Συνδικαλιστικός αφοπλισμός των εργαζομένων απέναντι στο αντεργατικό πολυνομοσχέδιο

Υπερψηφίστηκε την Πέμπτη (24.10) στη Βουλή το «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και περιέχει μια σειρά αντεργατικές διατάξεις οι οποίες, όπως δήλωσε ο υπουργός Εργασίας, θα μπορούσαν από μόνες τους να αποτελέσουν ένα νομοσχέδιο(!).

Με την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου επεκτείνεται το νομοθετικό οπλοστάσιο που θα έχουν στην διάθεση τους οι εργοδότες και η κυβέρνηση για να ακυρώσουν την εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων, να πλήξουν το δικαίωμα στην απεργία και να θέσουν υπό στενό κρατικό και εργοδοτικό έλεγχο τα εργατικά συνδικάτα.

Το πολυνομοσχέδιο, θέτοντας στο στόχαστρό του τα τρία θεμελιώδη εργατικά δικαιώματα, τις συλλογικές συμβάσεις, την απεργία και την ελεύθερη και ανεξάρτητη από το κράτος και την εργοδοσία συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, έκανε φανερό πως η “ανάπτυξη”που επαγγέλλεται η κυβέρνηση θα στηριχθεί πάνω στην ισχυροποίηση του αντεργατικού νομοθετικού πλαισίου που εντείνει την εργατική εκμετάλλευση, αποδυναμώνοντας περισσότερο και αφαιρώντας από τους εργαζόμενους τα όπλα που έχουν κατακτήσει για να υπερασπιστούν και να διεκδικήσουν τη δουλειά τους, το μεροκάματο και το μισθό τους και ικανοποιητικές συνθήκες εργασίας.

Έκανε, ταυτόχρονα, φανερό ότι απαιτούνταν η άμεση και όσο το δυνατόν πιο πλατιά και μαζική κινητοποίηση των εργαζόμενων και των συνδικάτων τους, για να μην περάσουν οι νέες αντεργατικές διατάξεις. Ωστόσο, η απαίτηση αυτή τορπιλίσθηκε εξαρχής από την ηγεσία των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Όταν η διοίκηση του ΕΚΑ και στη συνέχεια της ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν για τις 24 Σεπτέμβρη να γίνει 24ωρη απεργία, η ηγεσία της ΓΣΕΕ (η πλειοψηφία των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) έσπευσε να αντιταχθεί σε αυτήν νουθετώντας Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες να “εξαγγείλουν” για άλλη μέρα απεργία. Η διασπαστική αυτή τακτική δυναμίτισε την απεργία και αυτό αποτυπώθηκε όχι μόνο στο ισχνό ποσοστό συμμετοχής στην απεργία αλλά και στη μειωμένη μαζικότητα των απεργιακών συλλαλητηρίων.

Η ίδια εικόνα επαναλήφθηκε και στην 24ωρη απεργία που κηρύχθηκε στις 2 Οκτώ­βρη, όπου η συμμετοχή ήταν ακόμα πιο εξασθενημένη, καθώς τα συλλαλητήρια ήταν πιο αποδυναμωμένα και οι ηγεσίες των ανώτερων συνδικάτων περιορίσθηκαν σε ένα ρόλο θεατή.

Και αν υπολόγιζε κανείς πως, τουλάχιστον τη μέρα της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή θα γινόταν κάτι περισσότερο, διαψεύσθηκε. Έγινε το αντίθετο. Απεργιακή κινητοποίηση δεν κηρύχτηκε. Την τελευταία στιγμή, η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ κάλεσε ένα απογευματινό συλλαλητήριο στις 24 Οκτωβρίου. Το ίδιο έκανε και η διοίκηση του ΕΚΑ, ενώ η ηγεσία της ΓΣΕΕ, οχυρωμένη πίσω από το πρόσχημα ότι είναι “προσωρινή διορισμένη διοίκηση”, τήρησε πλήρη σιωπή. Κάτι, βέβαια, που δεν έκανε όταν αποφάσισε να διασπάσει και να σαμποτάρει την πρώτη α­περγία της 24 Σεπτέμβρη.

Η παραλυτική και διαλυτική αυτή πρακτική άφησε έντονο αρνητικό αποτύπωμα στο απογευματινό συλλαλητήριο της 24ης Ο­κτώ­βρη, το οποίο χωρίς παρουσία σωματείων, με απόντα τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα, με τους δύο κλάδους των εργαζομένων στα νοσοκομεία και στους δήμους που απεργούσαν να πραγματοποιούν τα συλλαλητήριά τους το πρωί της 24 Οκτώβρη και με το ΠΑΜΕ να κάνει ξεχωριστή διαδήλωση, κατέληξε να είναι μια άμαζη εργατική κινητοποίηση.

Στο απογευματινό συλλαλητήριο από την Κλαυθμώνος στο Σύνταγμα έδωσε το παρόν της η ΕΡΓΑΣ που συμπορεύτηκε στο μπλόκ της ΛΑ-ΑΑΣ.

Το αντεργατικό πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης πέρασε χωρίς οι εργαζόμενοι να μπορέσουν να δώσουν μια αξιοπρεπή μάχη για την αποτροπή του. Και αυτό με ευθύνη των παρατάξεων που ελέγχουν τα συνδικάτα και τα έχουν αφοπλίσει με τη συνδικαλιστική γραμμή τους, που αποτελεί στήριγμα της κυβερνητικής πολιτικής.

Η απάντηση σε αυτή την αρνητική κατάσταση δεν βρίσκεται στην απογοήτευση και στη συνεπακόλουθη ιδιώτευση. Δεν βρίσκεται ούτε σε συνταγές που αποκόβουν τη συνδικαλιστική δράση από τη μάζα των εργαζόμενων και από τα σωματεία.

Βρίσκεται, αντίθετα, στην επίπονη και υπομονετική συνδικαλιστική δουλειά που θα καταφέρει να ενεργοποιήσει τον εργατικό κόσμο, να τον τραβήξει στη συλλογική οργάνωση και πάλη, πάνω στη βάση μιας ταξικής αγωνιστικής γραμμής ανασυγ­­κρότησης του εργατοϋπαλληλικού συνδικαλιστικού κινήματος.

πηγή