Περί φορολογίας και ανισότητας

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Στο μυαλό των φιλελεύθερων είναι βαθιά σφηνωμένη η πεποίθηση ότι η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και ευρύτερα του κεφαλαίου θα προκαλέσει την έλευση των επενδύσεων και άρα της απασχόλησης και άρα της ανάπτυξης. Αυτό είναι φενάκη ασφαλώς και αποτελεί ένα από τα [θελκτικά εντούτοις] ψεύδη αυτής της οικονομικής θεωρίας. Στην πραγματικότητα, εκείνο που επιζητούν είναι η αφαίμαξη και του τελευταίου μικρομεσαίου -παλιά μου τέχνη κόσκινο για τους πολιτικούς όλων των εποχών. Στην αρχαία Αθήνα, μετά τον χρυσούν αιώνα, αυτή η τακτική είναι στο φόρτε της.

Ο Ισοκράτης, μέγας αντίπαλος του αριστοκράτη Πλάτωνα, το επισημαίνει σε έναν βαρυσήμαντο λόγο του [356-354] προς τους Αθηναίους. Οι δυναστεύοντες, λέει [οι λαϊκιστές πολιτικοί, οι δημαγωγοί] δεν ενδιαφέρονται να βρουν πώς θα εξασφαλίσουν στους φτωχούς τα μέσα επιβίωσής τους, αλλά πώς θα εξισώσουν με τους φτωχούς και εκείνους που θεωρούνται ότι διαθέτουν ακόμη κάποια περιουσία -Περί Ειρήνης, 131: Ου γαρ τούτο σκοπούσιν, εξ ου τρόπου τοις δεομένοις βίον εκποριούσιν, αλλ' όπως τους έχειν τε δοκούντας τοις απόροις εξισώσουσιν.

Μη θιγούν, προς θεού, οι έχοντες, οι άριστοι, οι ημέτεροι, αυτοί που διασφαλίζουν τη δική τους άνετη και τρυφηλή ζωή. Και ας τους είναι εύκολο, με μια απλή απόφαση, να απαλλάξουν τους αδύναμους από τη βαριά φορολογία, μεταφέροντάς την στους πλούσιους. Οτι αυτό είναι εύκολο επιβεβαιώνεται από τον Αριστοφάνη, Σφήκες, 709: Ει γαρ εβούλοντο βίον πορίσαι τω δήμω, ράδιον ήν αν. Μη γελιόμαστε, λοιπόν, με τα φιλελεύθερα φληναφήματα περί επενδύσεων και ανάπτυξης. Και, επιτέλους, έως πότε θα «αναπτύσσεται» η ανθρωπότητα [η οικονομία] σε έναν «πεπερασμένο» πλανήτη; Δεν γίνεται λόγος εδώ για επαναστατικές αλλαγές του οικονομικού προγράμματος μιας χώρας ή για αποδόμηση του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος και καθιέρωση μιας εναλλακτικής μορφής οικονομίας.

Για μια δίκαιη φορολόγηση αγωνιά η ελληνική κοινωνία, για μια ακριβέστερη κατανομή του πλούτου -δεν φταίνε, διάολε, οι φτωχοί για τη δυσμενή τους οικονομική κατάσταση, ούτε οι άχρηστοι και οι ράθυμοι και οι επιρρέποντες τάχα στην εγκληματικότητα. Ολα τούτα τα «είδη» «κοινωνικών» ανθρώπων είναι προϊόν των αδικιών που επιφέρει [γεννά] το σύστημα των λίγων και ισχυρών. Η εμμονή να μετατίθενται οι ευθύνες στους κατσαπλιάδες και τους εγκληματίες απαλλάσσει τους πολιτικούς από τις δικές τους, που είναι και οι γενεσιουργές των ανισοτήτων.

Εως τώρα πάντως τα «κατορθώματα» της φιλελεύθερης κυβέρνησης εξαντλούνται στα εξής, όπως τα καταγράφει αναγνώστρια: Μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και, ευρύτερα, του κεφαλαίου, με την ελπίδα να έλθουν οι επενδύσεις, η απασχόληση και η ανάπτυξη· η συγκάλυψη σκανδάλων· η ωμή παρέμβαση στη δικαιοσύνη· τα δώρα στους φίλους ολιγάρχες και τραπεζίτες· η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας· οι εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων· η πατριδοκαπηλία· η διασπορά μίσους, ρατσισμού, ομοφοβίας απέναντι σε κάθε τι που του είναι άγνωστο, ή, απλώς, δεν ταιριάζει στη δική του «κανονικότητα»· η απαγόρευση πρόσβασης στην υγεία και την παιδεία για πρόσφυγες και μετανάστες (σε λίγο μπορεί και για Ελληνες)· η άσκηση φτηνής εξωτερικής πολιτικής για την υφαρπαγή ψήφων από το δεξιό ακροατήριο.

Δεν φαίνεται να έχει και πολύ άδικο η αναγνώστρια...