Οι χαροκαμένοι γονείς στα μανταλάκια

γράφει ο ΠαναγιώτηςΧατζημωυσιάδης

Με πόσα fake knews, με πόσες μισές αλήθειες, με πόσες πειραγμένες στατιστικές υποθάλπεται ο ρατσισμός μας; Δεν υπήρχε λοιπόν βιασμός, αλλά η σκόνη και ο καπνός τους έκαναν τη δουλειά τους: οι χαροκαμένοι γονείς κρεμάστηκαν στα μανταλάκια, ο κίνδυνος που εκπροσωπούν οι ξένοι προβλήθηκε στις οθόνες, η εικόνα της εθνικής υπεροχής βεβαιώθηκε στις σελίδες δικτύωσης. Αλλά ακόμη και αν υπήρχε, ποιος είπε ότι έχει ο βιασμός εθνικότητα, ποιος είπε ότι έχει ο βιασμός θρησκεία, ποιος είπε ότι έχει ο βιασμός φυλή; Αναρωτιέμαι με ποιο ερμηνευτικό σχήμα μπορεί ο ρατσιστικός λόγος να εξηγήσει τους βιασμούς ανηλίκων από καθολικούς ιερείς, το σιωπηλό άγος της αιμομιξίας στην ελληνική επαρχία και τις παιδοκτονίες εντός της ελληνικής οικογένειας. Τελικά, η μάχη εναντίον του ρατσιστικού λόγου είναι η έσχατη άμυνα για την υπεράσπιση όχι μόνο του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας και του πολιτισμού αλλά και της πιο στοιχειώδους λογικής – και ως τέτοια πρέπει οπωσδήποτε να δίνεται, διαρκώς και αδιαλείπτως.