Εμπρός «πίσω»!

γράφει η Νόρα Ράλλη

Ξεκίνησαν δειλά δειλά, αλλά έχουν αρχίσει πλέον, πάντα εντελώς «αθώα», να το εκφράζουν ξεκάθαρα: Τι καλά που άνοιξε το Mega! Κάποιοι ηθοποιοί, κάποιοι καλλιτέχνες, οι περισσότεροι πολύ δημοφιλείς και αγαπητοί. Από τον Γιώργο Καπουτζίδη που, όπως έχει πει ο ίδιος, έχει αναλάβει διπλό ρόλο στο κανάλι (μια εκπομπή με τους Ελληνες αθλητές που θα εκπροσωπήσουν τη χώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και ταυτόχρονα ρόλο στην ψυχαγωγική ομάδα του Mega) μέχρι τη Μαίρη Συνατσάκη και την Ντορέττα Παπαδημητρίου.

Ολοι τους «πόσταραν» εικόνες από τα χιλιοχρονίτικα σίριαλ του άλλοτε «Μεγάλου Καναλιού», που όσο καλά κι αν είναι (κάποια ελάχιστα από αυτά), όσο κι αν πραγματικά μας γυρίζουν πίσω σε πιο «ανθηρές», ίσως και πιο «αθώες» (ο θεός να τις κάνει) εποχές, ωστόσο κάνουν ταυτόχρονα ακριβώς αυτό: μας γυρίζουν πίσω.

Αυτό, κατ’ ανάγκη, κακό δεν είναι. Οπως το δει κανείς. Αλλοι νοσταλγούν να ξαναγίνουν 15 ετών, άλλοι πληρώνουν αδρά για να μοιάζουν 15 ετών, άλλοι πάλι γκώσαμε από τα «15χρονα» και στα τριαντάχρονά μας λέμε ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε αν όχι πιο σοβαρά τα ασόβαρα, σίγουρα όχι ασόβαρα τα σοβαρά.

Οπως και να ’χει πάντως, άλλο είναι που με απασχολεί. Μία απορία. Που θα την πω, έτσι, για το χαριτωμένο του πράγματος. Αν έχεις αγοράσει ένα σπίτι με δάνειο, που το χρωστάς στην τράπεζα και αποφασίσεις να το πουλήσεις, αν δεν αποπληρώσεις αυτά που χρωστάς (ή εσύ ή ο επίδοξος αγοραστής), η τράπεζα σε αφήνει να το δώσεις; Φυσικά και όχι... Για τα κανάλια, γιατί δεν ισχύει αυτό;