Η λάμψη του αστερισμού Μητσοτάκη τυφλώνει

Ο Πρωθυπουργός θα καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση ως το κρίσιμο πρόσωπο της συγκυρίας. Διέβλεψε πριν από τους ομολόγους του την επερχόμενη λαίλαπα και έδειξε αυτοπεποίθηση στη λήψη γενναίων μέτρων. Ομως στη χώρα υπάρχει και δημόσιος διάλογος και ερωτήματα που πρέπει να απαντώνται

γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης   

Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι η κυβέρνηση έχει μέχρι στιγμής θετικό απολογισμό στην ελληνική αντιμετώπιση της παγκόσμιας τραγωδίας. Και δεν μπορεί παρά να πιστωθεί χωρίς μικροψυχίες στον Πρωθυπουργό ότι διέβλεψε πριν από τους περισσότερους ευρωπαίους ομολόγους του την επερχόμενη λαίλαπα και έδειξε αυτοπεποίθηση στη λήψη γενναίων μέτρων, που τότε δεν φαίνονταν τόσο αυτονόητα όσο τώρα. 

Ολοι οι ηγέτες ακούνε τους επιστήμονες αλλά τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνουν οι ίδιοι, και αν η χώρα παραμείνει σε χαμηλό, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη αριθμό θυμάτων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταγραφεί στην αδρή συλλογική συνείδηση ως το κρίσιμο πρόσωπο της συγκυρίας. Ηδη το γεγονός ότι επιστρέφουν με κάθε τρόπο συμπατριώτες μας που έψαχναν καλύτερη τύχη σε πιο ανεπτυγμένες χώρες αποδεικνύει ότι η χώρα μας τουλάχιστον είχε πιο ανεπτυγμένο κριτήριο σε αυτήν την ιστορική στιγμή, και αυτό δεν γίνεται να μην το πιστωθεί για το μέλλον. Και ασφαλώς και ο Πρωθυπουργός της στιγμής αυτής. 

Είναι επόμενο λοιπόν να ζούμε τώρα στον αστερισμό Μητσοτάκη και η λάμψη του να δρα εκτυφλωτικά στις πτυχές της υπόλοιπης δημόσιας ζωής, και αυτό δεν είναι για καλό. Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις φωνές της αντιπολίτευσης σαν αχρείαστη, παράταιρη κακοφωνία μέσα στη φιλομητσοτακικη ομοθυμία, λες και ξαφνικά μαζί με την κυκλοφορία σταμάτησε και η Δημοκρατία. 

Μάλιστα, κατά την αγαπημένη συνήθεια των περισσοτέρων να διαλέγουν τους βολικούς εχθρούς, στον αντίποδα του συλλογικού μητσοτακικού μαγνητισμού τοποθετούν κάτι συριζαίους πελταστές τύπου Κούλογλου και Καψώχα και όχι κεντρικά πρόσωπα της αντιπολίτευσης που όμως λένε κάποια αξιοπρόσεκτα πράγματα. Προτιμά να απαντά λοιπόν εκτενώς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στις υπερχειλίζουσες τεστοστερόνης και ανοησίας περιθωριακές φωνές της αντιπολίτευσης, χωρίς από την άλλη να νιώθει την ανάγκη να δίνει πειστικές απαντήσεις στο ψύχραιμο πρώην υπουργό Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένους άλλους μετριοπαθείς της αντιπολίτευσης που καταγγέλλουν συγκεκριμένα πράγματα. Είπαμε, διαλέγουμε τους εχθρούς, και αυτό δεν αφορά μόνο τους υπουργούς της κυβέρνησης αλλά και το κοινό αίσθημα του διαδικτύου που θεωρεί την εποχή αυτή κάθε αντικυβερνητική φωνή ανίερη. Λάθος, είναι άλλο η συναίνεση στην αντιμετώπιση της κρίσης και άλλο η αφωνία. 

Δεν είναι δυνατόν ας πούμε ο κ. Πέτσας να μη θεωρεί επιβεβλημένο να δώσει πειστικές απαντήσεις γιατί διπλασιάστηκε το κλειστό νοσήλιο των ιδιωτικών ΜΕΘ, τη στιγμή που υποτίθεται ότι λόγω της πρωτοφανούς υγειονομικής και οικονομικής απειλής αυτές επιτάσσονται. Η απάντηση ότι ο διπλασιασμός περιλάμβανε και τις αποζημιώσεις των εργαζομένων προκαλεί τον κοινό νού —δηλαδή μέχρι τότε οι ασθενείς έμπαιναν και έγβαιναν στις μονάδες χωρίς διαμεσολάβηση εργαζομένων; Δεν είναι ανεκτό να μην υπάρχουν επαρκείς εξηγήσεις γιατί ο μοριακός έλεγχος έχει τέτοιες αποκλίσεις τιμών μεταξύ των ιδιωτικών εργαστηρίων, τη στιγμή που όλες οι αναλύσεις τελικά γίνονται στα τρία εργαστήρια του κράτους- κερδοσκοπούν κάποιοι τούτη την ώρα, και γιατί δεν έχουμε απαντήσεις τουλάχιστον ισόποσες με αυτές στο τουίτ του Κούλογλου; 

Πώς βρίσκουν αντιδραστήρια οι ιδιώτες και δεν βρίσκουν τα δημόσια νοσοκομεία; Πώς γίνεται μετά τόσες εβδομάδες κρίσης η κυβέρνηση (αλλά και οι ιδιώτες) να μην έχουν μεριμνήσει για μαζική και επαρκή παραγωγή μασκών από βιοτεχνίες που αργούν; Πόσες ακριβώς προσλήψεις μόνιμου και προσωρινού χαρακτήρα υγειονομικού προσωπικού έχει πραγματοποιήσει το υπουργείο Υγείας πριν κάνει έκκληση για εθελοντές μεταξύ ακόμα και φοιτητών ιατρικής (δηλαδή χωρίς εμπειρία στην αυτοπροστασία) ή συνταξιούχων (δηλαδή κατηγορίας υψηλού κινδύνου); Τι ακριβώς εννοούν τούτη τη στιγμή όταν δίνουν στους γιατρούς επίδομα κατάρτισης; Δεν καταλαβαίνουν ότι οι γιατροί αυτοκαταρτίζονται στην πρώτη γραμμή; 

Κι εμείς θα ευγνωμονούμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη αν η χώρα πληρώσει χαμηλό τίμημα στον οικουμενικό αυτό όλεθρο. Και εμείς θα αναγνωρίσουμε ότι πάνω στη μάχη οικοδόμησε στόφα ηγέτη. Ηδη του πιστώνουμε σωτήρια ευθυκρισία και αποφασιστικότητα. Στη Δημοκρατία όμως δεν υπάρχει η έννοια ολοκληρωτικός μητσοτακισμός, υπάρχει δημόσιος διάλογος και ερωτήματα που πρέπει να απαντώνται.