Οι μάσκες, ο πανικός, το κακό

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Από το πρακτορείο λεωφορείων της Λιοσίων προμηθεύομαι πραγματάκια καθημερινής χρήσης. Ανταλλάσσω μερικές κουβέντες με τις κυρίες που είναι πίσω από το ταμείο. Πανικόβλητη ήταν χθες η μία εξ αυτών, με μια μάσκα στο πρόσωπό της.

Ηταν σίγουρη ότι ο θανατηφόρος ιός θα έρθει όπου να ’ναι στη χώρα μας [«δυο βήματα είναι η Ιταλία. Το συζητάς; Από μέρα σε μέρα θα εξαπλωθεί και εδώ ο ιός»]. Τι να πεις; Προσπάθησα να την καθησυχάσω -μάταια. «Εγώ αντιμετωπίζω κάθε μέρα κινδύνους. Μιλάω με τόσους πελάτες. Ανταλλάσσω χρήματα, που ποιος ξέρει ποιος τα έχει χρησιμοποιήσει».

Δεν μπορώ να την πείσω να μην ανησυχεί. Της λέω κάτι χαζά, ότι άκουσα τάχα τον Ελληνα υπουργό Υγείας να διαβεβαιώνει τους Ελληνες ότι το ελληνικό κράτος είναι απόλυτα προετοιμασμένο για πιθανή εισβολή του ιού, ότι τα νοσοκομεία αυτήν τη στιγμή είναι έτσι δομημένα σαν να ήταν ήδη εδώ ο ιός. Ανένδοτη: «Αυτά είναι μόνο λόγια, αγαπητέ. Εξάλλου ποιος τους ακούει αυτούς τους καραγκιόζηδες; Αυτοί μόνο την πάρτη τους κοιτάνε και όλο ψέματα λένε για να μη χάσουν τα ψηφαλάκια τους». Κοινότοπη σχεδόν η διατύπωσή της, αλλά σεβαστή.

Με τόσες ανθρώπινες επεμβάσεις και παρεμβάσεις στη φύση, με τέτοια διάρθρωση των κοινωνιών, με τόσο μίσος για το περιβάλλον και την αισθητική, με τόσες βιομηχανίες, με τόσα πλαστικά και τόσα λύματα, με τόσα χημικά φάρμακα ήταν βέβαιο ότι κάποια στιγμή η ανθρωπότητα θα έχανε τον έλεγχο και θα της διέφευγαν ιοί και ασθένειες που δεν τις ανέμενε μεν, τις καλλιεργούσε με την αδιαφορία της και την απληστία της δε. Πανικοβαλλόμαστε τώρα και τρέμει το φυλλοκάρδι μας μη τυχόν η καινούργια ασθένεια χτυπήσει το σπίτι μας -ώς τώρα όμως αδιαφορούσαμε παγερά για τις συνέπειες του καταναλωτικού και άκριτα υλικού τρόπου ζωής μας.

Κάπως έτσι αντιδρά ο μέσος άνθρωπος -εξεγείρεται μόνο όταν το κακό επισκεφτεί την πόρτα του μικρού του σπιτιού, της ευτυχισμένης του ασφάλειας, που στηρίζεται όμως σε καλούπια σαν τις καλαμιές του κάμπου. Αλλά κάπως έτσι αντιδρούν και οι πολιτικές ηγεσίες -μόνο όταν βλέπουν ότι τους ξεφεύγει η κατάσταση από τα χέρια και απειλείται η ανθρωπότητα, μόνο τότε αρχίζουν να νοιάζονται για τους υπηκόους τους.

Ξαφνικά σοβαρευόμαστε όλοι και ας είμαστε επικίνδυνα αμέριμνοι στην προηγούμενη στάση ζωής μας. Μπροστά στον θάνατο ή στην απειλή του θυμόμαστε ότι είμαστε συντεταγμένη πολιτεία και ότι χρειαζόμαστε την προστασία αυτής της πολιτείας.

Συμμερίζομαι εντούτοις τους φόβους της κυρίας πίσω από το ταμείο, εννοώ τους δικαιολογώ -δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε και κάτι περισσότερο από το να προσπαθήσουμε να αποβάλουμε τον πανικό και την υστερία· διότι αν επικρατήσουν στην κάθε μέρα ο πανικός και η υστερία, οδεύουμε σε ανέλεγκτες καταστάσεις όπου ο ένας μπορεί να φάει τον άλλο για να επιβιώσει -δυστυχώς.

Δεν είχαμε υπολογίσει τις συνέπειες της αλόγιστης ανάπτυξης και αδυνατούμε να δούμε ότι αυτές προέρχονται από την απληστία και μόνο αυτή [αρχομανία, ματαιοδοξία είναι το λίπασμά της]. Οσες μάσκες και να φορέσουμε [και καλά θα κάνουμε] δεν θα αποτρέψουμε το κακό -έρχεται από μακριά το κακό.