Οι «αρμοί» και οι υποκριτές

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για εκείνους που ενοχλήθηκαν (;) από τη ρήση του κ. Τσίπρα περί αρμών εξουσίας, αλλά και για τον ίδιο, να ανακαλύψουν ποιες άλλες λέξεις προέρχονται, όπως η λέξη αρμός, από το αρχαίο ρήμα αραρίσκω = συνδέω, ταιριάζω μαζί (Ο ενεστώς αραρίσκω, λένε τα λεξικά, είναι νεώτερος σχηματισμός από τον β΄αόριστο ήραρον και το [πρωτοϊνδοευρωπαϊκό] επίθημα -ίσκω). Ιδού λοιπόν μερικές: αρετή, άριστος, άρμα, αριθμός, άρθρον... Τώρα, με πόσες από αυτές ταιριάζουμε οι σημερινοί και ποιες ακριβώς έχουν γίνει κτήμα μας; Ο καθένας και το καπέλο του -όπως γουστάρει ο καθείς τις χρησιμοποιεί.

Δεν πειράζουν τόσο οι αρμοί όσο η κόλλα που τους συνδέει. Ελεγε ο Νίτσε π.χ. ότι οι δημοσιογράφοι είναι εκείνη η γλοιώδης κόλλα ανάμεσα στους αρμούς της επικοινωνίας. Ποια είναι η αντίστοιχη κόλλα ανάμεσα στους αρμούς της εξουσίας; Μήπως οι ίδιοι οι αντιπρόσωποι αυτών των εξουσιών;

Και αν τυχόν είναι έτσι δεν θα έπρεπε να ερυθριούν όσοι επικαλούνται τις έννοιες ή υποκρίνονται για τάχα κακή χρήση τους [καλή ώρα οι υποκριτές της κυβέρνησης, που ανάθεμα αν καταλαβαίνουν το μέγεθος της υποκρισίας τους -αυτοί που το κόμμα τους έχει παρελθόν σπουδαίο σε ολοκληρωτικού τύπου καθεστώτα και σε σκοτεινές εποχές του πολιτεύματος]; Είπαμε [λέμε ακόμη]: Δεν μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου, είναι ανίερο, βέβηλο, ψευδές και υποκριτικό [και θρασύτατο].

Εκτός εάν νομίζουν ότι πλέον έχουν αποκαθαρθεί μες στην κολυμπήθρα του φιλελευθερισμού, του ευρωπαϊσμού και λοιπών άλλων δημοκρατικών δήθεν -ισμών. Αμ, δεν αποκαθαίρεσαι τόσο εύκολα -η ιστορία δεν έχει γεράσει ακόμη και οι πράξεις οι ανόσιες είναι πρόσφατες, αν και αρκετοί έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Ασε που η κυβέρνηση έχει, τρυφερά μάλιστα, εγκολπωθεί πολιτικούς που είχαν [δεν ξέρω αν ακόμη έχουν] αγαθότατες σχέσεις με τη «φιλοσοφία» δικτατορικών καθεστώτων. Μην τρελαινόμαστε.

Το ίδιο το πολιτικό σύστημα επιτρέπει στις τρεις εξουσίες να συμπορεύονται και να αλληλοεξαρτώνται, παρά το παράδοξο ότι διακηρύσσει την ανεξαρτησία της κάθε μιας. Για να αναλογιστούμε π.χ. ποιος διορίζει (!) τους κορυφαίους της δικαστικής εξουσίας.

Κανέναν δεν συμφέρουν τέτοιες ερωτήσεις -γι’ αυτό και κανένας δεν απαντά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ως είθισται στη χώρα, ο καθείς σχολιάζει ανώδυνα, λέει το μακρύ του και το κοντό του, ακόμη και αν δεν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Πολλές φορές η αλήθεια δεν βρίσκεται στις ίδιες τις λέξεις αλλά στα κενά τους -υπάρχει ανάγνωση ανάμεσα στις λέξεις, απαιτεί όμως και αναγνώστες.

Το σούσουρο ίσως ξεσηκώθηκε γιατί ανάμεσα στις λέξεις [είτε το ήθελε ο κ. Τσίπρας κάτι τέτοιο είτε όχι] διαφαίνεται η ευθύνη όλων για την κατάντια τους, για το πώς δηλαδή άπαντες εξουσιάζουν· με λίγα λόγια ξεγυμνώνονται και βλέπουμε κι εμείς οι απλοί πολίτες [ο θεός να μας κάνει πολίτες] ότι ο αυταρχισμός είναι κολλημένος στο δέρμα τους [για την υποκρισία τα είπαμε].

Οταν λοιπόν η εξουσία ασκείται με έναν και τον αυτόν τρόπο, οι ασκούντες αυτήν διαμαρτύρονται όταν κάποιος προβαίνει σε αυτήν την αποκάλυψη. Οι διαμαρτυρίες είναι για τα μάτια του κόσμου [που εξακολουθούν να αλληθωρίζουν -πέρα βρέχει και τα σχετικά].