρότη και η τσίκνα της υπαίθριας ψησταριάς που κάνουν τη μυγδαλιά να ανθίζει, νυφούλα μέσα στο καταχείμωνο, ναζιάρα τραγουδιάρα σε επαρχιακά μπουζούκια.

Όλα συμβαίνουν με συχνότητα που πλέον διεκδικεί διαστάσεις παράδοσης. Τελειώνουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και φουντώνει το δίκαιο του αγρότη. Και είναι λες και ακολουθείται μία τελετουργία με ένταση που κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα. Μία χορογραφία με τρακτέρ στην ελληνική ύπαιθρο. Μία αναπαράσταση της μάχης των Αρδεννών με αγρότες και ΜΑΤ να εναλλάσσονται στους ρόλους των Γερμανών και των συμμάχων. Μία κουραστική επανάληψη της μιζέριας μας.

Oι κινητοποιήσεις ξεκινούν με παράταξη των τρακτέρ στο πλάι του δρόμου, σαν επίδειξη των όπλων πριν τη μάχη. Συχνά δε, προς χάρη του τηλεοπτικού συνεργείου, οι κάτοχοι τους υψώνουν μαύρες σημαίες και κορνάρουν, κάνοντας το σήμα μιας νίκης που δεν λέει να έρθει ποτέ. Οι γνωστοί αγροτοσυνδικαλιστές στέκονται, έμπειροι πλέον, μπροστά στον φακό. Λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα εδώ και χρόνια. Οι ίδιες λέξεις βγαίνουν πάνω από γένια που έχουν ασπρίσει πλέον. Την ώρα που εκείνοι εκθέτουν τα προβλήματά τους στο πανελλήνιο, πίσω τους παρκάρει καντίνα που φέρει υπαίθρια ψησταριά και ηχοσύστημα με κατανόηση για τον νταλκά και την καρδιά του αγρότη.

Μία εβδομάδα μετά την έξοδο του πρώτου τρακτέρ, στήνονται και τα πρώτα οδοφράγματα. Συνήθως σε επαρχιακές οδούς, αδιάφορες για την κίνηση των βαρέων οχημάτων. Παραλλήλως οι πρώτες ίλες τρακτέρ κινούνται προς τα σύνορα, όπου έχουν ήδη λάβει θέσεις τα ΜΑΤ και οι κλούβες τους. Οι αγρότες θέλουν να αποκλείσουν τα σύνορα, ενώ οι αστυνομικοί δίνουν τη μάχη της τακτικής προκειμένου να τα κρατήσουν ανοιχτά. Λίγες μέρες μετά θα κλείσει ο πρώτος αυτοκινητόδρομος. Στην αρχή για λίγες ώρες και μετά για περισσότερες. Δύο με τρεις εβδομάδες μετά την έξοδο του πρώτου τρακτέρ τα μπλόκα θα γίνουν μόνιμα, τα τρακτέρ θα θεωρούνται στοιχεία της ελληνικής φύση και οι αγρότες θα ζητήσουν συνάντηση με τον Πρωθυπουργού. Κάποιος κύκλος του Μαξίμου θα πει ότι η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει τα περιθώριά της, ενώ ο αρμόδιος υπουργός θα προσθέσει ότι οι αγρότες είναι ουσιαστικά ευνοημένοι. Λίγες μέρες μετά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα πει ότι δεν μπορεί να γίνει διάλογος με κλειστούς δρόμους. Δεν θα αποκλείσει δε το ενδεχόμενο για συνάντηση των αγροτών με τον Πρωθυπουργό, αρκεί να ανοίξουν οι δρόμοι. Εκεί οι αγρότες θα διασπαστούν και οι προσκείμενοι στο ΚΚΕ θα προκρίνουν την κάθοδο στην Αθήνα. Θα γίνει μία μάζωξη, αντίστοιχη εθνοσυνέλευσης, στα Τέμπη, όπου θα καταγραφούν τα σκληρά και τα μαλακά μπλόκα. Και κάποιο ξημέρωμα οι αγρότες θα ξεκινήσουν για την Αθήνα. Η Τροχαία θα επιτρέψει μόνο ένα ή δύο τρακτέρ να μπουν στην πόλη. Και φυσικά όχι ζώα. Στο Σύνταγμα θα στηθεί εξέδρα. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου θα τραγουδάει, όπως κάνει σαράντα χρόνια, τα «Αγροτικά» του Μπακαλάκου. Το βράδυ θα αναστενάξουν τα «καλά» μαγαζιά.

Οι αγρότες γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να λάβουν τίποτα. Θα βγουν, όμως, να κλείσουν δρόμους επειδή δεν έχουν κάτι να χάσουν πέρα από τον χρόνο τους που, αυτήν την εποχή, διαθέτουν σε αφθονία. Το ερώτημα εδώ είναι για ποιο λόγο η υπόλοιπη κοινωνία πρέπει να υποστεί όλο αυτό το τελετουργικό. Και το ίδιο ερώτημα απευθύνεται κυρίως προς τις αρχές. Για ποιο λόγο επιτρέπεται να κλείνει το εθνικό οδικό δίκτυο της χώρας; Και από ποιο χρονικό σημείο και μετά αποφασίζεται η χρήση νόμιμων μέσων για τη διάνοιξή του; Δεν υπάρχει σαφής απάντηση, αλλά, αν το σκεφτείτε, είναι ελαφρώς παράλογο: μπορείς να κλείσεις την εθνική οδό για μία εβδομάδα, αλλά στη δέκατη μέρα θα έχεις να κάνεις με τα ΜΑΤ. Κοινώς υπάρχει ένα όριο ανοχής της Πολιτείας στην έκνομη διάσταση της κινητοποίησης. Προφανώς αυτό έχει να κάνει με τη δυσφορία της αγανακτισμένης κοινής γνώμης, η οποία θα πιέζει για επέμβαση, ώστε να ανοίξουν οι δρόμοι. Αυτό, φυσικά, το αντιλαμβάνονται και οι αγρότες που, έπειτα από εύλογο χρονικό διάστημα, οδηγούν τις κινητοποιήσεις τους σε εκφυλισμό.

Αυτή τη στιγμή χιλιάδες άνθρωποι ταλαιπωρούνται καθημερινά μόνο και μόνο για την τυπολατρία μίας κινητοποίησης που εδώ και χρόνια οδηγεί σε αδιέξοδο ή, το πολύ, σε ένα τρακτέρ στο Σύνταγμα.    

Κοιτώντας τα να λες

γράφει η Λέττα Καλαμαρά

Σαν να μην πέρασε μία μέρα από την αποφράδα νύχτα της 30ής Ιανουαρίου 1996 και την ανάδειξη της κυρίαρχης μεταπολιτευτικής ιδεολογίας της δωροδοκίας, που τόσο γλαφυρά σηματοδότησε ο έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού μετέπειτα Υπουργός Άμυνας Άκης Τζοχατζόπουλος στις 4 εποχές των Παρισίων. Ο Τούρκος Αρχηγός Στρατού και επικεφαλής των δυνάμεων που διέπραξαν το επαίσχυντο και αποτυχέν πραξικόπημα της 15ης ιουλίου 2016 βγήκε θαλάσσιο σεργιάνι, στην εποχή της τσιπούρας που τρέφει τα ευρωπαϊκά σαλόνια εις την Λωζάνη.

Άντε να αρχίσουν τώρα και οι πολιτικές πολεμικές δηλώσεις εκατέρωθεν, άντε να αρχίσουν και οι χοροί με τα χρώματα του πολέμου, άντε να κλάψουν και άλλες μάνες ηρώων που χάθηκαν χωρίς να ξέρουν αν πολεμάνε, όπως στην Κύπρο το '74 και στα Ίμια το '96. Το παραμύθι της πολεμικής σύγκρουσης των δύο συμμάχων Ελλάδας και Τουρκίας που έχουν να πολεμήσουν από το 1922, αποτέλεσε το καλύτερο νανούρισμα των δύο χωρών. Η φίλη και σύμμαχος Τουρκία το κατάλαβε πρώτη και με το δόγμα του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Νταβούτογλου στράφηκε γρήγορα σε άλλο αφήγημα, ομολογουμένως υπερβολικά φιλόδοξο. Η Ελλάδα επέλεξε αυτοκαταστροφικά το γερμανικό άρμα και τα τηλέφωνα Siemens.

Στην Ελλάδα λοιπόν το ανύπαρκτο πολεμικό σενάριο διάλυσης της Ατλαντικής συμμαχίας και της Ευρώπης ασφαλώς με έναν τρίτο Βαλκανικό Πόλεμο, που πρόσφατα ενόψει και του αναμενόμενου και ουδέποτε αφιχθέντος θηλυκού Πλανητάρχη αναζωπύρωσε τον βαλκανικό εθνικισμό, έδωσε το απόλυτο άλλοθι για το πάρτι των εξοπλισμών, όπου ανέδειξε ιστορικές πολιτικές και στρατιωτικές μορφές ειδήμονες στους εξοπλισμούς και τα αντισταθμιστικά πάσης φύσεως οφέλη. Μία παρέλαση διακομματικών πολιτικών και κρατικών λειτουργών της καλό-λαδωμένης κρατικής μηχανής, από τα σπλάχνα της κοινωνίας μας, διέλευσε άπαξ από το Υπουργείο Άμυνας και εξαφανίστηκε μετά να αρμενίζει στα κότερα και τις πολυτελείς βίλες της Μυκόνου. Με τις δικές του αξίες που μέχρι σήμερα επιμένουν και διεκδικούν τη λάμψη τους, με συραφή προδιαγραφών και δωρεών, γαλουχήθηκε ο ένδοξος ελληνικός στρατός μας υποβαλλόμενος σε ένα υπαρξιακό γονιδιακό σοκ ανάμεσα στην τόλμη και την αρετή, την μπάζα και τα αστέρια.

Λεπτομέρειες με ονόματα όταν θα γραφτεί η ιστορία μας θα καταδείξουν τα εγκλήματα εις βάρος των αρχέγονων αξίων της Ελλάδας, μία παγκόσμια απειλή για τις εθισμένες ελίτ εξουσίας. Όπως εν κατακλείδι ανέφερε και ο Αρχιεπίσκοπος έχουμε παρακμάσει και πρέπει να ξεφύγουμε απ' αυτό χωρίς βέβαια να μας πει πώς τόσο καιρό, 7 χρόνια προδοτικών Μνημονίων εις βάρος του λαού, δεν το είχε καταλάβει.

  

Ο σεβαστός κ.Ακάρ καλό είναι να αφήσει τις τσιπούρες στην ησυχία τους, μέρες που είναι, να αναπαραχθούν και να κοιτάξει στα ενδότερα του εκεί που προφανώς έχει πολλά να κάνει και δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Δεν είναι καιρός για να καθορίζουν το πολιτικό σκηνικό οι στρατιωτικοί ούτε να  χρησιμοποιούν το στρατό οι πολιτικοί για να τον ευτελίζουν.

Το γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο Μανώλης που μόλις έκατσε στην καρέκλα του, δεν φτάνει για να διαλυθεί η Ευρώπη, η Ελλάδα και η Κυριακή μας, όπως τόσο εμμονικά η ενημέρωση μας κοινωνεί για να λάβει το αντίδωρό της, να μην χαθεί και αυτής το βήμα και τα νέα της...    

Η Ελλάδα ανάμεσα σε νέες συμπληγάδες με το σκάφος της ακυβέρνητο

Του Νίκου Σκουλά*

Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξή μας ως έθνος και ως λαός και ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ: ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ!!!

  

Απλά, κατανοητά, χωρίς περισπούδαστες αναλύσεις και αφηρημένες έννοιες, αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο αλλά και στην Ελλάδα:

1.    Μετά την εκλογή του Donald Trump, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιστρέφουν στο δόγμα Monroe, σε νέα όμως εκδοχή εθνικιστικού απομονωτισμού και ξενοφοβίας, με ισχυρή δόση επίδειξης δύναμης και έντονες ρατσιστικές αποχρώσεις.

2.    Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) που χρηματοδοτείται και άρα ελέγχεται από τις ΗΠΑ  είναι απίθανο να αλλάξει στάση διορθώνοντας τα λάθη του περί σκληρής λιτότητας για την Ελλάδα.

3.    Η Γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι πια η Ευρωπαϊκή Γερμανία), στη γραμμή Wolfgang Schauble, εμμένει με πείσμα στην αυστηρή επιβολή καταστροφικών μέτρων λιτότητας για τη χώρα μας χωρίς να λαμβάνει υπόψη της ότι αυτή η τακτική δεν προσφέρει καμιά πιθανότητα ανάκαμψης, ανάπτυξης και αποπληρωμής του χρέους μας και άρα εξόδου από τα μνημόνια.

4.    Η Τουρκία του «Σουλτάνου» Erdogan, με τις επεκτατικές βλέψεις του και τις αλόγιστους ακροβατισμούς του, θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου  και αποτελεί σοβαρή απειλή για την Ελλάδα.

Μετά μάλιστα την ορθή και δίκαιη άρνηση του Αρείου Πάγου να δεχτεί την έκδοση των οχτώ Τούρκων αξιωματικών, εκτός από την κλιμάκωση των παραβιάσεων του εναέριου χώρου και των χωρικών μας υδάτων , προειδοποιούμαστε για αύξηση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών με επιδείνωση της ήδη οριακής κατάστασης. Eίναι δε προφανές ότι οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να μας προσφέρουν συμπάθεια, «χωρίς τσάι», ενώ τα σύνορά τους θα παραμένουν κλειστά.

5.    Η Ελλάδα, πτωχευμένη οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, αναλώνεται σε ατέρμονες συζητήσεις στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα, παραπαίοντας με αιτιάσεις για το «τις πταίει» (πάντα βέβαια οι άλλοι), χωρίς εθνική συνεννόηση, χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς ενιαία φωνή.

Προφανώς δεν έχουμε κατανοήσει ότι, στις παρούσες γεωπολιτικές συνθήκες, Διεθνές Δίκαιο είναι το δίκαιο των ισχυρών, και η ισχύς μιας χώρας βρίσκεται στην εθνική ομοψυχία, στην ακμάζουσα οικονομία της και στις αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις της. Όπως έλεγε ο παππούς μου «αλλοίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει νύχια να ξυστεί». Αυτή είναι η πικρή αλήθεια χωρίς δόση λαϊκισμού.

6.    Κρίσιμης σημασίας είναι η επιχειρούμενη ανασυγκρότηση της «κεντροαριστεράς».  Θετικά στοιχεία είναι ο ηγέτης του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών Γιώργος Παπανδρέου που, εδώ και καιρό,  με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, προτείνει τη σύμπραξη των δυνάμεων του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου και πρόσφατα η επί κεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Φώφη Γεννηματά, παρά τα βαρίδια που κουβαλάει..

Βάση της σύμπραξης είναι η επιδίωξη μιας προγραμματικής δημόσιας συνδέσμευσης με πολιτικά κριτήρια,  χωρίς αντιπαλότητες  και με κυρίαρχο στόχο την έξοδο από την κρίση και την προοδευτική πορεία της χώρας.

Δυστυχώς, η προσπάθεια αυτή φαίνεται να αντιμετωπίζει εμπόδια. Προφανώς αρκετά συντηρητικά  στελέχη του μεταλλαγμένου πλέον ΠΑΣΟΚ, βλέπουν τη συμπόρευση αυτή ως έναν μηχανισμό που θα τους εξασφαλίσει μια θέση στο Κοινοβούλιο και επιδίδονται σε παζάρια, στην πλάτη του λαού, αδιαφορώντας για  την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ταλαιπωρημένοι Έλληνες δεν εμπιστεύονται πλέον το πολιτικό προσωπικό της χώρας και απαιτούν δημόσιες και διαφανείς πολιτικές δεσμεύσεις. Συμπαράταξη με συγκολλήσεις προσώπων και ομάδων χωρίς όραμα, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει..

Σ’ αυτή την κρισιμότατη ιστορική συγκυρία, είναι ανάγκη να κατανοήσουν οι πολιτικές ηγεσίες αλλά και εμείς οι πολίτες, ότι η προτεραιότητα δεν μπορεί πια να είναι το κομματικό ή το προσωπικό συμφέρον και η κατάκτηση και νομή της εξουσίας αλλά η Σωτηρία της Πατρίδας και το μέλλον του ελληνικού λαού.  

*Πρώην Γενικός Γραμματέας και επίσης Υπουργός Τουρισμού στην εταιρεία Greek National Tourism Organisation