Χρειάστηκαν 5,5 χρόνια και μία ήττα για να ακούσουν...

Ακούγοντας τον Αλ. Τσίπρα, θυμήθηκα ότι είχα γράψει ένα κείμενο για τους διευθυντές του κράτους. Δεν το βρήκα. Το βρήκα όμως αναδημοσιευμένο αλλού, στην ιστοσελίδα "Ώρα κοινής ησυχίας". Ημερομηνία: 25 Σεπτεμβρίου 2015.  Διαπίστωση: Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβαν και δεν άκουσαν ό,τι τους έλεγε ένας απλός ξυλουργός.

Διαβάστε:

Καθαρό πρόσωπο, μ’ ένα μόνιμο, ευγενικό χαμόγελο, ο ξυλουργός ενός υπουργείου μου έλεγε πόσο λάθος ήταν η απόφαση της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ «να στηριχθεί στους διευθυντικούς υπηρεσιακούς παράγοντες των προηγούμενων κυβερνήσεων»! «Αυτό δεν είναι δημοκρατία…» μου εξηγούσε, αλλά μη γείωση με την την κοινωνία και έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα του Δημοσίου. Εκεί, δηλαδή, όπου παράγεται η λεγόμενη «χαμηλή πολιτική». Εκεί όπου ο χρόνος μιας υπογραφής μπορεί να διαρκέσει μήνες πολλούς, κάποτε και χρόνια, κοστίζοντας χρήμα και ζωές. Όχι δεν είναι λενινιστής ο φίλος μου ο ξυλουργός, δεν μιλάει για το “τσάκισμα του κράτους” αλλά για την ουδετεροποίηση των “Γενικών Διευθυντών” που τοποθέτησε η συντηρητική παράταξη, αυτών των συμβόλων της κρατικής γραφειοκρατίας που όταν δεν υπονομεύουν κάνουν “λευκή απεργία”.

Ο Κώστας, ένας άλλος ξυλουργός, ο ξυλουργός του χωριού μου δεν δούλεψε ποτέ στο Δημόσιο, μόνο στον ιδιωτικό τομέα. Χρόνια πολλά ήταν ψηφοφόρος της συντηρητικής παράταξης, αλλά από τον προηγούμενο Γενάρη ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Ανήμερα των εκλογών, λοιπόν, γελαστός, πλην σοβαρός μου δήλωσε πως θα δώσει «μία δεύτερη ευκαιρία στο παιδί, που το είχαν πιάσει απ’ το λαιμό», αλλά μέχρι εκεί. Αν δεν κυβερνήσει καλά, δεν θα τον ξαναεμπιστευθεί. «Τι εννοείς να κυβερνήσει καλά;», τον ρωτάω. «Δίκαια», μου απαντά. «Μα είναι στενά τα περιθώρια για κοινωνική πολιτική, μηδενικά», ξαναλέω. «Δεν θέλω να μου δώσει χρήματα, αλλά να πληρώνουμε όλοι ανάλογα με τις δυνατότητές μας, να πληρώσουν και οι έχοντες», συνεχίζει.

Θυμήθηκα τα λόγια του Όργουελ, ο οποίος έγραφε για τη Βρετανία πως «όταν ο λαός πείναγε και οι «πάνω» διήγαγαν βίο χλιδής, τότε η πείνα ήταν ανυπόφορη. Όταν και οι «πάνω» υπέφεραν, τότε και οι «κάτω» άντεχαν». Πρέπει, συνεπώς, να υπάρξει δικαιοσύνη και στις θυσίες, καθώς δεν μπορούν να πληρώνουν αενάως οι «κάτω». Πολύ περισσότερο, όταν οι τελευταίοι είναι εκείνοι που καταναλώνουν, δίνοντας ώθηση στην αγορά. Γι’ αυτό δεν θα υπάρξει το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης αν δεν μοιραστούν κατ’ αναλογία τα βάρη. Όταν, δηλαδή, υπάρχουν άνισα πάθη. Μόνο αν υπάρξει δικαιοσύνη στο άχθος, οι Έλληνες θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε με όρους «λαού», ο οποίος θα αντιπαρατίθεται ενωμένος στην εκπορευόμενη από τη μεσευρώπη φονική πολιτική της λιτότητας. Όσο για την οριστική λύση, αυτή θα επισυμβεί μόνο όταν αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στην Ευρώπη υπέρ του κοινωνικού κράτους και σε βάρος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Τότε που δεν θα υπάρχουν “πάνω και κάτω” και δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλάνε ένα τόνο αλυσίδες για ένα κομμάτι ψωμί. Το ξέρω αυτό αργεί πολύ. Γνωρίζω πως η ουτοπία όταν την πλησιάζεις ένα βήμα, υποχωρεί δύο. Αλλά αυτό είναι που μας κάνει να κινούμαστε, να αγωνιζόμαστε, να προχωράμε…

 Γιώργος Χ.Παπασωτηρίου