Ενάντια στη λήθη

γράφει η Έλλη Πράντζου   

Εγώ απομονώθηκα. Κλείστηκα σπίτι μου. Για όσο. Χωρίς κανείς να ξέρει να μου πει πότε θα τελειώσει όλο αυτό έστω και στο περίπου. Χωρίς να ξέρω τι από όσα διαβάζω, ακούω, βλέπω καθημερινά θα ήταν ασφαλές να πιστέψω και τι όχι. Χωρίς να έχω σαφή εικόνα για το τι ακριβώς συμβαίνει, τι θα ήταν όντως καλύτερο να συμβεί, τι εξακριβώθηκε, τι όχι, τι θα γίνει την επόμενη μέρα, τι θα μείνει πίσω μετά το τέλος, τι άλλα τέλη με περιμένουν σε μια ζωή που ήταν ήδη πρακτικά τουλάχιστον ασταθής για μένα.

Εγώ κλείστηκα σπίτι μου θέλοντας να είμαι υπεύθυνη. Γιατί έχω να τα βάλω με ένα θέμα υγείας απέναντι στο οποίο δεν έχω την παραμικρή γνώση και το μόνο που μου μένει στο τέλος της ημέρας είναι η αβεβαιότητα. Ακόμη και τις αμφιβολίες μου τις βάζω προς το παρόν στην άκρη γιατί σκέφτομαι πως δεν μπορώ είμαι απόλυτη όταν φαίνεται πως διακυβεύονται ζωές. Εγώ απομονώθηκα γιατί η συλλογική αλλά κι η ατομική μου ευθύνη απέναντι σε κάτι τόσο σοβαρό αφόπλισαν τον αντιδραστικό μου νου. Κι έτσι έβαλα στην άκρη την κοροϊδία τους, την εκμετάλλευσή τους, την αισχρότητά τους, τη συμφεροντολαγνεία τους, την αδιαφορία τους, την αναξιοκρατία τους, την ασυδοσία τους, την χυδαία απληστία τους, την εγκληματική αδικία τους, τις διακρίσεις τους όπως και τους συνενόχους τους που χρόνια μου τους φορτώνουν μέσα από το δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου που ασκούν με περισσή ευλάβεια περιμένοντας ο καθένας τον προσωπικό του Μεσσία. Τα έβαλα όλα στην άκρη. Προς το παρόν.

Εγώ απομονώθηκα ακόμη περισσότερο από πριν ενώ ένιωθα ήδη ψυχολογικά απομονωμένη. Απομονωμένη μέσα σε έναν κόσμο που θυμάται τη λέξη αλληλεγγύη μόνο στις φανερές μαζικές πρακτικές καταστροφές. Μέσα σε έναν κόσμο όπου τα στοιχειώδη δικαιώματα της ύπαρξης έχουν γίνει αντικείμενο σκληρών αγώνων και το δούλεμα της εξουσίας έγινε εμπόριο προστασίας κι ασφάλειας για την ευθυνόφοβη φύση των ανθρώπων. Απομονώθηκα ακόμη πιο πολύ μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο νταβατζήδες και σκλάβους την ίδια στιγμή που αισθάνομαι ότι ακόμη και τώρα, εν μέσω αυτής της σκοτεινής περιόδου που διανύει η ανθρωπότητα, με κοροϊδεύουν κατάμουτρα.

Με κοροϊδεύουν, για παράδειγμα, όταν μου λένε πως μεριμνούν για την υγεία μου όταν μέχρι χτες απαξίωναν με κάθε δυνατό τρόπο τον τομέα της δημόσιας υγείας στηρίζοντας άλλους πιο κερδοφόρους τρόπους και τομείς. Με κοροϊδεύουν όταν μου λένε πως για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα είμαι υπεύθυνη εγώ όταν το παραμικρό γρανάζι αυτού του κόσμου, και δη του κράτους στο οποίο ζω, που θα μπορούσε να λειτουργήσει υπέρ μου είναι ξεχαρβαλωμένο από τα ίδια τους τα χέρια. Με κοροϊδεύουν όταν μου λένε πως έρχονται δύσκολες μέρες για όλους αλλά θα το ξεπεράσουμε μαζί όταν μέχρι χτες εγώ ήδη μετρούσα τα μονόευρά μου στο τέλος κάθε μήνα την ίδια στιγμή που άλλοι μετράνε εκατομμύρια. Με κοροϊδεύουν όταν μου υπόσχονται πως κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν όταν το μόνο που κάνουν καλά είναι να θολώνουν τα νερά και να με μπουκώνουν παραμύθια.

Παρ’ όλα αυτά εγώ απομονώθηκα κι ας τα γνωρίζω όλα αυτά. Γιατί με την υγεία δεν παίζεις. Γιατί δεν έχω γνώσεις ιατρικές να κοντραριστώ με κανέναν. Γιατί εν μέσω πανδημίας, ακόμη κι αν αυτή εκ των υστέρων αποδειχτεί αρκετά βολική αφορμή για κάποιους προς διάφορες κατευθύνσεις, δε ρισκάρεις άλλων ζωές για τις δικές σου απόψεις. Δε γουστάρω τον βομβαρδισμό πληροφοριών (εντός κι εκτός εισαγωγικών) που υφίσταμαι καθημερινά, δε γουστάρω τη συνωμοσιολογία, τα σενάρια, την τρομολαγνεία, το μακρύ και το κοντό του καθενός, δε γουστάρω και το ότι δεν έχω όντως τις απαραίτητες γνώσεις για να αντεπεξέλθω στην παράνοια με επιχειρήματα. Ωστόσο θέλω να πιστεύω πως έχω μια κάποια λογική. Μια λογική η οποία χρόνια τώρα απαιτούσε τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά μου από αυτούς που σήμερα μου ζητάνε να συμμορφωθώ για να μην καταρρεύσει ένα σύστημα ήδη κατεστραμμένο εξαιτίας της άρνησής τους να μου τα εξασφαλίσουνε. Ασχέτως που κανονικά δε θα έπρεπε καν να βασίζω σε άλλους τη ζωή μου.

Συνεχίζοντας, όμως, πάνω απ’ όλα δεν ανήκω σε εκείνους με την κοντή μνήμη. Γιατί όταν τελειώσει ο εφιάλτης εκτός από γέλια, αγκαλιές, φιλιά, επαφή, βόλτες, καθαρό αέρα και ήλιο εγώ θα συνεχίσω να διεκδικώ εκείνα τα στοιχειώδη δικαιώματα που πλέον θα έχουν πληγεί ακόμη περισσότερο. Ελπίζω όχι ανεπανόρθωτα. Γιατί εγώ όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης δε θα ξεχάσω πως η πιο ύπουλη απομόνωσή μας είναι η πνευματική, η ψυχολογική, η νοητική, εκείνη του μυαλού. Και σε μια τέτοια απομόνωση είμαστε ήδη εδώ κι αιώνες.

Σήμερα καλούμαι να ακούσω οικειοθελώς τις οδηγίες που μου έχουν επιβάλει οι αβέβαιες συνθήκες και κανένας άλλος. Θα το κάνω γιατί στέκω γυμνή μπροστά σε ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά την υγεία όλων μας. Αύριο όμως θα κληθώ ξανά να ορθοποδήσω αλλά προπαντός να μην ξεχάσω. Θα κληθώ επιτέλους να πολεμήσω ενάντια σε όσους καταπατούν την αξιοπρέπειά μου για να μου ρίξουν εκ των υστέρων τη μεγαλύτερη ευθύνη μέσα από συναισθηματικούς κατασκευασμένους εκβιασμούς.

Δε θα ξεχάσω, λοιπόν. Γιατί η επόμενη μέρα δεν είναι κάτι δευτερεύον, είναι η ίδια η ζωή όσων αντέχουν τις δοκιμασίες του σήμερα.