Το Σοκ από μια (ακόμη) εγκατάλειψη

Σοκ και εγκατάλειψη

Παλιά ξέραμε το «Σοκ και Δέος» από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των αμερικανών στο Ιράκ. Οι επιχειρήσεις ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2003.

Από τότε έχουμε «φάει» πολλά «σοκ» και έχουμε βιώσει περισσότερο «δέος» από όσο ίσως αντέχουμε και ως άνθρωποι και ως λαοί και άστα να παν’!

Το πιο πρόσφατο «σοκ» – δεν τολμώ να πω το «τελευταίο»  – είναι το αυτό που έκανε τον σαραντάχρονο να παρατήσει στην άσφαλτο έναν μοτοσικλετιστή αφού προηγούμενος είχε λιανίσει με το αυτοκίνητό του.

Το μεγάλο «σοκ» τον έκανε να εξαφανιστεί, κάτι για «γνωστούς σε αυτοκίνητο που περνούσε ή ήταν πιο πίσω και τον μάζεψαν – τον σοκαρισμένο.

Και κοίτα μια σύμπτωση: η «εξαφάνιση» και το «σοκ» κράτησαν όσο κρατάει το αυτόφωρο, η διαδικασία δηλαδή που σε βάζει στο κρατητήριο μέχρι την απολογία σου.

Σοκ ο δράστης που οδήγησε στην εγκατάλειψη του αιμόφυρτου θύματος του.

Εξαφανισμένος ο ίδιος και μαζί του ό,τι θα μπορούσε να μιλήσει στο δικαστήριο για την κατάστασή του τη στιγμή που έγινε το τροχαίο.

Αυτές οι συμπτώσεις είναι που προσωπικά μου προκαλούν ακόμη μεγαλύτερο σοκ.

Νεκρός, αβοήθητος στην άσφαλτο ο 25χρονος μοτοσικλετιστής.

Ναι, δεν είναι προς κρέμασμα κάποιος που προκαλεί ένα θανατηφόρο τροχαίο. Αλλά μια ζωή που χάνεται  «απαιτεί» την δικαίωση που κανονικά θα έπρεπε να δίνει μια πολιτισμένη κοινωνία.

Πώς πέρασε το σοκ του σοκαρισμένου; Πού να πήγε αμέσως μετά; Θα κάπνισε ένα τσιγάρο να ηρεμήσει; Πόσο κρατάει ένα ιδιωτικό «σοκ» και πώς κουμπώνει η λήξη της επήρρειάς του με την λήξη του αυτοφώρου;

Κι αν ήταν το παιδί σου ο «σοκαρισμένος»; Έτσι σκωπτικά και αυστηρά θα τον έκρινες;

Κι αν ήταν το παιδί σου το θύμα του σοκαρισμένου; Πώς θα ζήσεις εκτός των άλλων και με το ερώτημα: αν τον είχε βοηθήσει κάποιος μήπως και…;

Δεν λυπάμαι φυσικά τον κάθε σοκαρισμένο, παρά μόνο τον άνθρωπο που έφυγε. Οι υπόλοιποι με σοκ, ή χωρίς έχουν μια ζωή να τη συνεχίσουν και να τη ζήσουν. Με τύψεις ή χωρίς, με ψυχολογικά ή χωρίς θα ζουν. Το θύμα τους όμως;

Δεν είναι απλό να βγάλεις συμπεράσματα για κάποιον από μια στιγμή της ζωής του. Όμως οι «στιγμές» είναι αυτές που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους και οι λεπτομέρειες αυτές που τελικά τους κατατάσσουν σε διάφορες κατηγορίες που μπορείς να σκεφτείς.

Έχει σημασία ότι ζούμε σε μια κοινωνία που η «ευθύνη» ως έννοια έχει υποστεί τον μεγαλύτερο βιασμό από πολίτες, πολιτικούς, δημοσιογράφους – όποια κατηγορία κι αν βάλεις.

Ζούμε σε μια κοινωνία που «κανείς δε φταίει» για τίποτα, πάντα φταίνε οι άλλοι. Ζούμε σε μια κοινωνία που το «υπεκφεύγειν» των ευθυνών έχει γίνει τρόπος ζωής.

Το να αναλαμβάνει τις ευθύνες του ο οποιοσδήποτε, για τα μικρά και τα μεγάλα που συμβαίνουν, είναι κάτι που οι κοινωνίες, οι οικογένειες, οι παρέες πρέπει να το «ξαναεφεύρουν» και πρέπει να το δουλέψουν.

Όσο ως πολίτες και ως κοινωνία «εγκαταλείπουμε» τις ευθύνες μας, τόσο θα πυκνώνουν τα «σοκ».

Γιάννης Καφάτος